Επιτελικό κράτος; Τι μπορεί να είναι και πως φτιάχνεται; Γιατί το υποσχέθηκε και πώς θα το πετύχει άραγε η Νέα Δημοκρατία;
Πριν από ένα χρόνο περίπου ένα από τα δραστήρια μέλη της κυβέρνησης μου είχε πει ότι, μέσες άκρες, «επιτελικό κράτος είναι αυτό που το κάθε μέλος του έχει κάποιον ανώτερο ν’ αναφέρεται, οπότε σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένας έλεγχος που κάνει τα πράγματα να λειτουργούν».
Το κρατάμε αυτό.
Στο πιο πρόσφατο παρελθόν τώρα από την ώρα που η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, ανακοίνωσε μέσα στο καλοκαίρι ότι τα σχολεία θ’ ανοίξουν κανονικά το Σεπτέμβρη και οι μαθητές θα πρέπει να φοράνε μάσκες που θα τις προμηθεύονται μόνοι τους.
Η αντιπολίτευση αντιδρά για το κόστος στις μάσκες και ο Δήμος Χαλανδρίου είναι ο πρώτος που ανακοινώνει ότι θα τις προσφέρει δωρεάν στα σχολεία του δήμου.
Ακολουθούν ο υπουργός Οικονομικών, Χρήστος Σταϊκούρας αλλά και ο υπουργός Εσωτερικών, Τάκης Θεοδωρικάκος όπου εξαγγέλλουν ότι όλες οι μάσκες στα σχολεία θα είναι δωρεάν. Κάπου εδώ μπαίνει στη συζήτηση και ένα παγουρίνο αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη.
Παράλληλα, ενώ η ζέστη μας χτυπάει στο κεφάλι και η θάλασσα μας δροσίζει τις πατούσες, ξεκινά και μια τεράστια συζήτηση για τα μέτρα που πρέπει να παρθούν στα σχολεία και για το αν οι μάσκες τελικά είναι απαραίτητες. Μήπως είναι επικίνδυνες για παιδιά κάτω των 12 ετών, αναρωτιούνται διάφοροι;
Με αυτά και με αυτά, εμφανίζεται ένα νέο είδος στον κοινωνικό διάλογο που λέγεται «κηδεμόνας-αρνητής μάσκας» όπου καταλαμβάνει πολύ χώρο στον δημόσιο λόγο και πολλές φορές φτάνει και σε βίαιες συμπεριφορές απέναντι στους συνομιλητές του. Λίγο θεωρία συνωμοσίας, λίγο οικονομικά προβλήματα, λίγο μια τάση να παρασυρόμαστε σε επικίνδυνα μονοπάτια, λίγο social media, λίγο το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Η εποχή τα έχει όλα για να θρέψει την οργή μας.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα κορωνοϊκής ανασφάλειας και βιτζιλάντε γονέων φτάνουμε στο άνοιγμα των σχολείων, ανήμερα της Ανύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Δε μπορεί κάτι να πάει στραβά αφού έχουμε επιτελικό κράτος που όσο και να το καυτηριάζει κανείς σε μια τόσο σημαντική και πολυσυζητημένη περίπτωση θα σταθεί στο ύψος του. Άλλωστε όπως γράφουν όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, η «Ελλάδα είναι η χώρα που κέρδισε τον κορωνοϊό». Μια μάσκα δε θα μπορεί να ράψει, θα είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει τι σημαίνει «προδιαγραφή»;
Και όμως, όχι. Ούτε το πιο πονηρό μυαλό δε θα φανταζόταν ότι θα τα κάνουν τόσο μαντάρα.
Έχουμε και λέμε, το υπουργείο Παιδείας που είναι αρμόδιο για την εκπαίδευση, το υπουργείο Υγείας που κάτι ξέρει παραπάνω για τον κορωνοϊό, το υπουργείο Εσωτερικών που ελέγχει τους Δήμους, οι Δήμοι, το υπουργείο Οικονομικών που έδωσε τα λεφτά, οι γενικές γραμματείες Προστασίας και Δημόσιας Υγείας που παίζουν κάποιο ρόλο, οι επιτροπές εμπειρογνωμόνων, ο Τσιόδρας, ο Χαρδαλιάς, 20 αριστουργηματικές ιδιωτικές εταιρείες και όλο το στρατηγείο του Μεγάρου Μαξίμου που έρχεται στο τέλος και διορθώνει τα κακώς κείμενα, απ’ όλο αυτό λοιπόν το σύνολο ανθρώπων, δε βρέθηκε ένας, δε βρέθηκε μία, δε βρέθηκε ένα να δοκιμάσει τη μάσκα πριν την παραδώσουν στους μαθητές. Κανείς, καμία, κανένα!
Το επιτελικός κράτος που ελέγχει, διορθώνει και παραδίδει το αναζητούμε ακόμα. Έτσι πάει, όμως. Αν σε όλο τον κρατικό μηχανισμό έχεις παντού βύσματα για να παίρνουν τις αποφάσεις και δεν υπάρχει κανείς ν΄αναλαμβάνει την ευθύνη, τότε για να γίνει κάτι σωστά πρέπει να πιστεύεις στην τύχη ή στα θαύματα. Δυστυχώς, και τα δύο δεν γίνονται συχνά.
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
