Ένα
Pasticcio με δράμα, πάθος, γυναίκες με όπλα, χρυσά σεντόνια και παλτά, θεούς και ανθρώπους που πολεμούν για τη χαμένη δόξα.
Πατήστε το play σε έναν Prince που έζησε με κάθε πόρο του τις επίγειες χαρές μέχρι να ακούγεται τόσο αιθέριος, και πάμε…
Το Μικρό της Όνομα Σημαίνει Οπλοστάσιο
– Πως να στο πω; Δεν πιστεύω ότι είχε πατέρα και μητέρα.
– Ήταν ορφανή;
– Όχι. Απλώς δεν ήρθε στον κόσμο με αυτό τον τρόπο.
– Αλλά πως;
– Μη με κοροϊδέψεις, αλλά πως να στο πω, νομίζω πως μια μέρα όλοι οι άνδρες του κόσμου αυτού ενώθηκαν σε μια τεράστια μήτρα και την έφεραν στη γη. Σα να την γέννησε η αγάπη όλων των ανδρών.
– Συγγνώμη, αλλά αυτό ακούγεται αρκετά σεξιστικό.
– Ναι. Είναι αρκετά σεξιστικό.
Η Γκάνχιλντ Λάρκινγκ ήταν σουηδέζα αθλήτρια στο άλμα εις ύψος. Εδώ περιμένει τη σειρά της στους Ολυμπιακούς του 1956. Βγήκε 4η. Το μικρό της όνομα στα αγγλικά σημαίνει οπλοστάσιο.
Γκάνχιλντ Λάρκινγκ (Τζορτζ Σιλκ, LIFE Magazine)
Το παραπάνω προέρχεται από ένα ποστ του Φοίβου Βογιατζή στο Facebook, το οποίο δε λέει να φύγει από το μυαλό μου. Ο Φοίβος μού είπε ότι αυτό συμβαίνει επειδή είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Εγώ πιστεύω επειδή είναι όμορφο να σε βλέπει κάποιος με τέτοια μάτια. Όπως την είδε και ο Τζορτζ Σιλκ, απεσταλμένος φωτογράφος του περιοδικού LIFE σε εκείνους τους Ολυμπιακούς και, αντί να απαθανατίσει την Αμερικανίδα αθλήτρια που κατέρριπτε εκείνη τη στιγμή το ρεκόρ στο άλμα εις ύψος, διάλεξε να δοξάσει την ομορφιά της Γκάνχιλντ.
Από τον Παρθενώνα στα Χρυσά Σεντόνια
Νίκος Αναστόπουλος, italian Stallion
Καλοκαίρι του 1987 κι ο διάσημος Έλληνας ποδοσφαιριστής, Νίκος Αναστόπουλος, αναχωρεί για τη μοναδική μεταγραφή του σε ομάδα του εξωτερικού, και συγκεκριμένα στην ομάδα Αβελίνο, σε μια πόλη-μικρογραφία της Νάπολης και έδρας της ιταλικής μαφίας Καμόρα. Ο Αναστό θα γίνει ο Έλληνας Θεός που ήρθε από τον Παρθενώνα στο Παρθένειο (όπως ονομαζόταν η έδρα της ομάδας Αβελίνο), τα ιταλικά περιοδικά που απευθύνονται και σε γυναικείο κοινό θα τον παρομοιάσουν με τον Τομ Σέλεκ (είχαν και οι δύο το ίδιο χαρακτηριστικό μουστάκι), ο Αναστό θα μένει σε μια υπερπολυτελή βίλα, θα κυκλοφορεί με μία κατάλευκη Porsche Carrera και θα απολαμβάνει τον καφέ του στην πιο ακριβή οδό της πόλης, πλάι στους πολιτικούς της περιοχής, τους «επιχειρηματίες» και τους παράγοντες, όπως ο πρόεδρος της ομάδας Σιμπιλια, φιγούρα βγαλμένη κατευθείαν από το Νονό του Φράνσις Φορντ Κόπολα, και ο Κούτολο, ο αρχηγός της Καμόρα που ονομάστηκε ο «Νονός των Νονών» και είχε το παρατσούκλι Vangelo, επειδή πριν διατάξει δολοφονίες συνήθιζε να κάνει παραβολές με το Ευαγγέλιο. Όταν όμως ο Αναστό δε θα μπορέσει να αποδώσει και θα σταματήσει να σκοράρει (στην ουσία δε θα αρχίσει ποτέ), λέγοντας το αμίμητο «σκέφτομαι στα ελληνικά και μέχρι να μεταφράσω στα ιταλικά, η μπάλα έχει χαθεί» στην κάμερα της ιταλικής τηλεόρασης, οι πάντα δραματικοί Ιταλοί θα νιώσουν προδομένοι κι από «Έλληνας Θεός», ο Αναστό θα μείνει στη μνήμη τους ως ένα από τα 100 ονόματα του μπεστ σελερ βιβλίου με τίτλο Bidoni. L’ Ιncubo, σε ελεύθερη μετάφραση Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τα Παλτά.
Στη φανταστική σελίδα Zastro μπορείτε να διαβάσετε με γλαφυρές λεπτομέρειες και πληροφορίες όλη την ιστορία του Αναστό στον ιταλικό νότο της Καμόρα, από την αρχή μέχρι που έφτασε στο στόμα του λύκου (η Αβελλίνο είχε το κεφάλι ενός λύκου σαν έμβλημα).
Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα, Μπεβενέντο (Φερντινάντο Σιάννα, 1995)
O Φερντινάντο Σιάννα πιστεύει ότι στην καρδιά κάθε καλής φωτογραφίας βρίσκεται η αφήγηση μιας ιστορίας, όσο υπαινικτική κι αν είναι. Το πάθος του για την καταγραφή της ζωής και της παράδοσης, της ακατέργαστης και φυσικής ομορφιάς της Σικελίας, της μιζέριας και της ελπίδας των ανθρώπων της, των γυναικών και της μητριαρχικής ιταλικής οικογένειας, της τελετουργικής θρησκευτικότητας, δίνει μία αυθεντικότητα και μία τρυφερότητα στις φωτογραφίες του. Η ντοκιμαντερίστικη αυτή προσέγγιση των θεμάτων του δε μειώθηκε ούτε όταν έκανε το πέρασμα στη φωτογραφία μόδας, φωτογραφίζοντας την πρώτη συλλογή των Dolce & Gabbana στις υπαίθριες αγορές χωριών της Σικελίας. «Στις θρησκευτικές τελετές στη Σικελία, το ντύσιμο παίζει σημαντικό ρόλο, προσδίδοντας την απαραίτητη θεατρικότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μόδα, ακολουθούν τις ίδιες αρχές».
Εδώ, ο Σιάννα φωτογραφίζει την ηθοποιό Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα, γνωστή σε εμάς από την ταινία Il Postino, ταινία που ξαναπροβλήθηκε φέτος το καλοκαίρι στα θερινά σινεμά. Η Maria μας έκανε όλους να χάνουμε τη μιλιά μας, όπως ο ερωτευμένος μαζί της ταχυδρόμος όταν την πρωτοείδε.
-την κοιτούσα και μπόρεσα να πω μόνο πέντε κουβέντες
-τι της είπες;
-τη ρώτησα «πώς σε λένε»
-κι εκείνη;
-κι εκείνη είπε «Μπεατρίσε Ρούσο»
-το «πώς σε λένε» είναι τρεις λέξεις
-ναι, αλλά επανέλαβα το «Μπεατρίσε Ρούσο»
The Prince from Outer Space
Μάριος Καλαμάρης, Κωνσταντινούπολη, 2018
Φανταστείτε έναν τραγουδιστή και ηθοποιό που τραγουδάει παλιά παραδοσιακά τραγούδια στη συντηρητική Τουρκία των 50s-60s, ντυμένος με φανταχτερά κοστούμια που τους έδινε ονόματα όπως “Purple Nights” και “The Lover of Dr. Zhivago” πριν τον Prince ή τον Μπόουι, τον πρώτο άντρα που βγήκε να τραγουδήσει στη σκηνή με μίνι λαμέ φούστα και ψηλοτάκουνα παπούτσια και την επόμενη μέρα γιαγιάδες και παππούδες έτρεχαν να αγοράσουν ραδιόφωνα για να ακούν μόνο αυτόν. Ακόμη και σήμερα, 20 χρόνια σχεδόν μετά τον θάνατό του Ζεκί Μουρέν, θα δεις αφίσες του τόσο σε παλιά σπίτια ηλικιωμένων ανθρώπων όσο και στα πλακάτ σε κάθε Pride παρέλαση στην Τουρκία. Η καθολική αποδοχή του σε μία διαχρονικά συντηρητική κοινωνία είναι εμφανής και από το πρότζεκτ Zeki Müren Hotline, με μηνύματα που αφήνουν στη μνήμη του τόσο οι παλιοί που αναπολούν συγκινητικές εμφανίσεις του, όσο και νέοι της LGBT κοινότητας που του εκφράζουν την αγάπη τους, γιατί υπήρξε το σύμβολο που τους έκανε να νιώθουν λιγότερο μόνοι.
Ο Μάριος Καλαμάρης είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου φωτογράφους. Η φωτογραφία του αυτή από ένα πρόσφατο ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη είναι η καλύτερη που θα μπορούσα να βρω για να συμβολίζει αυτή τη συλλογική αποδοχή και ενότητα σε μία χώρα που ο συντηρητισμός παραδοσιακά διχάζει.
Βάλε το Κόκκινο Φουστάνι
Ντενί Πιελ για την Condé Nast
Το κόκκινο είναι το πιο αρχετυπικό χρώμα, είναι το πρώτο χρώμα που κατάφερε να φτιάξει, να αναπαράγει και να τελειοποιήσει ο άνθρωπος, επικρατώντας για αιώνες στην οπτική κουλτούρα μας και στην τέχνη, από τις παλαιολιθικές τοιχογραφίες στα σπήλαια, τα ερυθρόμορφα αγγεία στην αρχαιότητα, τους κόκκινους χιτώνες στη Ρωμαϊκή εποχή και το συμβολισμό της εξουσίας και της αριστοκρατίας έως το κόκκινο της Χριστιανοσύνης που συμβόλιζε το αίμα του Χριστού. Στη συνέχεια, το κόκκινο συσχετίστηκε με την αμαρτία, με τον πόθο, με την κόλαση, με τη μικρή κόκκινη Corvette του Prince και το πιο γνωστό one night stand στην ιστορία της μουσικής. Όπως έγραψε και αυτή η συντάκτης του New Yorker, αν παίξεις τον «βρώμικο ύμνο» στο τέλος του τραγουδιού “Darling Nikki” ανάποδα, ξέρεις τι λέει;
«It says, The Lord’s coming, Prince is coming. And somehow, with his help, we learned how to come, too. »
Από την άλλη, το μπλε είναι το πιο δύσκολο χρώμα που μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι. Ίσως γι’ αυτό η Όλγα Αλεξοπούλου θέλησε να αιχμαλωτίσει την μπλε ώρα που πάντα καθόταν και κοίταζε από μία παραλία της Αίγινας. «Στη φύση μπορείς να το βρεις στο μπλε του ουρανού μετά τη δύση του ήλιου ή πριν από την ανατολή, στη λεγόμενη «μπλε ώρα», τα περίπου 40 λεπτά ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα. Τότε που θα έπαιρνες όρκο ότι ο ουρανός δεν είναι μόνο μπλε, αλλά και φωσφορίζει. Και κάπως έτσι, στο επιστημονικό εργαστήριο όπου ανακαλύφθηκαν το πλουτώνιο, η σκοτεινή ενέργεια και η επιτάχυνση του σύμπαντος, εγένετο Quantum Blue».
Ο Πόλεμος των Θεών
«Τα μάτια σου σου λένε ότι οι δικοί σου άνθρωποι, όπως όλοι οι άνθρωποι, είναι θαυμαστοί. Ότι, όπως όλοι οι άνθρωποι, είναι όμορφοι, δημιουργικοί, θεϊκοί. Κι όμως, ως παιδί, δεν μπορούσες να συναντήσεις αρκετούς από τους θεούς σου στην τηλεόραση ή στα βιβλία, σπάνια απεικονίζονταν σε πίνακες ή εμφανίζονταν στο σινεμά ή στις σελίδες στη Βίβλο σου. Αλλά εκείνη, βρήκε τους θεούς της να περπατούν στη γειτονιά της, όντας απαρατήρητοι και χωρίς να έχουν λατρευτεί».
Nikki’s Kitchen (Ντίνα Λόουσον, Ντιτρόιτ, Μίσιγκαν, 2015)
Η Ντίνα Λόουσον, μία σημαντική νέα Αφροαμερικανή φωτογράφος προσπαθεί να αποκαταστήσει μέσα από το φακό της τη χαμένη δόξα αιώνων που δεν απόλαυσαν ποτέ οι δικοί της άνθρωποι. Έξω από τα πορτραίτα της, οι δικοί της άνθρωποι μπορεί να αγωνίζονται, να είναι φτωχοί και να έχουν 3 δουλειές. Αλλά μέσα στις λατρευτικές εικόνες που δημιουργεί για αυτούς, οι δικοί της Αφροαμερικανοί παραμένουν πανέμορφοι, ανέπαφοι, ακλόνητοι.
Κι εδώ, ο Γουέσλει Μόρις, ένας Αφροαμερικανός κριτικός των New York Times, γράφει ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα για την κουλτούρα της εποχής μας και τον ρόλο που έχει αναλάβει η τέχνη ως μέσο απόδοσης ηθικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, για τη διαμάχη μεταξύ αισθητικού και κοινωνικού καλού. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς, είναι ένα κείμενο που περιγράφει με χειρουργική ακρίβεια την εποχή μας, αναλύοντας ξεκάθαρα τα επιχειρήματα κάθε πλευράς.
