Θα ήθελα να με χτυπάει σαν ρεύμα στην πίστα, που λέει και ο αγαπημένος Pan Pan, η συναυλιακή μου εμπειρία.
Αλλά αυτό το ανέκδοτο που όρθιοι τον κολλάμε τον ιό και καθιστοί όχι, συνεχίζεται μήνα Σεπτέμβριο του 2021. Εμβολιάστηκα, νόσησα, καραντινιάστηκα, η κωλάρα μου έγινε άλλη τόση και απλώθηκε στον μισό καναπέ, είχα όμως την ελπίδα ότι μετά από όλα αυτά θα τον ρίξω τον χορό μου σε μία συναυλία. Έστω στο σημείο που μου αναλογεί στον χώρο, να απλώσω τα χέρια μου ψηλά, να ρίξω το κεφάλι μου πίσω, να κλείσω τα μάτια και να με χτυπήσει ο ρυθμός βαθιά μέσα μου σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο.
Το Σάββατο πήγα στην Τεχνόπολη στο Γκάζι για να δω τα ονόματα της πρώτης μέρας του Plissken. Πήρα το ποτάκι μου και κάθισα, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, σε μία τσίγκινη πτυσσόμενη καρέκλα (ίσως την πιο άβολη του κόσμου). Όταν βγήκε ο Kid Francescoli με την υπέροχη Andréa Durand και οι ξεσηκωτικές synth-pop και soul μελωδίες χτυπούσαν αυτό το νεύρο που κάνει το πόδι να πηγαίνει πέρα-δώθε, ένιωσα την πρώτη δυσφορία. Είχα ήδη αρχίσει να πιάνομαι από τη Marina Satti αλλά προσπαθούσα να το αγνοήσω. Υπομονή, υπομονή.
Ήρθε η ώρα των La Femme και πολύ λογικά θα σκεφτεί κάποιος «μα πώς γίνεται να μείνεις σε μία καρέκλα ακούγοντας το “Foutre Le Bordel”»;
https://www.youtube.com/watch?v=6BWKyYV_rMA&ab_channel=FranceInter
Εμ, δεν γίνεται. Ήταν λες και άνοιγε ο υπεύθυνος του Harrods τις πόρτες την πρώτη μέρα των εκπτώσεων τα Χριστούγεννα. Ο τραγουδιστής Marlon Magnée φώναξε ότι το ροκ εντ ρολ δεν έχει πεθάνει, πήδηξε μέσα στις καρέκλες του κοινού και εν ριπή οφθαλμού μερικές δεκάδες κόσμου πετάχτηκαν από τις θέσεις τους και άρχισαν να χοροπηδάνε χαρούμενοι. Με πολύ κόπο οι σεκιουριτάδες προσπάθησαν να τους καθίσουν όλους κάτω, αυτό επαναλήφθηκε 2-3 φορές ακόμα, μέχρι που η διοργάνωση έκλεισε τον ήχο και η συναυλία διακόπηκε λίγο πριν το κανονικό της τέλος. Αποτέλεσμα να ακυρωθεί η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ.
Όλη αυτή την ώρα συνέχιζα να κάθομαι απελπισμένη στην τσίγκινη καρέκλα αλλάζοντας κάθε τρεις και λίγο κωλομέρι μπας και ξεπιαστώ. Πού τέτοια τύχη. Ο πόνος είχε περάσει στα πόδια και στη μέση και αν έκανα την κίνηση να σηκωθώ, θα ερχόταν ο σεκιουριτάς να με καθίσει πάλι κάτω. Τι κι αν ήθελα να πάω τουαλέτα ή στο μπαρ, αν κοντοστεκόμουν μπροστά από την καρέκλα μου για πάνω από ένα δευτερόλεπτο, θα μου έκανε παρατήρηση να κάτσω κάτω. Δεν τα βάζω ούτε με τον σεκιουριτά, ούτε με τη διοργάνωση που προσπαθούσε να τα κάνει όλα νόμιμα.
Αλλά θυμήθηκα ένα βίντεο που είχα δει πριν λίγες μέρες από τη συναυλία των Foals στο Λονδίνο και με έπιασε το παράπονο. Φάνταζε εξωπραγματικό σε εποχή covid, με τον κόσμο να χορεύει αγκαλιασμένος χωρίς κάποιο όριο χωρητικότητας για αποφυγή συνωστισμού.
https://www.youtube.com/watch?v=30sn3WeeCFM&ab_channel=SamBrownjohn
Δεν θα μιλήσω για νούμερα εμβολιασμών, νοσούντων κτλ. σε σχέση με την Ελλάδα. Θα μιλήσω για τα αυτονόητα. Εμβολιαστήκαμε, έχουμε πιστοποιητικά και θέλουμε να χορέψουμε όπως παλιά, όλοι εμείς που υποτίθεται ότι μπαίνουμε στον χώρο αφού μας έχουν ελέγξει και που έτσι κι αλλιώς παίρνουμε την ευθύνη μόνοι μας να βρεθούμε κάπου με κόσμο που δεν γνωρίζουμε. Έχουμε ξεχάσει τα δήθεν τυχαία αγγίγματα σε μία συναυλία για να γνωρίσουμε το όμορφο πρόσωπο που χορεύει δίπλα μας, έχουμε αφήσει πίσω τις μέρες που ρίχναμε επίτηδες λίγες σταγόνες μπύρας επάνω στο άγνωστο και απρόσμενο αντικείμενο πόθου για να πούμε μετά ένα «Συγγνώμη» και να πιάσουμε κουβέντα. Θέλουμε όμως πίσω τον χορό μας, έστω και με αποστάσεις προς το παρόν. Κανείς ακόμα δεν έχει δώσει μια σοβαρή απάντηση στην ερώτηση: «Γιατί όρθιοι κολλάμε και καθιστοί όχι»;
Ύστερα από τον νέο ΦΕΚ που ανακοινώθηκε και μειώνει το όριο χωρητικότητας ξαφνικά και απροειδοποίητα σε συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους οι οποίες ήδη έχουν γίνει sold out με τα προηγούμενα δεδομένα μεγαλύτερης προσέλευσης (ενώ είχε ανακοινωθεί ότι οι νέοι περιορισμοί θα αφορούσαν μόνο κλειστούς χώρους), η κατάσταση γίνεται ακόμα δυσκολότερη για τις μουσικές διοργανώσεις. Για την ακρίβεια, στους μικτούς χώρους με χωρητικότητα έως 2.000 άτομα, η πληρότητα θα φτάνει το 65% και από 2.001 άτομα και άνω η πληρότητα θα φτάνει το 50%. Στους αμιγείς χώρους για έως 2.000 άτομα, η πληρότητα θα φτάνει το 100%, ενώ από 2.001 άτομα και πάνω, το 80%.
Θέλουμε τελικά να μην σκοτώσουμε τη μουσική και τους εκπροσώπους της σε αυτή τη χώρα αργά και βασανιστικά ή όχι; Στη Δανία έγινε προχθές η πρώτη συναυλία χωρίς απολύτως κανένα μέτρο με 50.000 θεατές. Ναι, θα πει η κυρία ή ο κύριος που διαβάζει τώρα, εκεί έχει εμβολιαστεί το 85% του πληθυσμού. Κι εδώ που μαζί με τον εμβολιασμό μάς τάζουν την ελευθερία, μήπως την είδαμε; Χωριζόμαστε σε χώρους για εμβολιασμένους ή σε μικτούς και τελικά πάλι τα ίδια μέτρα ισχύουν για όλους. Δεν αλλάζει τίποτα. Όλοι καθιστοί, με απόσταση, χωρίς διάλειμμα, να μην κουνηθούμε, να μη σκύψουμε, να μη λυγίσουμε, να μη μιλήσουμε, να μην τραγουδήσουμε.
Η τελευταία σκέψη που έκανα φεύγοντας από την Τεχνόπολη ήταν: «Μπορεί αυτός να είναι ο τελευταίος χορός για κάποιο από αυτά τα παιδιά, μπορεί αύριο να φύγει από αυτόν τον κόσμο όχι από covid αλλά από ένα δυσάρεστο, ξαφνικό γεγονός. Και θα έχει στερηθεί τον τελευταίο του ανέμελο, ξέφρενο χορό».
