Διαπραγμάτευση …. αγάπη μου/ Andrea Bonetti.
Το φορολογικό έτος 2017 αν έπρεπε να μεταφερθεί στον κινηματογράφο θα ήταν μια ταινία σπλάτερ με τίτλο «Η χρονιά που σφάζαμε τίμιους». Όσο και υπερβολικά να είναι μερικές φορές τα παραδείγματα, το αποτέλεσμα είναι ένα: όσοι δεν πλήρωναν (δίκαια ή άδικα) συνεχίζουν να μην πληρώνουν και στέλνουν το λογαριασμό στους συνεπείς και στους έμμεσους φόρους. Παντού συμβαίνει αυτό: από την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία μέχρι το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς σου.
Επίσης αρχίζει και γίνεται όλο και πιο φανερό πως δεν θα υπάρχει κοινωνική ομάδα που θα μείνει στην απέξω. Δημόσιοι Υπάλληλοι, αγρότες, μισθωτοί, ελεύθεροι, εργάτες, άνεργοι, επιδοματούχοι, συνταξιούχοι, θα συνεχίζουν να συντηρούν την ύπαρξη του ελληνικού κράτους όπως το ξέρουμε. Είτε αυτό είναι μέσα είτε έξω από οποιαδήποτε συμμαχία.
Παρόλο που συμβαίνουν όλα αυτά, παρόλο που τα νούμερα δείχνουν πως ο ελληνικός λαός οδηγείται συστηματικά σε μια φτωχοποίηση χωρίς να βλέπει κάποια ανταλλάγματα όπως να μειώνεται το χρέος, να λειτουργεί ένα κράτος πρόνοιας, να γίνεται η ζωή πιο βολική σε κάποια σημεία (τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία), παρατηρείται μια αφύσικη καθυστέρηση να ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος των μνημονίων.
Ακόμα και σήμερα, λιγότερο μια εβδομάδα από ένα ακόμα κρίσιμο Eurogroup, διαβάζει κανείς πάλι ότι ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξεκινά μπαράζ διαβουλεύσεων με στόχο να κλείσει η αξιολόγηση με πολιτική διαπραγμάτευσή. Θα ζητήσει και τη βοήθεια του Θεού αφού κάποια στιγμή θα έχει συνομιλήσει πρώτα με τον Πάπα Φραγκίσκο. Μεγάλη η χάρη του.
Μπορεί να είναι κουτό αυτό αλλά δεν έχω καταλάβει τι διαπραγματευόμαστε; Δηλαδή ποια είναι τα κρυφά χαρτιά της χώρας; Τι λέει ο Τσίπρας στη Μέρκελ; Απειλεί πως θα φύγουμε από το ευρώ και θα βουλιάξουμε την Ευρώπη; Και αν το κάνει, αφού είδε ότι δεν έπιασε το 2015, πως θα πιάσει τώρα; Χρησιμοποιεί άραγε το επιχείρημα των εκλογών; Οτι τι δηλαδή; Θα έρθει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και θα τους κάνει ντα; Δυστυχώς είναι πολύ περισσότερες οι φωνές στην Ευρώπη που πιστεύουν πως η Ελλάδα δεν είναι ταλαιπωρημένη αλλά καθυστερημένη χώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει ένα δώρο στη χώρα και στον εαυτό του. Όλα τ’ αφηγήματα που έχει ακολουθήσει έχουν σκάσει σαν τσιχλόφουσκες. Ένα έχει μείνει: να βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο. Με κάθε κόστος; Όχι, με το κόστος της συμφωνίας που υπέγραψε τον Ιούλιο του 2015. Όλες οι χώρες που μπήκαν σε πρόγραμμα το ολοκλήρωσαν και μετά άρχισαν τα παζάρια. Ας διδαχτεί από αυτό κάποιος σε αυτό τον τόπο. Δεν είναι μόνο μια εθνικά υπεύθυνη στάση είναι και μια πράξη σωτηρίας για το ίδιο το κόμμα αν θέλει να παραμείνει σε τροχιά εξουσίας τα επόμενα χρόνια.
Εκτός αν τους κούρασαν οι καρέκλες και θέλουν να ξαναβγούν στους δρόμους.
