Στις 5 το απόγευμα της Τετάρτης 7 Ιανουαρίου, λίγες ώρες μετά τη μαζική δολοφονία 10 δημοσιογράφων και 2 αστυνομικών, στην μεγαλύτερη ίσως πλατεία του Παρισιού, τη Republique, αρχίζει και μαζεύεται κόσμος για να υμνήσει την προσπάθεια τους με το μόνο τρόπο που γνωρίζει: δημοκρατικά. Όταν φτάνω, περασμένες εφτάμιση, ο κόσμος έχει φτάσει τις 35.000. Μεταξύ τους φυσικά βρίσκονται πολιτικά πρόσωπα και διάσημοι, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πιτσιρίκια που έχουν σκαρφαλώσει στο άγαλμα της Δημοκρατίας, δεν έχουν πολιτικό χρώμα. Μια φωτεινή επιγραφή έχει στηθεί αυτοσχέδια λίγο πιο πέρα «Δεν φοβόμαστε», διαβάζω και αρχίζω να το πιστεύω. Τις προηγούμενες ώρες, στο διαμέρισμα μου, μόλις 2χλμ από την τρομοκρατική επίθεση που έλαβε χώρα στο 11ο διαμέρισμα, ένιωθα μόνη και αηδιασμένη απ’αυτό που συνέβη.
Μεταξύ τους φυσικά βρίσκονται πολιτικά πρόσωπα και διάσημοι, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πιτσιρίκια που έχουν σκαρφαλώσει στο άγαλμα της Δημοκρατίας, δεν έχουν πολιτικό χρώμα.
Δεν είμαι φανατική αναγνώστρια του εβδομαδιαίου περιοδικού, αλλά ποια η σημασία; Ο φίλος μου, που συγκρατεί τα δάκρυα του – κάτι που αδυνατώ να κάνω εγώ, μου λέει: «Σήμερα το πρωί τον άκουγα στο ραδιόφωνο, το πιστεύεις;», αναφερόμενος σ’ένα από τα θύματα, τον οικονομολόγο Bernard Maris. Οχι, δεν το πιστεύω. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μια ολόκληρη συντακτική ομάδα έχασε τόσο απότομα τον παλμό της – σκέφτομαι ασυναίσθητα τη δική μου συντακτική ομάδα πίσω στην Αθήνα, όταν δούλευα στο Κ της Καθημερινής. Τραγωδία. «Ελευθερία έκφρασης», «Όχι στη βαρβαρότητα», «Είμαστε όλοι Σάρλι», διαβάζω τα πανό και κοιτάζω γύρω μου πρόσωπα ξένα, μουντά, με χαμηλωμένα βλέμματα.
Μια κοπέλα μιλάει στο κινητό για να συνεννοηθεί για τη συνάντηση, τα μάτια της είναι υγρά – θέλω να κλάψω. Πιο δίπλα, ένα κανάλι ρωτάει τη γνώμη από δυο φοιτήτριες. «Είναι χρέος μας», απαντούν. Το ποσοστό νέων είναι εντυπωσιακό, σίγουρα ενδιαφέρον για να το βουλώσουν πολιτικάντηδες που υποστηρίζουν ότι δεν ενδιαφερόμαστε για τα κοινά. «Στον τρόμο απαντάμε με περισσότερη δημοκρατία», ένα άλλο πανό. Ολοι τρέμουμε τη στιγμή που το περιστατικό θα αρπαχθεί από την ακροδεξιά και θα γίνει υπεραξία για να διώξουν τους ξένους, να τους λιντσάρουν σε πλατείες, να χρησιμοποιηθούν για εκλογικά αποτελέσματα.
Κάποιοι, πολύ έξυπνα, μοιράζουν στυλό και φωτοτυπίες από τις καρικατούρες του περιοδικού και ο κόσμος τα κρατά ψηλά εν είδει συμπαράστασης, ενώ ένας προβολέας σχηματίζει τις λέξεις “Je suis Charlie” πάνω στο άγαλμα της Δημοκρατίας. Στις τσάντες πλάτης έχει κρεμαστεί το ίδιο σύνθημα. Φόρος τιμής αποτίεται δίπλα από το εμβληματικό άγαλμα, με κεριά και λευκά τριαντάφυλλα. Αν είσαι Γάλλος, δεν νοείται να μην έχεις συγκινηθεί σήμερα. Κι αν δεν είσαι Γάλλος, πάλι το ίδιο ισχύει. Κλέβω συζητήσεις από τους τριγύρω μου «Μια ολόκληρη ομάδα κείτεται νεκρή», λέει κάποιος, και παραδίπλα «Όλος ο Μάης του 68 βρίσκεται εδώ». Ένα άλλο πανό γράφει «Δεν σβήνουμε το χιούμορ πυροβολώντας το». Και όλοι ξέρουμε πως αν το χτύπημα είχε γίνει οπουδήποτε αλλού, ένα απίθανο καρτούν θα είχε ξεφυτρώσει την επομένη από την αγαπημένη μας ομάδα. Με βαριά καρδιά συνειδητοποιούμε ότι η επόμενη μέρα θ’αργήσει να ξημερώσει κι εμείς σοκαρισμένοι θα πέσουμε στα κρεβάτια μας, ευχόμενοι να βρεθούν οι υπεύθυνοι κι ας μην σημαίνει αυτό καμία ανακούφιση στην πραγματικότητα.
Διαβάστε επίσης: Αυτό είναι-και θα παραμείνει-το Charlie Hebdo
