Η χώρα κινείται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
«Καλό μήνα» – Κάτι που σε συνηθισμένες συνθήκες το λέμε την πρώτη στιγμή που βρισκόμαστε χθες το θυμηθήκαμε γύρω στις εφτά το απόγευμα. Πια κανείς δεν συζητά για τα καθημερινά, οι κουβέντες περιστρέφονται γύρω απο το πιστολίδι δηλώσεων που τα μόνα θύματα είναι τα μυαλά μας. Όμως ο μήνας ξεκίνησε με μια ερημιά στο κέντρο. Δώδεκα το μεσημέρι και είναι σαν δεκαπενταύγουστος, μέχρι και τα καφέ της Σκουφά είναι άδεια. Κακό σημάδι. Μια δεσποινίδα που έχει βγάλει το σκυλάκι της βόλτα λέει στο τηλέφωνο: «εδώ καίγεται ο κόσμος χρυσή μου και εμείς θα πάμε στην Ύδρα;» Περνάω έξω απο ένα μανικουράδικο που συνήθως είναι γεμάτο αλλά τώρα δεν έχει ψυχή. Μυρίζει ο αέρας ταξικό μίσος και είναι τόσο πνιγηρή η ατμόσφαιρα;
Παίρνω ένα πιτόγυρο και όσο περιμένω παρατηρώ μια περίεργη παρέα που μόλις έχει κάτσει, όλοι ντυμένοι επίσημα. Δυο κοπέλες, η μαμά της μιας, και ένας κύριος μεγάλος σε ηλικία που τον συστήνει στην φίλη της: «Ο κύριος Τάδες είναι ο γείτονας μου, με βοήθησε πολύ σε ορισμένες δύσκολες στιγμές, ίσως του χρωστάω το μισό πτυχίο γιατί με την σύνταξη του πλήρωνα το νοίκι». Η μητέρα της φαίνεται να νιώθει άβολα και ίσως να καταλαβαίνει πως τους κοιτάω, θέλω να μάθω περισσότερα αλλά το σουβλάκι είναι ήδη έτοιμο, κατεβαίνω και άλλες πετυχαίνω και άλλες παρέες καλοντυμένων κοριτσιών και σογιών που καμαρώνουν για τα πτυχία των παιδιών τους. Κάποιοι έχουν πάει στο Άττικα και έχουν πάρει στην κόρη τους ένα ζευγάρι γόβες που τις δοκιμάζει σε ένα πεζούλι της Αμερικής. Είναι τόσο περήφανοι και ενώ κάποια στιγμή ακούγεται κάτι για μεταπτυχιακό ο πατέρας φωνάζει δυνατά «δεν θα το πάρει το κοριτσάκι μου η Μέρκελ!» Και όμως η μυαλομαζώχτρα η Μέρκελ μάλλον θα το πάρει το κοριτσάκι και θα δουλεύει με εργασιακούς όρους που ο μπαμπάς δεν έχει ποτέ σκεφτεί.
Τα δεδομένα αλλάζουν για όλους απο στιγμή σε στιγμή. Περνάω να τσεκάρω πως είναι οι ουρές στα ΑΤΜ, σαν ειδικός ουρολόγος που έχω γίνει και είναι η πρώτη φορά που βλέπω τους στημένους για τα ευρώ τους να δυσανασχετούν στην πλειοψηφία τους με τα ξένα συνεργεία. Κάποιος κουστουμάτος τραμπουκίζει έναν Ασιάτη φωτογράφο, θέλω να του πω να προσέχει αλλά δεν μασάει και τελικά το κάνει το κλίκ του. Την στιγμή που μπαίνω στο γραφείο ο Αλέξης Τσίπρας υποτίθεται πως κάτω απο το βάρος της ιστορικής ευθύνης έχει ενδώσει στις ορέξεις των δανειστών και είναι έτοιμος να υπογράψει ό,τι του δώσουν. Όλοι λένε πως έρχεται «Το μνημόνιο το τρίτο και το μακρύτερο» με λούζει κρύος ιδρώτας γιατί οποιοσδήποτε γνωρίζει τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με διάλυση του κόμματος, όμως δεν με νοιάζει για τον ΣΥΡΙΖΑ, με νοιάζει για την Χρυσή Αυγή που σε περίπτωση μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει 20% και τότε θα θέλουμε όχι μόνο δημοσιονομική στήριξη αλλά και δημοκρατική.
Πάμε για δουλειά στην διαμαρτυρία των συνταξιούχων του ΠΑΜΕ στο Υπ.Οικ. και μετά τους ακολουθούμε μέχρι την Τράπεζα της Ελλάδος που λείπουν όλοι οι υπεύθυνοι «στο εξωτερικό». Και να τους δουν να τους πουν τι ακριβώς; «Αδέρφια δεν παίζει φράγκο»; Αυτοί απαιτούν να μείνουν οι τράπεζες ανοιχτές και το Σαββατοκύριακο για να πάρουν τις συντάξεις όμως κάτι τέτοιο δε νομίζω να γίνει ποτέ. Είναι απαγοητευμένοι αλλά δεν το βάζουν κάτω. Πάμε σε ένα μικρό καφενείο του κέντρου για να φάμε, δυο κοπέλες που κάθονται συζητούν για τα πολιτικά. Έχει γίνει γραφικό, πια δεν μπορείς να βρείς κάπου να μη μιλάνε για πολιτικά. Όμως μου αρέσει, ο πυρετός του δημοψηφίσματος που μας καίει τώρα θα έπρεπε να μας έκαιγε για όλα τα σύγχρονα ζητήματα. Σκεφτείτε μια χώρα που όλοι θα ασχολιόντουσαν με την πολιτική. Ήλιος, ούζα και πολιτική. Και το βράδυ λίγο δουλειά ίσα-ίσα για να βγαίνει το ουζομεζεκλίκι της επόμενης ημέρας. Τι λέω, έχω χαζέψει εντελώς. Έχουμε χαζέψει εντελώς. Ο ένας νομίζει πως το δικό του είναι το προφανές και το άλλο επιχείρημα ενάντια «στην Ελλάδα». Ε να σας πω κάτι; Εγώ είμαι μόνο ενάντια στην Ελλάδα. Ξεχνάμε όλες τις μαλακίες που έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια και ξεμένουμε μόνο στα δημοσιονομικά. Πάντα αυτό κάναμε δηλαδή, χάναμε την ουσία.
Το Ευρώ ή Δραχμή, το ΝΑΙ ή ΟΧΙ, έχουν γίνει το νέο Εθνοστεντόν ενώ υπάρχουν κάποια «ΝΑΙ» προς τον ευρωπαϊκό Νότο που το ελληνικό κράτος ήδη συμφωνεί, στην Ειδομενή η ΕΛ.ΑΣ. διαχειρίζεται την απίστευτη τραγωδία των εγκλωβισμένων προσφύγων στα σύνορα της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ, παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο για την προστασία των προσφύγων με μαζικές αστυνομικές άτυπες επιχειρήσεις σύλληψης και προσωρινής κράτησης. Η Αμυγδαλέζα γεμίζει, η ανεργία αυξάνεται και οι επιχειρήσεις έχουν ξεκινήσει τα λοκ-άουτ. Ένας φίλος πάει σε φαρμακείο με την συνταγή του γιατρού να πάρει τα φάρμακα του και ο υπάλληλος του λέει πως το έχουν αλλά μόλις βλέπει την συνταγή δεν του τα δίνει θέλει λέει «μετρητά». Ο φίλος μου του λέει να φωνάξει το αφεντικό του και των απειλεί ανοιχτά πως αν δεν του το δώσει θα του κάψει το μαγαζί. Του το δίνει και φεύγει, πάει σε άλλο φαρμακείο να αγοράσει άλλα φάρμακα που χρειάζεται τώρα, ηρεμιστικά.
Σε ένα μικρό καφενείο του κέντρου που σερβίρει φαγητό, την «Γιάφκα», τρία κορίτσια, η ιδιοκτήτρια και δυο πελάτισσες συζητούν για τα πολιτικά. Γιατί άλλο θα μιλούσαν δηλαδή; Συζητάμε μαζί τους, η μια έχει διαγράψει άπειρο κόσμο απο τις μαλακίες που γράφουν στο facebook. Η άλλη δεν μπαίνει καθόλου για να μην συγχιστεί. Στο inbox διαφόρων συναδέλφων και απο τα δύο «στρατόπεδα» σκάνε μηνύματα ξεχεσίματος απο άλλους συναδέλφους. Κάποιοι άλλοι μάλωσαν στα σοβαρά.
§, οι πληροφορίες εναλλάσονται συνεχώς. O Τσίπρας για ακόμα μια φορά βγάζει διάγγελμα και τα πράγματα έρχονται την θέση τους. Έχουμε τρελαθεί απο την παραπληροφόρηση. Αν θέλετε την γνώμη μου για να βγείτε αλώβητοι απο αυτή τη διαδικασία του δημοψηφίσματος, ακούστε μόνο τις επίσημες ανακοινώσεις στα αντίστοιχα σάϊτ και μη φοβάστε να πείτε την γνώμη σας χωρίς τους χαρακτηρισμούς «αναρχοάπλυτος» ή «δωσίλογος». «Κομμούνι» και «Γερμανοτσολιάς» μπορούμε να αλληλοαποκαλούμεθα άνετα. Τα κανάλια, οι τηλε-δημοσιογράφοι, οι «αναλυτές» και οι πολιτικοί θα λένε πάντα τα ίδια απλά για να τα πούν και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ αν δεν αλλάξει ριζικά το ελληνικό μηντιακό σκηνικό. Και μαζί με αυτό οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι, η εργασία μας υποτιμάται συνεχώς, μετανάστες εργάτες θα δολοφονούνται στα σύνορα και όλο και περισσότεροι θα μένουν άνεργοι και θα μεταναστεύουν. Είναι η πρώτη μέρα που είμαστε χρεοκοπημένοι και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κάποια στιγμή μου έρχεται ένα sms απο μια φίλη που λέει: «Έχω ρίξει πολύ γέλιο με τον κόσμο γύρω μου να ξέρεις. Να χέσω τη μόρφωση και τα πτυχία τους». Κλείνω το κινητό, θα κοιμηθώ σαν να μην υπάρχει αύριο. Έτσι μας έλεγαν για την πρώτη του Ιουλίου. Το αύριο όμως έρχεται τάχιστα είναι ήδη δώδεκα και δέκα. Δυστυχώς.
