«Σου ψιθύρισα “θα γυρίσω”, όπως έκανα κάθε φορά που άνοιγα την πόρτα του σπιτιού για να φύγω, γιατί ήθελα να το ακούς και να χαίρεσαι. Κι ας ήξερα πως αυτήν τη φορά δεν θα γυρνούσα. Ήσουν καταπονημένος, τα ποδαράκια σου σε είχαν προδώσει – το ίδιο και οι δυνάμεις σου. Ο πόνος και η λύπη ήταν σκιαγραφημένα στα μάτια σου τις τελευταίες ημέρες. Σήμερα, διώξαμε τον πόνο μακριά, σήμερα κοιμήθηκες, δίπλα στη μπαλίτσα σου, για να βρεθείς εκεί που δεν θα πονάς πια. Εκεί που θα μπορείς να παίζεις χαρούμενος και δυνατός, χωρίς να υποφέρεις.
Έχω φανταστεί, πως υπάρχει ένας άλλος κόσμος στον οποίο κατοικούν όλα τα ζώα. Εκεί δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει εγκατάλειψη, δεν υπάρχει κακοποίηση, δεν υπάρχει σφαγή, δεν υπάρχει θάνατος. Υπάρχουν μονάχα παιχνίδια, λιχουδιές και κάθε λογής μουσούδες. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο “μπέμπης” μας, ο Ρούμπυ μου, που χρωμάτισε την πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής μου, την εφηβεία και ό,τι ακολούθησε μέχρι και σήμερα. Μέχρι τις 14/7/20.
Κούρνιασες στην αγκαλιά μας για 13 χρόνια. 13 ολόκληρα χρόνια, ζώντας χωρίς σπλήνα από τα 7 σου, όταν και παρουσίασες επιθετικό καρκίνο. Ποιος να το περίμενε ότι θα ζούσες έκτοτε τόσα χρόνια ακόμη; Ξεπέρασες κάθε ιατρική προσδοκία. Σου δώσαμε όση αγάπη υπήρχε στην ψυχή μας, σε φροντίσαμε όπως ακριβώς θα φροντίζαμε ένα παιδί. Δεν θυμάμαι να υπήρξε κάποιος χρόνος (κι όχι μονάχα μια φορά εντός αυτού), που να μην εμφανιζόμασταν στο σπίτι με ένα νέο παιχνίδι για ‘σένα. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς – είχες μάθει να αναγνωρίζεις τις σακούλες του Jumbo και κάθε φορά καρτερούσες το παιχνίδι σου.
Το καλάθι σου ξεχείλιζε, όπως η αγάπη και η χαρά που μας έδινες κάθε φορά που ορμούσαμε στην τριχωτή, λευκή αγκαλιά σου. Ήμουν μόλις 12 ετών όταν σε κράτησα – κουτάβι ακόμη στα χέρια μου. Τότε, που εγκαινίασες τον ερχομό σου στην οικογένεια, κατουρώντας στο αμάξι ενώ σε είχα αγκαλιά. Σα να ήξερες τι ‘αδυναμία’ θα αναπτύσσαμε για ‘σένα, σα να ήξερες πως όλα θα στα συγχωρούσαμε.
Σήμερα, δεν έχασα τον σκύλο μου. Σήμερα έχασα τον φίλο μου, τον ‘μπέμπη’ μου – ένα από τα πιο αγαπημένα πλάσματα της ζωής μου. Έχω όμως υποσχεθεί να σε σκέφτομαι κάθε μέρα, ευτυχισμένο, στον ιδεατό εκείνο κόσμο των ζώων. Στον σκυλοπαράδεισο. “Θα γυρίσω” Ρούμπυ μου. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ».
Αθήνα, 14 Ιουλίου 2020
Ένα γράμμα στον αγαπημένο μου φίλο Ρούμπυ που έφυγε από τη ζωή στις 14 Ιουλίου του 2020, γραμμένο μερικές ώρες μετά την απώλειά του – που ακόμα σκαλίζω πώς να διαχειριστώ.
