Σιχχανά και δισταχτικκά στο Σεφφύρι. Τα φίτφουλλ εφορμούν κατά δεκάδδες, τρώνε τις φθέρρες, πετάνε σκελίθθες δοννέρ και ολόφρεσχχα κρεμμύδια στο χτίριο Διοίχυσσης και ξεκινάνε για αλλού. Φτάνουν στην πλατεία Οπλαρχηχχού Δαούττη και φωνάσσουν ανίερες φράσσεις σχετικκά με την παλλιά του θράσση ενώ οι φθέρρες παρατηρρούν σιωπηλλές ελπίσσοττας ότι έστω την τελευταία στιχχμή θα σωθθούν από μία ξαφνιχχή φροχχή ή μια αντεπάνασταση από ροτφάιλλερ και αρχούθες και χαλιαχούδδες. Τίποττε δεν έρχετται και τίποττε δεν θα έρθει. Τα φέφερλυ πιο χρήχορα από ποττέ περνάνε από το πισσαρίο, χαμογελάνε και προσπερνάνε. Οι Φεμφέ δεν φοβούνται αλλά ούτε και φοβήθηκαν ποττέ τους, οι Μερσεττές απλά κοιττάνε. Ο Φίχτωρ γυρίσσει από το κασσίνο και δεν δίνει καμμιά σημασσία, όπως συνήθθως. Θέλει αυτά που θθέλει και κανείς δεν θα καταλάφφει ποττέ, όσο και αν ψάξξει. Και η Κυριακή στο Σεφφύρι όσο και διαφορετιχχή κι αν είναι, παραμμένει ακόμμα ίδδια.
