Συμβαίνει κάθε πρωί που ανεβοκατεβαίνω τη λεωφόρο Κηφισίας και πλέον δε μου κάνει καμία εντύπωση. Στη μέση, στις άκρες, στα πεζοδρόμια θα δω μια σκοτωμένη γάτα. Πολλές φορές και παραπάνω. Είναι σαν να βρίσκομαι καθημερινά σε σκηνικό πολέμου και έχω συνηθίσει στη θέα των πτωμάτων. Δεν είναι όμως κατάσταση αυτή σε σύγχρονη πόλη.
Ο σκύλος είναι κολλημένος στον άνθρωπο ενώ η γάτα βασίζει την επιβίωσή της στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Δεν θα βρείτε καμιά να κυκλοφορεί στα δάση ούτε σε ερημονήσια. Η γάτα (εκτός από κάποια απίθανη περίπτωση) σιτίζεται άμεσα ή έμμεσα από τον άνθρωπο. Επίσης είναι το μοναδικό κατοικίδιο, και από τα λίγα όντα του πλανήτη, που δεν κυνηγά για να τραφεί αλλά για να παίξει, να ευχαριστηθεί. Όσοι έχουμε, το γνωρίζουμε καλά αυτό.
Γι’ αυτό το λόγο πολλοί γατολόγοι συνιστούν να μην αφήνουμε τις γάτες μας ελεύθερες σε αστικό περιβάλλον. Ο πρώτος λόγος είναι γιατί σκοτώνουν. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο αφαιρούν πάνω από 4 δις ψυχές για να κάνουν πλάκα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αναπαράγονται σαν διαολεμένες. Γεννούν δύο φορές το χρόνο. Σύμφωνα με την εμπειρία μου είναι πάνω από τέσσερα κάθε φορά και τα περισσότερα είναι θηλυκά. Η φύση έχει φροντίσει για το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» με μαεστρικό τρόπο. Ο τρίτος λόγος είναι γιατί είναι πολύ πιθανό να τις πατήσει αυτοκίνητο.
Πέρα από τους μύθους του Αισώπου και διάφορα κινούμενα σχέδια, ο μεγαλύτερος εχθρός της γάτας σε παγκόσμια κλίμακα, δεν είναι ο σκύλος αλλά το αυτοκίνητο. Ειδικά τη νύχτα που κυκλοφορούν γιατί τη μέρα συνήθως κρύβονται. Όπως πολλά από τα ζώα που κυνηγούν οι γάτες δεν έχουν εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να ξέρουν να τις αποφεύγουν, έτσι και οι γάτες δεν μπορούν να διαχειριστούν τα φώτα και την ταχύτητα του αυτοκινήτου. Τυφλώνονται, ακινητοποιούνται, δεν πάνε πίσω, πολλές φορές πάνε καταπάνω στα φώτα, συνεχίζουν ευθεία στο δρόμο χωρίς να ξέρουν ότι έρχεται και άλλο όχημα. Ακόμα και ο καλύτερος οδηγός του κόσμου μπορεί να μην τις δει όταν έχει αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα, φανταστείτε τι συμβαίνει και όταν έχουμε να κάνουμε με ηλίθιους που τις σημαδεύουν επίτηδες.
Το πρόβλημα με την ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν βρίσκεται όμως μόνο πίσω από το τιμόνι. Βρίσκεται και σε όλες αυτές τις απόψεις ότι τα ζώα δεν πρέπει να στειρώνονται, βρίσκεται σε όλους αυτούς που τα εγκαταλείπουν. Για μια γάτα που θα μάθει στο δρόμο είναι πολύ πιο δύσκολο να βρεθεί μετά σε σπιτικό περιβάλλον από ότι ένας αδέσποτος σκύλο. Ακόμα και αν λένε ότι η γάτα έχει σπίτι και ο σκύλος αφεντικό, «σπίτι» της γάτας δεν είναι ένα ασφαλές σημείο αλλά όπου ξέρει ότι θα βρει το φαγητό της.Έπειτα ξεκινά και αυτή η περιέργεια που ξέρετε πού καταλήγει σύμφωνα με το ρητό.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ενώ έχουμε 2019 βλέπουμε ακόμα και νέους ανθρώπους στην τοπική αυτοδιοίκηση που δεν ενδιαφέρονται να χαράξουν μια πολιτική στο θέμα με τα αδέσποτα. Ευρωπαϊκά κονδύλια χάνονται, ελληνικά δεν διατίθενται αφού παντού ακούγεται το θα «χαλάμε λεφτά για τα ζώα και όχι για τους ανθρώπους;»
Στα μεγάλα αλλά και στα αστικά κέντρα επικρατεί χάος με κακές υποδομές. Κάκιστες. Αν δεν υπάρχουν φιλοζωικές οργανώσεις με ανθρώπους που σπαταλούν χρόνο και χρήμα για να δώσουν λύσεις σε ζητήματα που θα έπρεπε ήδη ν’ ανήκουν στο παρελθόν, τότε κανείς πραγματικά δεν ενδιαφέρεται. Χωρίς πίεση δεν γίνεται τίποτα. Και αυτό δεν είναι θέμα κεντρικής διοίκησης αλλά της τοπικής κοινωνίας.
Οι γάτες δεν είναι αγρίμια που ζουν πάνω στα δέντρα. Έχουν τη ρουτίνα τους, πολλές τρώνε συγκεκριμένη ώρα, σε συγκεκριμένα μέρη, δεν είναι δα και εξελιγμένη ιατρική να στειρωθούν. Δεχόμαστε κάθε μέρα δεκάδες ενημερώσεις για κάθε κίνηση που κάνει ο κάθε δήμαρχος και μια φορά δεν έχουμε δει μια ενέργεια που να λέει για στείρωση ή προστασία των αδέσποτων. Μπορεί να υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά εδώ μιλάμε για τον κανόνα. Και ο κανόνας είναι να είναι οι ελληνικοί δρόμοι γεμάτοι με σκοτωμένα ζώα.
Υ.Γ. Τον Σεπτέμβριο βγήκαν κάποια παραπολιτικά ρεπορτάζ για την ευαισθησία του Κυριάκου Μητσοτάκη για τ’ αδέσποτα. Είναι τόσο μεγάλη μάλιστα που σταματά συχνά το αμάξι του και τα προστατεύει/στειρώνει κλπ. Περιμένουμε με αγωνία ποιες θα είναι οι δράσεις του σε αυτό τον τομέα και αν θα δείξει την ανάλογη πυγμή που δείχνει σε περιπτώσεις όπως… το Ελληνικό.
