Η αλήθεια είναι ότι ο Nick Cave καμιά φορά ντυμένος με εκείνα τα σαν αλλωνών εποχών σακάκια, παλαιικού στυλ, φθαρμένα και μαύρα, μου θυμίζει κάποιον νεκροθάφτη. Χωρίς να έχω δει ποτέ εκπρόσωπο του συγκεκριμένου κλάδου εργασίας, φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα είναι η θωριά τους. Δηλαδή κάπως έτσι τους βλέπουμε…κι ας είναι αυτοί αλλιώς.
Ο Nick Cave και κυρίως μέσα από το βίντεο κλιπ του γνωστού του τραγουδιού Where the wild roses grown αλλά και από άλλα τραγούδια του, χαρακτηρίζεται απ’ αυτή την απαστράπτουσα νεκροφιλία που συναντάει κανείς σε ρομαντικούς καλλιτέχνες. Να θυμίσω τον ζωγράφο Gaspar David Friedrich και τα γαλήνια νεκροταφεία του, πρόγευση κάποιου παραδείσου του μυαλού του, τον Πόε και τα ποιήματα του για πεθαμένες «κρινοδάχτυλες οπτασίες». Δεν παρακολουθώ στενά την πορεία του Nick Cave. Και μόνο δυο τρία τραγούδια του και οι φωτογραφίες του που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο είναι αρκετά για να τον χαζεύω ποικιλοτρόπως.
Ο Harry Styles δεν θα ήταν παρά ένας κούκλος pop και rock τραγουδιστής αν δεν έμοιαζε τόσο πολύ με εκείνον τον ηθοποιό που πέθανε νέος και έκανε ακόμη και το θάνατο να έχει την όψη του. Αναφέρομαι στον River Phoenix απ’ Το Δικό μου Αϊντάχο. Η ομοιότητα των δύο καλλιτεχνών δίνει στον ζωντανό Harry αυτό το πένθιμο κάλλος του ξεψυχισμένου. Τον ακούω και τον βλέπω σε συνεντεύξεις και βίντεο τραγουδιών του και νιώθω πως θα μπορούσε να φύγει πρόωρα απ’ την ζωή. Πως θα μπορούσε να μπλέξει με ουσίες όπως ο River Phoenix και να χαθεί στην πιο παραγωγική εποχή του.
Με αφορμή τον νεαρό τραγουδιστή προσπαθώ να καταλάβω πού ακριβώς έγκειται η ομορφιά “κάποιου” απ’ τον οποίον η ψυχή του έχει αποδημήσει για αλλού. Νοερά εναλλάσσονται μέσα μου οι εικόνες της ζωγραφισμένης πνιγμένης Οφηλίας και του Harry Styles που είναι τελικά ο ψυχοπομπός, η ζωντανή υπόμνηση -σε αυτή του τη φάση- του εκπάγλου καλλονής River. Νομίζω πως η ομορφιά του νεκρού σώματος βρίσκεται στο ότι φαντάζει τόσο ήρεμο όσο και παντοδύναμο συνάμα. Τίποτα πια δεν είναι σε θέση να το πειράξει. Μέχρι να αρχίσει να σήπεται πορεύεται στο χρόνο και ανάμεσα στους ζωντανούς, σε μερικές περιοχές για μια μέρα σε άλλες για περισσότερες, ανάλογα και τα έθιμα της κηδείας, πορεύεται σαν κάποιο φανταστικό νικητήριο -επί του θανάτου- εμβατήριο στα αυτιά των ανθρώπων. Και ο Harry Styles είναι αυτή η παράταση, η σαν κυριολεκτική νεκρανάσταση του River Phoenix.
Δεν ξέρω ποια υποσυνείδητα κόλπα μας έκαναν όλους να ταυτίσουμε αυτούς τους δυο νέους πέρα απ’ την εξωτερική τους ομοιότητα και πιο βαθιά στις ιδιοσυστασίες τους. Η ομορφιά που χάνεται είναι πιο ωραία γιατί η αναπόληση της πάντα θα είναι πιο μεγαλειώδης απ’ την παρούσα και ζώσα ομορφιά. Η χρονική απόσταση απ’ τον νεκρό φέρνει και τάσεις εξιδανίκευσης. Το βλέμμα κοιτάζει τον Harry Styles μ’ ένα δίσημο τρόπο. Πιο πολύ σαν έναν γοητευτικό βρικόλακα, σαν μια μετενσάρκωση του αδόκητα χαμένου ηθοποιού, σαν μια εύθραυστη μετεωριζόμενη ευμορφία που θα γκρεμίσει ο πετροκαταλύτης χρόνος. Τα διάφανα δέρματα των νέων που γκριζάρουν με το μεγάλωμά τους. Ίσως όταν αναζητούμε ομοιότητες ανάμεσα σε νεκρούς και ζωντανούς να θέλουμε να διαιωνίσουμε την νιότη, να την παγώσουμε ακριβώς την στιγμή της μνημειώδους απαθανάτισης της κατά την κορύφωση των αρμονικών σωματικών σχημάτων της. Φωτογραφίζουμε πια και αυγατίζουμε τη συλλογή μας από φωτογραφίες των νεκρών ομορφιών, των ανεκκλήτως φθαρμένων και περασμένων και ληγμένων. Έτσι κι ο Harry Styles είναι για πολλούς από εμάς ήδη νεκρός γιατί ακριβώς νευραλγικά βρήκε τη θέση του μέσα μας σαν υπενθύμιση του ιδανικού River Phoenix.
Αν θυμάμαι κάποιον πεισιθάνατο Έλληνα τραγουδιστή πιότερο από όλους , αυτός είναι ο Θάνος Ανεστόπουλος των Διάφανων Κρίνων. Ένας γνήσια ρομαντικός τραγουδιστής, συνθέτης και τραγουδοποιός που δεν δίστασε μέσα απ’ την αμίμητη σπηλαιώδη φωνή του να αποτολμήσει να φέρει ένα πολυάριθμο κοινό σε επαφή με μελοποιημένο Σολωμό, Καψάλη, Πόε, Ουράνη. Στο αντίκρισμά του κανείς λάτρευε το σκοτάδι κι ας μιλούσε ο ίδιος σε συνεντεύξεις του για φως. Ήταν ένα νυκτόβιο πουλί ο Θάνος Ανεστόπουλος. Τραγούδησε την νύχτα, την δύση της ανθρώπινης ζωής μες στην οδύνη, την απατηλότητα του ονείρου, την μαγεία της μέθης και της δραπέτευσης απ’ την μίζερη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν η πιο όμορφη νύχτα που πέρασε απ’ αυτή τη χώρα. Γεμάτη νοήματα, ξέφωτα, απορίες, αινίγματα άλυτα, αχνοφεγγιά και κατάδυση ή πιο σωστά καταποντισμό. Η φωνή του σε στοίχειωνε άπαξ και διά παντός. Ήταν το αμάλγαμα του βελούδινου απαλού ήχου και του υπόκωφου κελαρύσματος κάποιου υπόγειου ποταμού σε πετρώδες έδαφος. Άλλες φορές ήταν απλά στεντόρεια περισσότερο κι από βυζαντινού ψάλτη στη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης.
Μορφή και φωνή σε μια σύμφυση που έμοιαζε να έχει δουλευτεί χιλιάδες χρόνια πριν. Η σκηνική του παρουσία ήταν μυσταγωγικά υποβλητική. Δεν ήταν συναυλίες αυτές. Ήταν κοσμογονίες. Τα βράδια βόλτες έξω με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος σε τροχιές αλκοολικές, ίσως στα χνάρια του Μπωντλαίρ και του Ρεμπώ και όλων των ποιητών της εποχής του αψεντιού. Ο Θάνος έζησε ανάμεσα μας και δεν αναλώθηκε στα χαζά στερεότυπα περί star διάστασης στην πολύπλευρη προσωπικότητά του. Ζωγράφιζε και έγραφε ποιήματα. Ντυνόταν κι αυτός με κάτι παλιομοδίτικα ρούχα που θύμιζαν γραφικούς τύπους. Πάνω του όλα παραλλάσσονταν σε μια αχώρητη αίγλη. Ήταν μοναδικός και ακόμη και τις ύστατες μέρες του μεταλαμπάδευε το πάθος του για τη ζωή/ ξύπνα να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει. Σαν επαρχιώτης δεν είχα την τύχη να είμαι ποτέ σε κάποιο live τους (των Διάφανων Κρίνων) ή δικό του – μετά τη διάλυση του συγκροτήματος το 2009. Τον άκουγα όμως και μπορώ να πω ότι με επηρέασε πολύ στον τρόπο που σκέφτομαι και δημιουργώ.
Η πολύ νέα Billie Eilish έχει κάτι νέο στον έτσι κι αλλοιώς σκοτεινό της στίχο. Αυτή την περίοδο είναι απ’ τα πιο αγαπημένα pop είδωλα για την νεολαία και όχι μόνο. Τα μάτια της έχουν ένα παράξενο γαλάζιο χρώμα. Σαν να έσταξε κάποιος δυο σταγόνες θανάτου μέσα τους. Ένα γαλάζιο θαμπό, ξεθωριασμένο. Φοράει σε όλα τα δάχτυλα της δαχτυλίδια, έχει βαμμένα μαλλιά στο ίδιο χρώμα με τα μάτια της και με την φωνή της υποτονθορύζει με μια λίγο creepy χροιά τα τραγούδια της. Ντύνεται με ρούχα κατά πολύ μεγαλύτερα απ’ το αληθινό της νούμερο ρούχων. Για να κρύψει κάποια δυσεπούλωτα τραύματα. Χουχουλιάζει και περιθάλπει τις ψυχικές πληγές της μέσα σε όλον αυτόν τον όγκο από υφάσματα. Οι στίχοι της είναι πολύ σκληροί, για πολλές ερμηνείες. Μιλάνε για τη βία, την αυτοκτονία, την άσχημη ψυχική υγεία, για το ξεπούλημα της ψυχής και την σκληρότητα. Για την μεγαλομανία της, τον βανδαλισμό και τον κανιβαλισμό, μια ενδεχόμενη κακοποίησή της. Για τον θάνατο. Προσωπικά σε πολλά σημεία των τραγουδιών της βρήκα σαν ρωγμές μέσα απ’ τις οποίες παρεισφρέει στα νοήματα των ασμάτων της το αφήγημα του κακού και η συνωμοσία των Illuminati. Ένα αποκλειστικά δικό μου έωλο συμπέρασμα. Ας το ξεχάσουμε.
Η μουσική των τραγουδιών της έχει κάτι που παραπέμπει σαν σε περιοδικό σφυροκόπημα με πολύ μικρή συχνότητα. Έχει πολλά στακάτο, παύσεις που εντείνουν την αδημονία για πιο σκληρό ήχο. Η καλλιτέχνιδα διαφαίνεται πως έχει ένα πολύ σκοτεινό μυαλό. Και συχνά απευθύνεται σε κάποιον άγνωστό ανώτερο της. Ζητάει επίσης από μια απροσδιόριστη ομάδα να την προσκυνήσει. Αυτή είναι η νεαρή super star και πρόκειται για πραγματικά ερεβώδη ύπαρξη. Θα ήθελα όμως να την δω να ασφαλίζει την αυθεντικότητα της και σε βάθος χρόνου. Η Billie Eilish στα δεκατρία της διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Ήταν αυτοκαταστροφική και αυτοτραυματιζόταν. Τώρα λέει πως όλα πέρασαν ή μετουσιώνονται σ’ αυτή την τέχνη του ανίερου.
