Παρασκευή και δεκατρείς και όπου κοιτάω βλέπω φιγούρες σαν τον Φρέντυ και τον Τζέησον και τον Σάρουμαν, το Γκόλουμ, τον καπετάνιο Αχάμπ, τον συνταγματάρχη Κουρτζ που ζει στην ζούγκλα, τον Σατανά ως Ρόμπερτ Ντενίρο και Αλ Πατσίνο, τον Καρπόζηλο τον Τρομάρα και τον αείμνηστο Αποστόλη Σουγκλάκο, τον Δράκουλα ως Μπέλλα Λουγκόζι και Κριστόφερ Λη, την Φάρα Φώσετ και την Τζέην Φόντα ως Μπαρμπαρέλλα, τον ντιτζέη της ομώνυμης Ντίσκο, το φεγγάρι σαν τεράστιο φωτεινό και φωτειζόμενο εσωτερικά ταψί χωρίς πίττα και φαγητό, τον μελαγχολικό πάντα Νειμάρ και τον Μόντριτς με τα ευθύβολα σουτ, γενικά υπάρχει μια παράξενη νύχτα και είμαι έτοιμος να πέσω κάτω σαν τον Γιώργο Καραγκούνη, έτσι για να σφυριχτεί φάουλ, για να σταματήσουν συμβατικά όλα και να γλυτώσουν τα έφηβα παιδιά σε μια καλύβα στο δάσος που πάντα δύναται να μακελεύει ο Τζέησον, και να ταξιδέψει στο διάστημα ο Κριστόφερ Λη πετώντας σαν νυχτερίδα και ο Συνταγματάρχης Κουρτζ να διατάξει ιθαγενείς να αποκεφαλίσουν κούκλες Μπάρμπι και Σίντυ. Οι μέρες περνάνε πάντα, ανεξάρτητα από την ιδιαιτερότητα της καθεμιάς και αύριο Σάββατο το φέγγος θα μικρύνει και θα είναι όλα σχεδόν ωραία. Πάντως η Ακρόπολη θα στέκεται, το αιώνιο αυτό μνημείο της αισθητικής, και πάντα όλοι οι δρόμοι θα έχουν λεύκες, και αυτό λέει ήδη πολλά.
