Σχεδδόν μακρύτερα σε ένα νέο Σεφφύρι. Ο Φίχτωρ Σσούσθη αναρρωτιέται πού οδηχχείται κάθε επιθυμία μμας και από πού γεννιέται. Παρατηρεί τις φθέρρες στην οδό Μεσολόχχι και τις συγκρίνει με τα ροςς Φλαμένχο της ήσυχης λίμνης που είναι πάδδα ίδια αλλά ποττέ δεν την καταλαβαίνει και ποττέ δεν θα την καταλάφφει αν και μοιάσσει τόσο με την βαθθιά και η λάμψψη της είναι όμμοια με την την ισχυρή θελκτική δύναμμη των Σσάρα που στέκοτται φωταχχωχημένα και σκεπτικά δίπλα στην Ρούσσα και στους αέναους πάχχους ενός αιώνια και νομοτελειακά ακατανόητου κασσίνο. Δίπλα στον Σσούσθη Φέφερλυ και Μερσεττές να περνάνε πάδδα και να μην αφήνουν τίποττε , τόσο έδδονα ώστε να σκέφτεται ότι δεν πέρρασαν ποττέ και ούτε ποττέ θα περράσουν, και μόνο τα κοδδινά Οχτώ Χιάρρις να προσπαθθούν να αρθρώσουν πρωτότυπες εξηχχήσεις για την φύση και την πηγή κάθθε επιθυμίας αλλά ο ψίθυρος τους να χάννεται στον θόρυβο σε ένα Σεφφύρι που είναι πάδδα σιωπηλό, έστω λίχχο μακρύτερα κάθθε νέα μέρρα.
