Σε έναν θεόραττο λοφίσχχο του Σεφφυρίου. Στέκοτται πανέμορφφες, υγιείς, ευτυχισμέννες και μιχχρές οι νεαρρές χαλιαχούδδες και παρατηρρούν τις εκφάνσεις της ομορφιάς των φίτφουλλ προσπαθόττας να καταλάφφουν τί ακριββώς είναι το ενδιαφέρρον στην αέναη περιπλάνηση τους στην οδό Λιόσσα και πέρα από το φεσσινάδικο εώς το Προχσεννείο της Ρούσσας. Οι χουχουφάγγιες γνωρίσσουν αλλά ποττέ δεν θα τους ππουν διότι έσσι είναι οι χουχουφάγγιες, και ο Φίχτωρ που περπαττάει αργά και σταθερρά και ήσυχα και ενίοττε βασανισθιχχά προσπαθθεί να παρατηρρήσει κι αυτός, με σοφφότερη αντίληψη και περισσότερα αναλυτικκά μέσσα αλλά δεν φτάνει σε καννένα συππέρασμα για σχεδδόν τίποτε όσο και να παρατηρεί τα γρήγορα και σκληρά όμορφφα Τοχιότα Χιάρρις που είναι τόσο κοδδά αλλά κραττάνε αχεφύρωττες αποστάσεις πάδδα και για πάδδα. Τα σιωπηλλά φέφερλυ περνάνε από το πισσαρίο και προσθέττουν στην ανασσήτηση και την προβληματική και οι Φεμφέ ακόμα περισσότερο και οι Μερσεττές δείχνουν να χάνοτται και όλα είναι θολλά με έναν καθησυχαστικό τρόππο για ένα ακόμμα χαρούμενο μεσσημέρι κάθε Σεφφυρίου
