πενηνταοχτώ

Μπαίνει κάποιος κουρασμένα στο μαγαζί, με σκυφτούς ώμους, με ύφος απόμαχου, με ένα φθαρμένο σακάκι, και με ρωτάει με απορία : «Μήπως νομίζεις ότι δεν υπάρχει τέλος; Μήπως νομίζεις ότι το πεπόνι είναι πιο γλυκό από το ακτινίδιο;» Κοίταξα με απορία και σκέφτηκα και του απάντησα : «Και τέλος υπάρχει, μάλλον, αλλά και το πεπόνι συνήθως είναι γλυκύτερο του ακτινιδίου, αλλά μήπως το Σιτροέν Ξαρά είναι πιο γρήγορο τελικά από τα ταξί Τογιότα Κορόνα; Μήπως η αλληλεγγύη θα μας βοηθήσει να τα αναζητήσουμε όλα αυτά;» Ο κουρασμένος σχεδόν  έλαμψε και έβγαλε ένα τάβλι από την τσέπη του και αρχίσαμε και παίζαμε και συζητήγαμε. Καταλήξαμε ότι η γενεαλογία της ηθικής είναι καλύτερο βιβλίο από την γένεσι της τραγωδίας και ότι μια εποχή ο Πάριος υπερτερούσε του Βοσκόπουλου και ότι ο Σιδέρης ήταν το πιο δυνατό φορ της εποχής του και τα Τογιότα είναι εντελώς αξιόπιστα ενώ τα Σιτροέν στρίβουν πολύ καλά.. Ο απόμαχος  έφυγε ευχαριστημένος, δεν είμαι σίγουρος ότι πιστεύει ακόμα ότι υπάρχει τέλος, πάντως σίγουρα δεν το σκέφτεται όταν τρώει ακτινίδιο. Σιχαίνομαι το τάβλι, και ο Αντωνιάδης έβαζε πιο πολλά γκολ, είναι αδιαμφισβήτητο. Τον Πάριο τον προτιμούσα πάντα. Σιτροέν πολύ μέτρια.