Ας συμφωνήσουμε πως οι τίτλοι, φράσεις, ατάκες, δηλώσεις που προκύπτουν από κάθε εθνική επιτυχία είναι κάπως ατυχείς: «Έπαιξαν σαν Έλληνες»,«το ελληνικό DNA», «η ελληνική ψυχή» και διάφορα άλλα τέτοια ξεσπάσματα υπερηφάνειας είναι λίγο ως πολύ υπερβολικά. Πάντα, όμως, και παντού γίνονται γιατί σε κάθε χώρα υπάρχει ένα ακροατήριο που κολακεύεται από την εθνική ανάταση. Πάντα, όμως, και παντού υπήρχε μια μειονότητα που αντί να ενθουσιάζεται, χλεύαζε αυτές τις τυμπανοκρουσίες. Αν δεν υπήρχε το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, τότε ίσως να πανηγυρίζαμε πιο ελεύθερα μετά από κάθε γκολ και να βγάζαμε περισσότερα ανέκδοτα με το τερατώδες DNA μας, αντί να ανησυχούμε μπας και παρεξηγηθεί οποιαδήποτε ιαχή μετά το πέναλτι του Σαμαρά. Αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή θα ήταν καλύτερη η ζωή μου. Αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, όμως, θα είχα μια ευχαρίστηση λιγότερη.
Ας συμφωνήσουμε ότι είναι αντιαισθητικό να βλέπουμε στις κερκίδες νταγλαράδες με φουστανέλες, χλαμύδες και περικεφαλαίες. Το ίδιο αντιαισθητικοί, όμως, θα πρεπε να μας φανούν και ορισμένοι φίλαθλοι της Γκάνας π.χ. που φοράνε τις παραδοσιακές φορεσιές της τάδε φυλής; Και ίσως και όλη η αισθητική ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εκτός αν καταλήξουμε πως είναι πανηγύρι εθνικοτήτων και… εκατομμυρίων δολαρίων φυσικά όπου μαζεύονται 32 διαφορετικές πατρίδες και βγάζουν γούστα. Σε κάποιους αρέσουν, κάποιοι τρελαίνονται και κάποιοι αδιαφορούν. Επειδή έχουμε όλοι social media δεν σημαίνει ότι πρέπει να ασχολούμαστε και με όλα.
Ας συμφωνήσουμε και σε κάτι ακόμα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη που τους αρέσει το ποδόσφαιρο. Που εξιτάρονται με τις μεγάλες διοργανώσεις γιατί αφενός έχουν μεγαλύτερες συγκινήσεις και αφετέρου πρέπει να σας ενημερώσουμε πως το ντόπιο πρωτάθλημα είναι για κλάματα με δεκατρείς αθλητικές εφημερίδες να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Όταν κατά τύχη υποστηρίζεις και μια ομάδα που συμμετέχει σε ένα τουρνουά, τότε η απόλαυση πολλαπλασιάζεται επί δέκα. Είναι μια διασκέδαση με τη μορφή υγιούς εκτόνωσης. Όπως όταν κάνεις γιόγκα, τρέχεις στο διάδρομο, βλέπεις μια ωραία ταινία, ακούς μια ωραία διάλεξη, διαβάζεις ένα ωραίο βιβλίο, συμμετέχεις σε μια ζωηρή κουβέντα, χορεύεις σε ένα rave πάρτι, τα σπας σε μια συναυλία. Όταν τελειώνει οποιοδήποτε από τα προηγούμενα παραδείγματα άντλησης ευχαρίστησης, επιστρέφουμε πάλι στη μίζερη ζωή μας. Για αυτό επιλέγουμε μερικοί που δεν ψωμιζόμαστε από τα σπορ να βλέπουμε μπάλα. Για ενενήντα λεπτά ξεγνοιασιάς και όχι γιατί τη βρίσκουμε με την ανωτερότητα της φυλής.
Τώρα, αν θεωρείτε ότι αντιδρά υπερβολικά το παιδί της φωτογραφίας, επαναλαμβάνω πως επειδή έχετε social media δεν είναι ανάγκη να κάνετε παρέα με όλους. Άλλωστε για όλα φταίει ο καπιταλισμός, πάντα θα γουστάρουμε κάποιον που μοιάζει με τους γονείς μας και όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Α, και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.
