Μιλάμε τώρα και για άντρες. Μια συζήτηση καθαρά υποκειμενική στην οποία μπορούν να υπάρξουν μερικά αντικειμενικά κριτήρια. Ένα από αυτά είναι τα όσκαρ. Εκεί στις υποψηφιότητες του 2016 αντιμάχονται δύο κατηγορίες ερμηνειών. Αυτές που «φτύνουν αίμα» και το παίρνουν πάνω τους και αυτές που απλά υπογραμμίζουν μια κατάσταση, αφήνοντάς σου στο τέλος την αίσθηση ότι ο ηθοποιός είναι απλά ένα όργανο μιας μεγάλης ορχήστρας. Όσο παραπάνω και να παίξει τα ίδια λεφτά θα πάρει.
Αν ο «μεγαλύτερος» ηθοποιός έπαιρνε τον τίτλο με βάση την εμφάνισή του στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τότε θα τελείωνε εδώ η συζήτηση γιατί έχουμε νικητή. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έχει πετύχει πολλά αλλά το βασικότερο είναι ότι ξετίναξε από πάνω του τη ρετσινιά του αιώνιου «γλυκούλη». Η ρετσινιά τρώει τον ηθοποιό, δείτε μόνο τι έπαθε ο έρμος ο Τζόνι Ντέπ. Ο Ντι Κάπριο στην «Επιστροφή» δεν υποκρίνεται, το ζει. Κρυώνει, σέρνεται επί μία ώρα στο χιόνι, ιδρώνει, κολυμπάει, ματώνει, τρώει ωμό συκώτι βίσονα, και γυρίζει τις σκηνές μέσα σε ενενήντα λεπτά για να μη χαθεί το φυσικό φως. Είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με υπεραθλητή, όχι με ηθοποιό. Αλλά εδώ έρχεται το εύλογο ερώτημα: το γεγονός ότι υπερβάλλεις εαυτόν συνιστά και σπουδαία ερμηνεία;
To «εργαλείο» Φασμπέντερ.
Από την άλλη ο Μάικλ Φασμπέντερ σαν Steve Jobs. Και αυτός υποψήφιος για Όσκαρ σε μια ταινία που παρά τους σπουδαίους συντελεστές (Ντάνι Μπόιλ στη σκηνοθεσία, Κέιτ Γουίνσλετ και Σεθ Ρόγκεν στο καστ) πάσχει από τη μανία του σεναριογράφου Άαρον Σόρκιν, να γεμίσει κάθε δευτερόλεπτο με ατάκες. Μάλιστα, εάν δεν ξέρεις και από τεχνολογία, τότε είναι ένα κατεβατό με άγνωστες λέξεις. Ο Φασμπέντερ, όμως, ερμηνεύοντας των Ιησού της “i” κουλτούρας, εκτελεί απόλυτα πειθαρχημένα το χρέος του που δεν είναι τίποτα άλλο από το να πει τα λόγια. Γίνεσαι έτσι,άραγε, ο «μεγαλύτερος» ηθοποιός του κόσμου;
Το Χόλιγουντ είναι ο μοναδικός θεσμός μαζί με την Καθολική Εκκλησία που έχει ζητήσει τόσες πολλές φορές συγνώμη για τ’ αμαρτήματά του. Φέτος με το Trumbo θυμούνται τον θρυλικό σεναριογράφο που κυνηγήθηκε όσο λίγο από τους Αμερικάνους κουμμουνιστοφάγους την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Ο Μπράιαν Κράνστον δεν είναι ο «μεγαλύτερος» ηθοποιός αλλά σίγουρα με τον Breaking Bad ήταν, για μια περίοδο, η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα του κόσμου. Αυτό είναι και του πρόβλημά του: αντί να βλέπεις τον Ντάλτον Τράμπο συνεχίζεις ακόμα να βλέπεις τον Γουόλτερ Γουάιτ. Όπως συμβαίνει και με όλες τις ταινίες του Ματ Ντέιμον, αντί να βλέπεις τον ήρωα που υποδύεται, βλέπεις τον Ματ Ντέιμον.
Έντι Ρεντμέιν, ο «τρανσφόρμερ»
Τελειώνει η πεντάδα των Όσκαρ με τον περσινό νικητή, Έντι Ρεντμέιν. Ο 34χρονος Εγγλέζος εμφανίστηκε πέρσι από το πουθενά και σάρωσε καταφέρνοντας να μπει στο σώμα του Στίβεν Χόκινγκ. Φέτος στο The Danish Gilr μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε Lili Elbe, έναν από τους πρώτους άντρες που προχώρησαν σε ολική αλλαγή φύλου. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας τόνισε πως «αυτή η ανδρόγυνη μορφή έχει κάτι το ιδιαίτερο» και ο ξένος τύπος ενθουσιάζεται με τη δυνατότητα του Ρεντμέιν να μεταμορφώνεται Αλλά τον κάνει αυτό τον μεγαλύτερο ηθοποιό του κόσμου;
Το 2015 βγήκε ένα ντοκιμαντέρ που στην Ελλάδα θα το δουν μόνο οι παράνομοι καταναλωτές τέχνης. Στο Listen to Me Marlon, ο Stevan Riley, μάζεψε ηχογραφημένες κασέτες με σκέψεις του Μάρλον Μπράντο, που τις έκανε όπως εξομολογείται για κάποιου είδους ψυχανάλυση αλλά αυτό που έγινε τελικά είναι ότι τις άφησε σαν παρακαταθήκη. Ο Μάρλον Μπράντο πίστευε ότι αυτός είναι (και θα είναι για πάντα) ο μεγαλύτερος ηθοποιός του κόσμου. Όπως λέει ο ίδιος «πήρε» τις ερμηνείες που έβγαιναν από καλούπι (βλ. Μπόγκαρντ και Κλαρκ Γκέιμπλ) και τις έφερε πιο κοντά στην κανονική ζωή (Σχολή της Μεθόδου και τα ρέστα). Πέρα από το γεγονός ότι ο «Νονός» δεν αναγνωρίζει κανένα λάθος του, ο τρόπος που διηγείται τη ζωή του, η μεγάλη κόντρα με τον πατέρα του, οι σχέσεις του με τους σκηνοθέτες και το δράμα που πέρασε με την κόρη του, διαμορφώνουν ένα σχεδόν ανατριχιαστικό αποτέλεσμα. Ειδικά όταν λέει στον ίδιο, «άκου εμένα Μάρλον» και μην ακούς κανέναν. Όχι δεν παραδέχεται αν είχε ομοφυλοφιλικές σχέσεις και την έντονη σχέση του με το φαγητό την αποδίδει όπως οι γιαγιάδες μας στο κατοχικό σύνδρομο.
«Που θα τα βρω όλα μαζεμένα για να τα δω;» Αυτή την απορία εξέφρασε ένας φίλος μια μέρα ακούγοντας τους υπόλοιπους να συζητάνε για ντοκιμαντέρ. Στην αρχή φάνηκε λίγο αστεία η ερώτηση. Αν διαβάζεις δεξιά και αριστερά όλο και κάτι μαθαίνεις, όλο και κάτι βρίσκεις. Και όμως βλέποντας τον κατάλογο του Netflix καταλαβαίνει κανείς ότι είναι πολλά τα ντοκιμαντέρ που ούτε θα τα μάθαινες ούτε που θα τα έβλεπες. Στο Netflix που εξελίσσεται η μεγάλη «απάτη» των ημερών. Πανηγύρια για το άνοιγμα στον υπόλοιπο κόσμο. Πανηγύρια και στην Ελλάδα. Αλλά για κάτσε. Πληρώνουμε τα ίδια και λίγο παραπάνω από την Αμερική για να έχουμε όπως βλέπετε πρόσβαση στο γράφημα σε ελάχιστους τίτλους. Εντάξει, επειδή είμαστε ιθαγενείς αλλά από καθρεφτάκια είμαστε γεμάτοι, εδώ υπάρχουν κάποιες μέθοδοι να δείτε όλο τον κατάλογο όπως και μια δωρεάν συνδρομή σε αυτό το site που θα σας βοηθήσει επίσης.
Μπέσα για μπέσα τον είχα πάντα για σπουδαίο τον Iggy Pop, αλλά αν με ρωτούσατε πόσα τραγούδια ήξερα ότι είναι δικά του θα έλεγα αυτά τα τρία. Το Lust For Life, το Passenger και τη συμμετοχή του στο Aisha των Death In Vegas. Α, θυμόμουνα και ένα δίσκο που χε βγάλει πριν δύο χρόνια με γαλλικά και μπλουζ.
Post Pop Depression λέγεται ο καινούριος του δίσκος και το Gardenia έχει ήδη αγγίξει αυτιά που ανήκουν σε διαφορετικά μουσικά είδη και σε γενιές. Ο Iggy που θέλει να δαμάσει το 2016, ετοιμάζει και μια τρέλα μαζί με τον alva noto πάνω στην ποίηση του Walt Whitman. Να’ μαστε καλά, να τον χαιρόμαστε τον κύριο.
