Το Βερολίνο είναι πάντοτε ο τόπος της συμφωνίας. Ίσως στην πιο αποφασιστική κίνηση στην πορεία των νέων συζητήσεων της Ελλάδας με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, προχώρησε η Άνγκελα Μέρκελ με την πρόσκληση που έστειλε στον Αλέξη Τσίπρα να μεταβεί στο Βερολίνο. Η άμεση αποδοχή αποδεικνύει την ανάγκη για συμφωνία. Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με κοινή συνέντευξη τύπου, από την οποία διαπιστώνουμε το αποτέλεσμα της συνάντησης, τη διαφαινόμενη σύγκλιση.
Για πρώτη φορά μόνοι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας χωρίς θεσμικούς διαμεσολαβητές, να αμβλύνουν τις διαθέσεις, συνομιλεί με τη Γερμανίδα Καγκελάριο, σύμβολο και στόχος της αρνητικής κριτικής του κόμματός του σε όλη την περίοδο της αντιπολίτευσης.
Χωρίς καμία αμφιβολία η συζήτηση επικεντρώθηκε στην στόχευση και τη διάθεση της ελληνικής πλευράς. Οι εντυπώσεις που διαμορφώθηκαν μετά τη συμφωνία του Γιάνη Βαρουφάκη την 20η Φεβρουαρίου στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, ήταν θολές σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται ο Αλέξης Τσίπρας να διαχειριστεί την οικονομική κρίση της χώρας τους προσεχείς τέσσερις μήνες.
Στο πλαίσιο της συμφωνίας είχαν ζητηθεί μεταρρυθμίσεις, οι οποίες, όπως όλα τώρα δείχνουν, δεν εντάσσονταν, δεν εφάπτονταν στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής κανονιστικής πολιτικής. Μεγάλες δόσεις οικονομικής φιλοσοφίας, λιγότερες σκέψεις επί της λογιστικής.
Και φθάνουμε στη στιγμή, στην οποία το ελληνικό κράτος, εμφανίζει δημόσια την οικονομική δυσπραγία και τη δυσκολία να ικανοποιηθούν χρηματοοικονομικές ανάγκες. Στη συνάντηση του Βερολίνου, κάθε πλευρά χρησιμοποίησε την ελληνική οικονομική στενότητα ως μοχλό πίεσης. Από τη μια η γερμανική πλευρά αναμένει σκληρή δουλειά και αφοσίωση στους κανόνες για να εκταμιευθούν δόσεις, από την άλλη η ελληνική πλευρά έως και προειδοποιεί ότι εάν πρέπει να δοθεί προτεραιότητα, η προτεραιότητα θα δοθεί στην καταβολή μισθών και συντάξεων.
Χωρίς να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα, τον νομιμοποιεί στο εσωτερικό του κόμματός του και σε μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης, η διάθεση επιλογής και προτεραιοτήτων των οικονομικών υποχρεώσεων μιας χώρας, αποτελεί πολιτικό εκβιασμό. Η ευρωπαϊκότητα της στάσης του Έλληνα Πρωθυπουργού και η απόρριψη του αντιγερμανικού πέπλου των δηλώσεών του στη συνέντευξη τύπου, σε συνδυασμό με την ελεγχόμενη πραότητα, την οποία η Γερμανίδα Καγκελάριος κατέδειξε όταν απάντησε σε ερωτήματα σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις και την ιστορία του ναζισμού, καταδεικνύει ότι σημείο σύγκλισης βρέθηκε.
Πρόθεση ή πράξη; Μετατοπίστηκαν οι θέσεις; Σε έμμεση απάντηση του ερωτήματος, βλέπουμε πάλι την ελληνική κυβέρνηση να σπεύδει να παρουσιάσει μεταρρυθμίσεις με την ευχή αυτή τη φορά να γίνουν αποδεκτές. Κάτι δώσαμε, κάτι πήραμε.
Αναμένοντας την ποιοτική διαφορά, η οποία καθιστά αυτή τη συζήτηση κοινωνό της επόμενης ημέρας σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα της προηγούμενης ημέρας, όπως διαμορφώθηκε από την πορεία του Γιάνη Βαρουφάκη.
