ο άνθρωπος μάλλον δεν μπορεί να ζήσει χωρίς σκοπό, χωρίς στόχους· έτσι με την πρώτη ευκαιρία βάζει τη ζωή του σε ένα κανάλι, παίρνει πτυχία, φτιάχνει οικογένεια, χτίζει σπίτια, φροντίζει για την ειρήνη και την αλληλεγγύη, δημιουργεί θεούς, σχέσεις, εξαρτήσεις, καταναγκασμούς. διαφορετικά, θα βιώσει το χάος της ύπαρξης· αχαρτογράφητος στο χώρο και το χρόνο, σε ένα κόσμο χωρίς νόημα, πως να σταθεί; έτσι χαρτογραφεί και προχωρεί, κόβει δρόμους και πατεί πάνω τους· αυτό το λέει δημιουργία.
πάμε παρακάτω· αν δεν τα φροντίζεις, τα πράγματα χαλάνε, στην αρχή κάτι μικρό και σιγά σιγά φτάνουν στο σημείο να μην επιδιορθώνονται, η φροντίδα όμως ή όχι για τα πράγματα για την καλή τους χρήση και για την καλή τους λειτουργία είναι ο “μετρονόμος” μεταξύ της εντροπίας και της τάξης, της σχέσης μας δηλαδή με αυτό το χάος, με το ακατανόητο της ύπαρξης. μήπως η προσπάθεια μας για ευταξία, η προφανής μας φροντίδα για τα πράγματα που χρησιμοποιούμε αποκαλύπτει τη αγωνία μας να αντισταθούμε στη φθορά, να αντισταθούμε στην διάλυση των χρηστικών αντικειμένων και ασυνείδητα στη δική μας φθορά, στο δικό μας τέλος; μήπως δεν είναι μόνο η φροντίδα, αλλά και ο φόβος; μήπως η επιμέλεια και η τάξη, μας ησυχάζουν, μας δίνουν γη για να πατήσουμε τροφή για να φάμε και ασφάλεια για να ζήσουμε;
αν εντροπία είναι η μη αναστρέψιμη πορεία όλων προς την φθορά, δηλαδή την πιο ανοργάνωτη μορφή ύλης, τότε ο άνθρωπος δημιουργεί τον κόσμο του κόντρα στην εντροπία, ξοδεύει τον περισσότερο χρόνο που του αναλογεί για να κατασκευάσει τάξη, που μετά από λίγο, πάλι διαλύεται. σχεδόν καταναγκαστικά φτιάχνει συνεχώς το χώρο του. μοιάζει σα να βρέθηκε εδώ για να παλεύει τη φθορά.
αν αρνηθούμε να μπούμε σ’ αυτή την κατάσταση κι αφεθούμε να παρατηρούμε την εντροπία αντί να της αντιστεκόμαστε, το κόστος είναι μεγάλο, όλα χαλάνε, φθείρονται, καταστρέφονται, από το καζανάκι μέχρι οι σχέσεις με τους ανθρώπους. το όφελος μάλλον μικρό ή σχετικό, μια αίσθηση ξεγνοιασιάς και ελαφρότητας γιατί έχουμε πολύ λιγότερα πράγματα να σκεφτούμε και να οργανώσουμε και μια αύρα ελευθερίας.
κι αν πρέπει να νικήσουμε τη φθορά, σιγά μη γίνει αυτό με την τάξη· οι νοικοκυραίοι όλων των εποχών την τάξη αγαπούν, η τάξη είναι στόχος της κάθε εξουσίας. η φθορά είναι αχθοφόρος της ιστορίας της, τα σημάδια της δηλώνουν την περιπέτεια της.
θα έπρεπε ξεκινώντας να ορίσω τις βασικές λέξεις, αλλά τι είναι οι λέξεις; τι είναι ο λόγος; στέρεα σχήματα, δομές τάξης για να προσδιορίζεται το χάος της σκέψης και των συναισθημάτων. χωρίς τη συγκίνηση των αισθήσεων δε βιώνουμε τίποτα, όμως μάθαμε να καρφώνουμε τις λέξεις και με νηφαλιότητα να αναγνωρίζουμε την κατάσταση μας γιατί διαφορετικά μπορεί να καρφώναμε τα χέρια μας.
εκεί έξω αιώνες τώρα
ο ήλιος περιμένει
