Ο Σεραφείμ και ο Νόμος

Πρώτη περίπτωση: Ένας φίλος μου με παιδί και διδακτορικό στις θετικές επιστήμες από ελίτ πανεπιστήμιο είναι άνεργος. Το αγγλικό κράτος δεν του δίνει επίδομα στέγασης επειδή συζεί με την κοπέλα  η οποία έχει δουλειά. Το προνόμιο αναγνώρισης δεσμού εδώ γίνεται μειονέκτημα: το κράτος στρέφει το ”δικαίωμα” της οικογένειας εναντίον  σου – εφόσον έχεις οικογενειακό ”δεσμό” δεν δικαιούσαι προσωπικής υποστήριξης – χώρισε για να σε στηρίξουμε – προς το παρόν αρνούμαστε να σε αντιμετωπίζουμε ως πρόσωπο – είσαι αναπόσπαστο μέρος ενός οικογενειακού οικοσυστήματος πρόνοιας.

 Δεύτερη περίπτωση – ένα στρέιτ ζευγάρι είχε βάλει σε διαδικασία την αίτηση να υιοθετήσει παιδιά.  Στις συνεντεύξεις που έδωσαν πέρασαν από ένας είδος πολιτισμικής διαπαιδαγώγησης με θέμα τι πρέπει- να-κάνετε-για-να-σας – εμπιστευτούμε- ένα-παιδί . ”Εδώ στην Αγγλία” τους είπε η δημόσια υπάλληλος – ”όταν κάνουμε παιδιά μετακομίζουμε σε σπίτια με κήπο, παρατηρώ εσείς ζείτε σε ένα διαμέρισμα”.

Μετακόμιση λοιπόν.

 Τι κοινό έχουν οι περιπτώσεις ένα και δύο;  Δείχνουν κάτι από την επίπλαστη ουδετερότητα των θεσμών, επισημαίνουν τον καμουφλαρισμένο συντηρητισμό της γραφειοκρατίας, καταδεικνύουν τη διάχυση της “νοοτροπίας” μέσα στο νόμο –  δηλαδή την αντιδραστικότητα που εμφιλοχωρεί μέσα σε εκ-μοντερνισμένα θεσμικά περιβάλλοντα.

Η θεσμική κατοχύρωση ”προόδου” εξακολουθεί να συνιστά ένα είδος μάσκας – από κάτω υπάρχει ακόμη χώρος για συμμόρφωση – η ομογενοποίηση είναι μια έντεχνη μάχη – μια συνεχής διπλωματία από συστάσεις, υποδείξεις, προτροπές. Η εξουσία δεν είναι ακριβώς ένα κανόνας – αλλά ένα δίκτυο σημάτων: ένας διαρκής χορός σινιάλων γύρω από την έννοια του σωστού, του ευπρεπούς και του θεμιτού.

Είναι αλήθεια αυτό: η σεξουαλική απελευθέρωση – δηλαδή η απελευθέρωσή των προσώπων – οφείλει να εντοπίσει τον εχθρό της σε ένα πεδίο που ξεπερνά τις νομικές διατάξεις -τα σύμφωνα διαβίωσης – τους γάμους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα αγνοήσει κιόλας!

Οπωσδήποτε κανένας θεσμός δεν συνιστά από μόνος του την πάγια υπεράσπιση ενός ”δικαιώματος” οι κοινότητες δικαιωμάτων είναι ρευστές και αλληλο-επικαλυπτόμενες:  δεν χωριζόμαστε μόνο ανάμεσα σε γκέι και στρέιτ ζευγάρια – αλλά και σε ζευγάρια που μπορούν ή δεν μπορούν – θέλουν ή δεν θέλουν – να μετακομίσουν σε ένα σπίτι με κήπο.

Χωριζόμαστε σε ανθρώπους που έχουν ή δεν έχουν δουλειά – ή σε ανθρώπους που έχουν ή δεν έχουν ψυχική δύναμη, ρητορική ευλυγισία  και επικοινωνιακό σθένος απέναντι στους διαχειριστές και κυρίως τους ερμηνευτές των νόμων.

 Από αυτήν την άποψη – η σκοταδιστική εμπλοκή της Εκκλησίας – στην πρόσφατη πολιτική συζήτηση για το σύμφωνο διαβίωσης – είναι πιο ριζικά σκοταδιστική από την ίδια την απόσυρση του συμφώνου.

Το είδος της πολιτισμικής τρομοκρατίας που άσκησε η συμβολική συνδιαλλαγή πολιτικής και θρησκείας δεν αφορά απλώς τα ‘θεσμικά’ δικαιώματα μιας μειονότητας – αλλά την ψυχική ακεραιότητα μιας ολόκληρης δημοκρατίας.

Είμαστε υπό απειλή: δεν φτάνει που πεθαίνουμε της πείνας, ένας μεγάλος αδερφός – με κοτσίδες, kinky εσώρουχα και γένια –έρχεται και μας υπαγορεύει και πως πρέπει να κουνάμε το χέρι μας την ώρα που ζητιανεύουμε μερικά ψίχουλα αγάπης (ή καύλας) από τους συμπολίτες μας.

Είμαστε καλωδιωμένοι  σε μια εντατική κλινική κοινωνικής δυστοπίας – πρέπει να ξυπνήσουμε άμεσα από το κώμα.