Ανήκω στην ομάδα των σκληροπυρηνικών φανς της σειράς. Αν κάποιος πάει να μου πει κάτι τύπου: «Άσε μας μωρέ με τα γέλια κονσέρβα» ή «Ναι, αλλά δεν ήταν μια σειρά politically correct, σατίριζαν την fat Monica και ήταν άσχημο» θα βγάλω καπνούς από τα μάτια και θα αρχίζω να φωνάζω (ψύχραιμη αντίδραση), ότι «Μπορεί να έπεφταν και κονσέρβες γέλια από πάνω αλλά έχεις δει το κοινό που ήταν ζωντανά σε κερκίδα μέσα στο στούντιο και τον παλμό που έδινε στα γυρίσματα που ουσιαστικά ήταν σαν μια θεατρική παράσταση; Κι εγώ ήμουν χοντρή αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα να με θίγει κάτι». Με τον τρόπο του το σενάριο έβαζε πάντα τα πράγματα στη θέση τους. Η Μόνικα έστησε στον τοίχο τον Τσάντλερ για το body shaming που έκανε, η Τζούλια Ρόμπερτς και ο Ντάνι Ντε Βίτο ως γκεστ σταρς άγγιξαν το θέμα του bullying, οι λεσβίες μητέρες του Μπεν έδωσαν τα δικά τους μηνύματα, όπως και οι μαύρες φιλενάδες του Τζόι και του Ρος, η παρένθετη μητέρα για τα δίδυμα του Τσάντλερ και της Μόνικα, τα κακομαθημένα πλουσιοκόριτσα και ένα σωρό ακόμα χαρακτήρες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάτι είπαν στο κοινό.
Έβλεπα τη σειρά μανιωδώς. Μου την έμαθε η κολλητή μου όταν ήδη είχαν παιχτεί οι δύο πρώτοι κύκλοι και από τότε, σε μία εποχή που στο ίντερνετ για να κατεβάσεις ένα τραγούδι έπρεπε να περιμένεις ένα δωδεκάωρο και οι βιντεοκασέτες (που λίγο αργότερα έγιναν DVD) κυκλοφορούσαν ανά τρίμηνο και έπρεπε να ταξιδέψουμε στο Λονδίνο για να τις αγοράσουμε ή να μας τις φέρει κάποιος, κάναμε υπερ-προσπάθειες να μάθουμε έστω και ένα σπόιλερ από το επόμενο επεισόδιο. Θυμάμαι το σοκ που πάθαμε όταν ο Ρος είπε το όνομα της Ρέιτσελ και όχι της Έμιλυ και επειδή ήταν στο τέλος του κύκλου η αναμονή μέχρι να περάσουν έξι μήνες για να μάθουμε τι έγινε τελικά, μας είχε τσακίσει. Κάποια στιγμή μάλιστα βρήκαμε ένα φόρουμ όπου κάποιος ανέβαζε τα σενάρια κάθε επεισοδίου και διαβάζαμε όλους τους διαλόγους μέχρι να βγει στην αγορά το DVD. Ναι, αισθανόμασταν ότι όντως αυτοί οι άνθρωποι είναι φίλοι μας και ακόμα το αισθανόμαστε. Γιατί κάθε φορά που θα ξαναβάλουμε να δούμε ένα επεισόδιο θα θυμηθούμε όχι μόνο πού ήμασταν την πρώτη φορά που το είδαμε αλλά και όσα συνέβαιναν στη ζωή μας και στον κόσμο μας τότε. Και θα αναπολήσουμε και θα συγκινηθούμε. Και όπως είπε και μια συνάδελφος «μας έχουν σώσει από πολλά ξενύχτια αυτά τα επεισόδια που προβάλλονταν (και προβάλλονται ακόμα) τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου που μας πρόσφεραν γέλιο και μας έκαναν να ξεχάσουμε το χανγκόβερ που είχαμε».
To επεισόδιο της επανένωσης ξεκινά κάπως αμήχανα είναι η αλήθεια, το σετ έχει δημιουργηθεί και πάλι για τις ανάγκες του γυρίσματος και ένας-ένας οι ηθοποιοί μπαίνουν στα δύο κεντρικά «διαμερίσματα» και στο καφέ Central Perk, που τους φιλοξένησαν για 10 χρόνια. Μονοκάμερο, κουνημένα πλάνα, συγκίνηση και δάκρυα (και από την πλευρά μου, οκέι;) η παραγωγή θέλει να δώσει την αίσθηση του ντοκιμαντέρ και του αυθόρμητου και οι ηθοποιοί ξεδιπλώνουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους χωρίς κάποιο σενάριο. Μετά από λίγο η αμηχανία χάνεται και το μόνο που έχει σημασία είναι όλα αυτά που περιμένουμε να μάθουμε. Η Κόρτνεϊ Κοξ για παράδειγμα κρατούσε σκονάκια με τους διαλόγους στο τραπέζι ή μέσα στα μήλα και ο Τζόι τα έσβησε την πρώτη εβδομάδα για να την τσιγκλίσει κάνοντάς την έξαλλη. Είναι γνωστό ότι ήταν πειραχτήρια στα γυρίσματα και δεν σταματούσαν να κάνουν αστεία ο ένας στον άλλο, κάτι που το γνωρίζει όποιος έχει παρακολουθήσει bloopers της σειράς. Στα 10 χρόνια, το μοναδικό βράδυ που δεν έκαναν ομαδική αγκαλιά πριν ξεκινήσει το γύρισμα, ήταν και η φορά που είχαν ατύχημα στο σετ και ο Ματ Λε Μπλανκ έβγαλε τον ώμο του σε μία σκηνή. Μάλιστα προσπάθησε μόνος του να τον βάλει στη θέση του, όχι όμως με μεγάλη επιτυχία. Ήταν τόσο τεράστια η επιτυχία της σειράς σε μία εποχή τόσο διαφορετική και ο κόσμος τους υποδεχόταν παντού με υστερία, που όλο αυτό που βίωναν τότε, με όποιον και αν το συζητούσαν δεν μπορούσε να το κατανοήσει, έτσι έγιναν φίλοι μεταξύ τους, μιας και μόνο οι ίδιοι έξι μπορούσαν να καταλάβουν τι ένιωθαν. Ήταν οικογένεια, επειδή όντως λειτουργούσαν σαν οικογένεια.
Την εξέλιξη της ιστορίας του Τσάντλερ και της Μόνικα την αποφάσισε το κοινό με την αντίδρασή του, όταν είδε τη σκηνή της επόμενης μέρας από το one night stand. Έτσι αποφάσισαν οι παραγωγοί ότι πρέπει να δοθεί συνέχεια στο ειδύλλιο. Υπάρχουν κάποιες σεζόν που η Λίζα Κούντροου και ο Μάθιου Πέρι δεν έχουν δει ποτέ. Ο Ντέιβιντ Σουίμερ δεν είχε δει ξανά ποτέ κανένα επεισόδιο εδώ και 17 χρόνια. Η Μάγκι Γουίλερ, ηθοποιός που υποδυόταν την Τζάνις ένιωσε πολύ άβολα στην πρώτη σκηνή που είχε να γυρίσει με τον Τσάντλερ γιατί τον έβρισκε τόσο χαρισματικό που πίστευε ότι θα την επισκιάσει και αυθόρμητα έβγαλε από το στόμα της το υστερικό γέλιο της αμηχανίας, το οποίο τελικά μαζί με την ατάκα «Oh my god» έγινε το σήμα κατατεθέν του ρόλου της.
Φυσικά το πιο καυτό νέο του σόου, ήταν η εξομολόγηση του Ντέιβιντ Σουίμερ και της Τζένιφερ Άνιστον. Αποκάλυψαν ότι τις πρώτες δύο σεζόν είχαν καψούρα ο ένας για τον άλλον και τα συναισθήματα που βλέπαμε ανάμεσα στη Ρέιτσελ και τον Ρος ήταν αληθινά. Όπως είπαν, επειδή πάντα ένας από τους δύο ηθοποιούς ήταν σε σχέση, δεν βρέθηκε ποτέ το σωστό timing για να αναπτυχθεί αυτό που ένιωθαν εκτός κάμερας, έτσι έβαλαν όλη τους την αγάπη και τον θαυμασμό που είχαν ο ένας για τον άλλο, στους ρόλους τους. Μάλιστα προβλήθηκαν και bloopers στα οποία είδαμε τα πειράγματα και τις αγκαλιές τους στα γυρίσματα. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είπαν πως το είχαν καταλάβει από τότε και η Κόρτνεϊ Κοξ πρόσθεσε ότι καλύτερα που τελικά ποτέ δεν έγινε κάτι μεταξύ τους γιατί αν δεν είχε πετύχει ίσως είχε επηρεάσει και τη χημεία τους στη σειρά αλλά και τη φιλία τους.
Ο Μάθιου Πέρι σε όλο το επεισόδιο ήταν ο πιο φειδωλός στα λόγια αλλά όταν μίλησε είπε τελικά τα πιο ουσιαστικά πράγματα. Όπως ότι είχε τεράστιο πρόβλημα αν το κοινό δεν γελούσε με τα αστεία του, είχε ταχυπαλμίες, ίδρωνε και νόμιζε ότι θα πεθάνει. Κάτι που τόσα χρόνια δεν το είχε αποκαλύψει στο υπόλοιπο καστ ή στους παραγωγούς και πιθανότατα αν το είχε κάνει, να είχε και τη σωστή ψυχολογική υποστήριξη την ώρα που έπρεπε. Και ένιωθε έτσι ακριβώς κάθε βράδυ επί 10 χρόνια. Λίγο πριν κλείσει το επεισόδιο, ο τρόπος που περιέγραψε τη σχέση τους ήταν ένα δείγμα του δεσμού που τους δένει ακόμα και σήμερα: «Όπου και αν βρεθούμε, σε κάποιο πάρτυ, αν τύχει και πέσουμε επάνω σε κάποιον από την παρέα αυτή, ξεχνάμε με ποιον έχουμε έρθει εκεί και θα καταλήξουμε να μιλάμε όλο το βράδυ μεταξύ μας σαν να μην υπάρχουν άλλοι άνθρωποι στον κόσμο».
Δεν θα σταθώ ούτε στον Τζέιμς Κόρντεν που συντόνισε την κουβέντα που κάνουν οι ηθοποιοί στον περίφημο καναπέ μπροστά από το συντριβάνι γιατί ήταν απλά συντονιστής και τίποτα παραπάνω αλλά ούτε και στην πασαρέλα της Κάρα Ντελεβίν, της Σίντι Κρόφορντ και του Τζάστιν Μπίμπερ με τα εμβληματικά κοστούμια της σειράς μιας και ήταν ένα κομμάτι του σόου που μου φάνηκε πρόχειρο και ενταγμένο εκεί απλώς για τον εντυπωσιασμό, κάτι σαν ξεπέτα από σούπερφανς, όπως και το ανούσιο, ολιγόλεπτο πέρασμα του Κιτ Χάρινγκτον. Γλυκούλης ο Ντέιβιντ Μπέκαμ αλλά θα σταθώ στην εμφάνιση της Lady Gaga που αν και εκνευριστική στην προσπάθειά της για ακόμη μία φορά να αποδείξει ότι μπορεί να τραγουδήσει καλύτερα από όλους οποιοδήποτε τραγούδι της δώσεις, ακόμα και το Smelly Cat (λες και χρειαζόταν), είπε κάτι που είναι πολύ αληθινό στη Λίζα Κούντροου. Ότι ο ρόλος της Φοίβης άγγιξε κορίτσια διαφορετικά, που είχαν ανάγκη να δουν ότι δεν είναι μόνα τους.
(κάντε και δεύτερο reunion παιδιά)
Αρχικά, μετά από 17 χρόνια σιωπής, μία ώρα και 46 λεπτά δεν είναι αρκετά για να καλύψουν το κενό. Θα μου πεις, κανένας τρου φαν δεν θα μπορούσε να μείνει πλήρως ικανοποιημένος, πάντα θα ήθελε κάτι ακόμα και πάντα θα υπάρχει αυτό το συναίσθημα του κενού. Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι που εγώ προσωπικά θα ήθελα να δω σε αυτό το reunion. Ήταν τόσοι πολλοί οι γκεστ σταρς τότε, που οι εμφανίσεις μόνο της Μάγκι Γουίλερ, του Τομ Σέλεκ (Ρίτσαρντ), του Τζέιμς Μάικλ Τάιλερ (Γκάνθερ), του Λάρι Χάνκιν (Mr. Heckles), της Ρις Γουίδερσπουν (μία από τις δύο κακομαθημένες αδερφές της Ρέιτσελ) και των Έλιοτ Γκουλντ και Κριστίνα Πικλς (γονείς του Ρος και της Μόνικα) δεν ήταν αρκετές. Θα ήθελα να δω τα δίδυμα κορίτσια που είχαν υποδυθεί την Έμμα (την κόρη του Ρος και της Ρέιτσελ), ένα από τα οποία μάλιστα είχε ανεβάσει φωτογραφία πριν από ενάμιση χρόνο στο ίνσταγκραμ από την επίσκεψή της στο pop up σκηνικό του Central Perk στη Νέα Υόρκη αλλά και τα δίδυμα αγόρια που έπαιξαν τον Μπεν, τον γιο του Ρος.
Σίγουρα μου έλειψε η παρουσία του Μπραντ Πιτ (φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα), ο οποίος είχε εμφανιστεί σε ένα επεισόδιο και ο ρόλος του απεχθανόταν τη Ρέιτσελ, ο Μπρους Γουίλις, ο Μπεν Στίλερ, η Τζούλια Ρόμπερτς και ένα σωρό άλλοι. Θα ήθελα να μάθω πώς κατάφεραν να αντιμετωπίσουν το θέμα της 11ης Σεπτεμβρίου τότε και να παίξουν κωμωδία μπροστά σε ζωντανό κοινό, αν υπήρξε φορά που είχαν παρεξηγηθεί μεταξύ τους, αν η σειρά επηρέασε την προσωπική τους ζωή και σε ποιο βαθμό, αν έχουν κάτι να πουν στους επικριτές της σειράς μετά από τόσα χρόνια, αν είχαν αισθανθεί ποτέ άβολα με κάποια σκηνή. Ακόμα περισσότερα bloopers (είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα από τα αυτά που μας έδειξαν στο reunion που δεν έχουμε ξαναδεί). Μπορώ να συνεχίσω για ώρες, δεν θα το κάνω αλλά αν διαβάζει κάποιος που μπορεί να με φέρει σε επαφή με τους τρεις παραγωγούς: Κέβιν Μπράιτ, Μάρτα Κάουφμαν και Ντέιβιντ Κρέιν, ας το κάνει παρακαλώ, έχω πολλές ιδέες για το σίκουελ του επεισοδίου. Ευχαριστώ.
