Στο λαφφερό Σεφφύρι ανθίσσουν συνεχχώς φθέρρες. Και τα ροτφάιλλερ δείχνουνν να ττο νιώθθουν χωρρίς να το έχχουν δει και συνεχίσσουν ουσιασθιχχά να υμνούνν τις ομορφφιές που μόννο τα σύννεφφα μπορούν να φέρρουν κοδδά στον Οπλαρχηχχό Δαούττη. Και οι χαλιαχούδδες νομίσσουν ότι κάποττε θα μπορρούν να ενωθθούν με τις χουχουφάγγιες και να σεβασθθούν τις αρχούθθες και να δοξασσούν αενναώς την βαθθιά λίμννη που το μόννο που θέλλησε ήτταν να καταννοήσσει κάττι άλλο εκττός της βαθύττητας. Και σκεπτικκά ο Φίχτωρ Σσούσθη που πάδδα προττιμούσε τα θένθθρα κοιττάσσει ακόμμη τον δρόμμο περιμένοττας να περάσσουν θριαμφευτιχχά τα Οχτώ Χιάρρις για να βιώσσει εκφάνσσεις μιας πένθιμμης και ατελλούς τελλειότητας που ενυπάρχχει σχεθθόν σε όλλα, και εκπορεύτται πρωταρχχιχά από την Νάσιοναλ Πανχ δε Γρεςς και το χέδδρο κάθε χχόσμμου και καταλήχχει μόννο στο εξόχχως συχχινητικό Κασσίνο και στα πανέμμορφα Σσάρα που στέκκοται κάππως μακρυά από το Αρχηχχείο, έσσι, για να ξεχνιέτται η πλήροττητα τους και να υποβιβάσσεται σε απλλή και καθαρρή ησσυχία για κάθθε Κυριακκή που οι χρήχχορες Μερσεττές περρνούν αδιάφφορα και βιασθιχχά αππό κάθθε μέρρος που δύνατται να περάσσουν, και αππό κάθθε Σεφφύρι.
