“Δύο άνδρες και ένα σκυλί συνιστούν «οικογένεια»;” αναρωτήθηκε σήμερα Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου η ημερήσια εφημερίς ΕΣΤΙΑ θέτοντας μια ακόμη παράμετρο (αυτό που την καίει περισσότερο προφανώς) πάνω στο πολιτικό θέμα των ημερών – ποιος νοιάζεται για συντροφικά μαχαιρώματα όταν το πραγματικό θέμα είναι εκεί μπροστά στο μικρόφωνο: ένας άντρας, νεοεκλεγής στην αρχηγία κόμματος, να συστήνει έναν άλλον άντρα ως σύντροφο, στήριγμα και ανάσα του. Αν φύγεις βεβαίως από το ακανθώδες ερώτημα στον τίτλο και κατέβεις στο επεξηγηματικό lead, θα καταλάβεις πως το θέμα του άρθρου είναι ακόμη πιο αλλού «στα δύο εκατομμύρια που θα συρρικνωθούν οι Έλληνες αν συνεχίσουν οι γεννήσεις με αυτούς τους ρυθμούς σύμφωνα με τη Νορβηγική Ακαδημία». Απλώς, εύλογα η σκέψη του άρθρου πήγε σε ένα συνδυασμό θεμάτων, αφού ως γνωστόν τοις πάσι η ομοφυλοφιλία εξ από ανέκαθεν ήταν η νούμερο ένα αιτία της υπογεννητικότητας στη χώρα μας, όπως και ολούθε βεβαίως βεβαίως.
Ένα screen shot από εκπομπή του Λιάγκα κυκλοφορεί κι αυτό σήμερα από inbox σε inbox. Στη μισή εικόνα ο δημοσιογράφος και στην άλλη μισή ο Κασσελάκης με τη μάνα του να βγάζουν σέλφι. Το σούπερ από κάτω γράφει: «Προσευχόμουν στον Όσιο Δαυίδ να μην είμαι γκέι». Αν το δεις φευγαλέα και διαβάσεις «είναι» αντί για «είμαι» μπορεί να πιστέψεις πως αυτό το λέει η μητέρα. Αλλά όχι. «Θυμάμαι την εποχή του πανεπιστημίου να έρχομαι εδώ στην Εύβοια, στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, όπου έχω βαφτιστεί, και να προσεύχομαι να έχει καλά τους δικούς μου και να μην είμαι γκέι. Ναι, προσευχόμουν να μην είμαι γκέι. Δεν έχω καλές αναμνήσεις από την εφηβεία», δήλωσε στην εφημερίδα Καθημερινή ο νέος πρόεδρος και το συμπαθές #not πρωϊνάδικο εντέχνως έσπευσε να το παρουσιάσει. Και να υπενθυμίσει έτσι πως ο Όσιος τελικά είχε τις κλειστές του και μέγα πρόβλημα επικοινωνίας αφού ούτε άκουσε και κυρίως ούτε έκανε τίποτα τελικά. Και πολύ λογικό επίσης, καθώς ως γνωστόν, οι από πάνω δεν ανακατεύονται στην ζωή των αποκάτω.
Η αλήθεια είναι πως τα ελληνικά τηλεοπτικά media, πρωινά, μεσημεριανά, βραδινά, μεταμεσονύχτια, όπως και τα τριτοξάδερφα τους που κατακλύζουν το διαδίκτυο και το χαρτί, ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα/εφιάλτες δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν πως θα ξημερώσει μια τέτοια μέρα. Πολιτικός «πρώτης γραμμής» παρουσιάζει τον σύντροφο/σύζυγό του (Tyler McBeth), πετάει τσιτάτα τύπου «δεν είναι άποψη, πρόκειται για τη ζωή μου» και συστήνει με σιγουρά και σαφήνεια έναν άλλο «αέρα» στα χρηστά ήθη και τα τηλεοπτικά έθιμα αυτού του τόπου που, όπως πάντα, είναι αυτά που πρωτοστατούν στον χορό. Και η αλήθεια είναι πως η «άνεση» που δείχνουν μπροστά στη νέα παρουσία είναι σχεδόν εντυπωσιακή. Δες πίσω από τις αγαπημένες τους, ούτως η άλλως, υπερβολές. Προσέχουν λίγο παραπάνω τις κορώνες τους, τις εκφράσεις τους, τις λέξεις τους, και αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να θίξουν με αρνητικά υπονοούμενα, σεξουαλικότητα και οικογενειακή ταυτότητα. Περισσότερο από ότι θα μπορούσε να περιμένει κανείς, έστω. Για να αφήσουν στους γνωστούς άγνωστους το «δικαίωμα» στην άγνοια, στην έλλειψη σεβασμού και στην υπενθύμιση πως μέχρι πριν λίγες μέρες η υποψία και μόνο ενός ανοιχτά gay αρχηγού κόμματος μπορεί και να προκαλούσε ομάδική παράκρουση – και όχι απαραίτητα με την καλή έννοια.
Ναι, οι αγαπημένες #not φωνές που όλοι ξέρουμε και αναγνωρίζουμε χρόνια τώρα, αυτές με τη μόνιμη ηθική απόγνωση στο dna τους, βρίσκουν και πάλι τον δρόμο τους στην μπάρμπι πρωινόμεσημερινή ενημέρωση της καρδιάς μας #not. «Η Ελλάς δεν είναι χώρα ανωμάλων» -Πρέκας, «Έχετε ακούσει κάποιον να χρησιμοποιεί ως προσόν στο βιογραφικό του ότι είναι γκέι;» -Κούγιας. Ναι, οι λούμπεν τίτλοι στα εξώφυλλα της δημοσιογραφικής παρακμής θα συνεχίσουν να κοσμούν τα περίπτερα στους δρόμους: «Προφητεία γερόντισσας για Κασσελάκη: Η Ελλάδα τελειώνει με χρώμα ροζουλί και άρωμα πατσουλί», «Οι αριστερές “Λούγκρες” μπαίνουν στο Μαξίμου», «Αστράτευτος Αμόρφωτος “Σφυρίχτα”». Και ναι, οι πανελίστες στις εκπομπές που πιάνουν το θέμα δείχνουν ακόμη να μην ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν την καθαρότητα / τιμιότητα της νέας εικόνας και το νέο «καταστατικό» – να το αποθεώσουν, όπως το ζητά ίσως η καρδιά τους, ή να το πάνε πιο «ψυχρά» όπως το θέλει ίσως η αρχισυνταξία που βγάζει θεματολογία και άποψη – και για την ώρα μόνο να οσμίζεται μπορεί το κοινό.
Γιατί το κοινό, τηλεοπτικό και μη, ψάχνει κι αυτό τα πατήματα του στη νέα αυτή εποχή κανονικότητας. Μέχρι, έστω, κάτι του πατήσει τον κάλο.
Υ.Σ. Την ημέρα των εκλογών έτυχε να περνάω από το καφενείο της γειτονιάς μου, δύο κύριοι άνω των 70, κάθονταν έξω κι έπιναν καφέ, διαφωνούσαν, την έλεγε ο ένας στον άλλο. Την ώρα που τους προσπερνούσα άκουσα τον ένα να λέει «τελικά, θα ψηφίσεις αυτόν με το κρατίδιο;» και τον άλλο να απαντά «τόσα χρόνια με λες κομμουνιστή, τώρα με λες και πούστη;». Ναι, οι επόμενοι μήνες θα έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από ότι ίσως φανταζόμαστε. Ίσως όταν το πρώτο «ασυγχώρητο» ατόπημα συμβεί και «θυμηθούν» όλοι την διαφορετικότητα. Ίσως…
