Μία από τις μεσημεριανές μου ευχαριστήσεις, από τις πλέον θριαμβευτικές και σχεδόν έξυπνες είναι να βγαίνω ανοιχτά του μαγαζιού και να στρώνω σε ένα στενό δρομάκι σαντιγί και πολλά ποτήρια φρέντο καπουτσίνο και μετά να βλέπω ένα-ένα τα αυτοκίνητα που θέλουν να περάσουν να σταματάνε και να επιλέγουν τον καφέ της αρεσκείας τους και να φεύγουν. Φαντάζομαι ότι οι βόλτες και οι διαδρομές έξω από το μαγαζί είναι κάτι σαν αέναος μαραθώνιος χωρίς εξαντλημένους οδοιπόρους αλλά μόνον με νυσταγμένους μέχρι το μεσημέρι, σχεδόν μεσόκοπους και σχεδόν νέους γιωταχήδες , με οργανωτική επιτροπή και γενικό εποπτεύοντα τον Γρηγόρη με τα μικρογεύματα, άγρυπνο φρουρό που ρυθμίζει τα της πόλης και τα της εργασίας με όπλο του και ρυθμιστικό εργαλείο την άγια ουσία του καφέ και την συνεπικουρία των εκλέρ και του τρομερού γαλακτομπούρεκου. Σε κάθε περίπτωση προγραμματίζεται επέκταση δραστηριοτήτων με πακετίσια τσιγάρα Ρόθμανς με μία μικρή επιβάρυνση και με μία τάφρο με κροκόδειλους και δόρατα για όσους αναίσχυντα δεν δέχονται κεράσματα από άγνωστες και σιωπηλές πηγές. Όσοι προσβάλλουν θα δέρνονται και θα κατασπαράσσονται, η ευγένεια ως το σημαντικότερον εφόδιο επιβίωσης.
