Βήμα πρώτο: Δημοσίευση αποσπασμάτων από τους διαλόγους των κατοίκων στο Μάτι με τις αρμόδιες υπηρεσίες. Αποκαλύπτονται στιχομυθίες που ξεπερνούν κάθε όριο απανθρωπιάς κι αναλγησίας: «έρχονται κυρία μου έρχονται, το κέρατό μου έρχονται», «τώρα να καούν, για να βάλουν μυαλό». Η φωτιά μαίνεται, ο ούτως η άλλως ανύπαρκτος μηχανισμός καταρρέει, και οι ψυχές μας ξεπροβάλλουν γνήσιες, ατόφιες. Γεμάτες κυνισμό και εκδικητικότητα. Μεγαλοπρεπώς χυδαίες.
Βήμα δεύτερο: Προκοπίου Κατσαντώνη 10, Νέος Κόσμος. Μια γυναίκα πετάει από το μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου το κοριτσάκι της και στη συνέχεια βουτάει και η ίδια στο κενό. Πεθαίνουν και οι δύο. Μένει πίσω ο πατέρας. Πάντα κάποιος μένει. Απελπισία, αδυναμία, ασθένεια. Ζωές δίχως νόημα, σε μια κοινωνία δίχως πρόνοια. Ποιος νοιάζεται;
Βήμα τρίτο: Παράδρομος Βουλιαγμένης, Ελληνικό. Ο οικογενειακός καβγάς είχε ξεκινήσει, για άλλη μία φορά, μέσα στο σπίτι. Μόνον που θα ήταν ο τελευταίος. Ο ογδονταεπτάχρονος πτέραρχος εν αποστρατεία αρπάζει το περίστροφό του και πυροβολεί την πενηντάχρονη σύζυγό του. Ο πυροβολισμός ξεσηκώνει τη γειτονιά. Η σύζυγος αιμόφυρτη βγαίνει από το σπίτι. Εκείνος αντιλαμβάνεται το τι έχει κάνει, στρέφει το όπλο προς τον εαυτό του και αυτοκτονεί.
Βήμα τέταρτο: Η ίδια ιστορία με αλλαγή οπτικής γωνίας. Η γυναίκα αιμορραγώντας κατορθώνει να μπει σε ένα ταξί. Φωνάζει «με σκότωσε, με σκότωσε». Ο οδηγός βλέπει τα αίματα και σκέφτεται το ταξί, την ταπετσαρία, τους λεκέδες. Της λέει να βγει έξω. Τη διώχνει. Λίγο μετά τον ακούς στα κανάλια. Μοιάζει κρυφά ενθουσιασμένος, η ευκαιρία του για ενός λεπτού διασημότητα. Μιλάει για το συμβάν σχεδόν σαν να μην νοιώθει. Μουδιάζεις ως ύπαρξη. Σκοτοδίνη.
Βήμα πέμπτο: Διασταύρωση Μαιζώνος και Ζαΐμη, Πάτρα. Άνδρας απειλεί να πέσει στο κενό από την ταράτσα του κτιρίου. Καταφτάνουν ΕΚΑΒ και αστυνομία. Λήξη συναγερμού. Τα αίτια που τον οδήγησαν στην απόπειρα παραμένουν άγνωστα.
Βήμα έκτο: Θυμάμαι με οδύνη τον Durkheim και τη θεωρία του για το πότε μία κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση «ανομίας». Πότε έχει χάσει κάθε σημείο αναφοράς, κάθε σταθερά, κάθε κανόνα, κάθε αξία. Η αύξηση του ποσοστού των αυτοκτονιών, σύμφωνα με τον Γάλλο κοινωνιολόγο, δηλώνει την κοινωνική απορρύθμιση, την αποδόμηση. Είναι η κατάσταση μιας κοινωνίας, όπου οι κανόνες, τα κοινωνικά πρότυπα, οι ρυθμίσεις έχουν απωλέσει οριστικά την όποια αξία τους ή απλώς δεν υπάρχουν. Είναι η συνθήκη της απουσίας νοήματος. Είναι το μεταίχμιο όπου οι λέξεις χάνουν το αρχικό τους νόημα και το σωστό γίνεται λάθος και το λάθος σωστό. Οδοιπόροι δίχως μπούσουλα. Ψυχικά σμπαράλια κι ερείπια – δίχως έρμα.
Βήμα έβδομο: Η επιβεβαίωση της δυστυχίας. Παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της διεθνούς μελέτης για την ευτυχία των εθνών. Η Ελλάδα καταλαμβάνει την ογδοηκοστή δεύτερη θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Η έρευνα διεξάγεται σε 156 χώρες και εξετάζει το πόσο ευτυχισμένοι αισθάνονται οι πολίτες τους. Η ανομία φέρνει και τη δυστυχία ή την προϋποθέτει.
Βήμα όγδοο: Κόνιτσα. Οργανωμένη ρατσιστική επίθεση σε ανήλικους πρόσφυγες. Τα νεαρά παιδιά, 14 – 18 ετών, αφγανικής καταγωγής, παίζουν μπάσκετ σε δημοτικό γήπεδο. Εμφανίζονται πέντε κουκουλοφόροι. Επιτίθενται με ρόπαλα, απρόκλητα. Χτυπούν, τραυματίζουν, εξαφανίζονται. Όλα βάση σχεδίου. Ο άλλος ως εχθρός. Ακόμη κι όταν είναι αδύναμος. Κανένας οίκτος.
Βήμα ένατο: Βίλια, Αττικής. Ομάδα κατοίκων επιτίθεται σε οικογένειες προσφύγων που θα έβρισκαν κατάλυμά σε ξενοδοχείο της περιοχής. Πετούν πέτρες, σπάνε την τζαμαρία της εισόδου, ρίχνουν κροτίδες στα δωμάτια, χτυπούν ακόμη και τα μικρά παιδιά. Η χώρα του Ξένιου Διός, η αρχαιοπρεπής, εκείνη που της χρωστούν όλοι τα φώτα. Να ξέρουν που ήρθαν. Για να μην ακολουθήσουν άλλοι. Η σκέψη του ερπετού.
φωτό: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος/ FOSPHOTOS
Δεν χρειάζεται να κάνετε άλλο βήμα. Είστε ήδη εδώ. Καλώς ήρθατε στον απόπατο. Μην το θεωρήσετε παραμυθία, φαντασιοκόπημα ή τέχνη. Δεν πρόκειται εδώ για το ανδρικό ουρητήριο του Ντυσάν, ούτε για το ψυχοτρόπο αποχωρητήριο του Trainspotting. Δεν υπάρχει εδώ ομορφιά ή έστω ηθελημένη απουσία της. Ζείτε στην επικράτεια του χυδαίου και του «ωμού», στη φυσική κατάσταση των πραγμάτων, στα όσα περιγράφει ο Χομπς, στα όσα αποτυπώνει στις ταινίες του ο Οικονομίδης. Ένας απόπατος- δίνη που ρουφάει τα πάντα: αξίες, κόπους, διακρίσεις, επιτυχίες, κατορθώματα, ιδανικά, ευπρέπεια, ηθική, φιλανθρωπία, νοιάξιμο, καλοσύνη, αγαθότητα, αλληλεγγύη, ισότητα, ελευθερία, δημοκρατία. Μια περιδίνηση οδυνηρή και αδήριτη. Στροβιλιζόμαστε μαζί. Δεν το νοιώθετε;
Ομολογία: ας το αποδεχτώ. Εγώ είμαι πια παχύδερμο. Ρινόκερος του Ιονέσκο. Φύτρωσα δέρμα πολύχρονο της κρίσης. Αντέχω. Σκέφτομαι μόνον εκείνους που θα ακολουθήσουν. Αυτούς που θα αφήσω. Το τί θα τους αφήσω. Στην περιπόθητη χώρα του ήλιου και της θάλασσας. Έναν απόπατο. Να χάσκει. Αυτό θα είναι το αντίδωρο; Μια φαντασμαγορία κτηνωδίας; Δεν μπορεί. Δεν θα έπρεπε. Πεισμώνω.
.
