Εκεί που είχαμε ξαπλώσει στο κρεβάτι μας, χτες βράδυ, και σκρολάραμε ανάμεσα σε reels με γάτες και memes για τις ερωτικές μας απογοητεύσεις μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, τσουπ, σκάει σαν κεραυνός εν αιθρία ο νυχτερινός παραλογισμός. Ούτε στον ύπνο μας να μην μπορούμε να ηρεμήσουμε πια.
Όπως πληροφορηθήκαμε, μέχρι χθες, η έκθεση «Γεωργία Λαλέ» (Georgia Lale) του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, φιλοξενούσε μεταξύ άλλων ένα έργο της καλλιτέχνιδας, που υφάνθηκε από σεντόνια τα οποία της δώρισαν γυναίκες στην Ελλάδα. Ήταν η αναπαράσταση μιας ροζ ελληνικής σημαίας, ως σύμβολο της έμφυλης βίας και των εγκλημάτων κατά των γυναικών. Με εντολή όμως του υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη, έπειτα από σχετική τοποθέτηση του Δημήτρη Νατσιού στη Βουλή, το έργο αποσύρθηκε.
Σύμφωνα με την περιγραφή του, το έργου αυτό «δημιουργείται από σεντόνια, δωρεά γυναικών που ζουν στην Ελλάδα. Αυτές οι γυναίκες έχουν φαινομενικά λίγα κοινά πράγματα, αλλά όλες έχουν ξαπλώσει σε αυτά τα σεντόνια απελπισμένες και φοβισμένες. Η πλειονότητα των θυμάτων γυναικοκτονίας δολοφονούνται στα σπίτια τους και στα κρεβάτια τους. Η ζωή τους τελειώνει στο κρεβάτι που στρώνουν κάθε πρωί. Τα σεντόνια τους απορροφούν το αίμα τους».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Παρακολουθώντας την κυριακάτικη παρέμβαση του προέδρου του ακροδεξιού κόμματος ΝΙΚΗ, ζήσαμε μια στιγμή παραφροσύνης. Αν και ξεκίνησε να μιλάει για την οπαδική βία και τις δολοφονίες νέων ανθρώπων μέσα και έξω από τα γήπεδα, κατέληξε να ενοχλείται από το εν λόγω έργο, επειδή «αμαυρώνει» την ελληνική σημαία και τους αγώνες των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης. Όπως είπε χαρακτηριστικά, «στο Ελληνικό Γενικό Προξενείο παρουσιάστηκε χθες αυτό το κυριολεκτικά κουρέλι ως σημαία μας! Το μόνο χρώμα που δέχεται η γαλανόλευκη, είναι το κόκκινο από το αίμα των ηρώων μας!».
Η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από τον γραφικό πρόεδρο ενός υπερσυντηρητικού κόμματος που δοξάζει το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια». Αυτό που πραγματικά ανακίνησε την οργή μας και ανέδειξε για μία ακόμα φορά τις ακροδεξιές φωνές εντός της ΝΔ και την τάση της να νομιμοποιεί την ακροδεξιά λογική, είναι η απόφαση του κυβερνώντος κόμματος με εντολή Γεραπετρίτη, να αποσυρθεί το εν λόγω έργο.
Η κυβέρνηση απέδειξε και πάλι πόσο χαμηλά στην ατζέντα της έχει την έμφυλη βία. Τόσο, που φιμώνει την ελευθερία της έκφρασης και τη θετική επίδραση που αυτή μπορεί να έχει στην κοινωνία. Σε μία χώρα στην οποία δεν υπάρχουν επαρκείς κοινωνικές δομές για τα θύματα έμφυλης βίας και κατάλληλη εκπαίδευση γύρω από αυτή, σε μία χώρα όπου επιμένουμε στη μη νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας, η Πολιτεία επιλέγει να λογοκρίνει ένα έργο που αναδεικνύει το σοβαρό αυτό ζήτημα, υπακούοντας σε ακροδεξιές κραυγές σκοταδισμού, αντί να προστατεύσει τα θύματα και να ευαισθητοποιήσει.
Η επιμελήτρια Νιόβη Ζαραμπούκα-Χατζημάνου έκανε σχετική ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πριν ωστόσο δοθεί εντολή να κατέβει το έργο, περιγράφοντας όσα συνέβησαν με την περίφημη ροζ ελληνική σημαία. Όπως αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα ακροδεξιά στοιχεία πέρα από το ότι ζητούσαν να κατέβει, προχώρησαν και ένα βήμα πιο πέρα, με επιθέσεις και υβριστικά μηνύματα στην ίδια την εικαστικό αλλά και τους επιμελητές της έκθεσης. «Χτες ο Πρόεδρος της Νίκης βγήκε στη Βουλή και είπε ότι η σημαία μας βάφεται κόκκινη μόνο με το αίμα των ηρώων (είπε ο φασίστας γελάω), η εικαστικός και οι επιμελητές δέχονται υβριστικά και απειλητικά μηνύματα και χθες κάποιος/α έκαψε τους θάμνους του προξενείου με βενζίνη», είπε χαρακτηριστικά.
Μπροστά στη βία που έχουν υποστεί γυναίκες και θηλυκότητες, η ακροδεξιά ρητορική μίσους απαντά με βία. Σε μία εποχή που η κακοποίηση των γυναικών έχει λάβει επιδημικές διαστάσεις, το λιγότερο που οφείλει να κάνει η κυβέρνηση είναι να πάψει να συντάσσεται με την υποκίνηση σε κάθε μορφή βίας και να πάρει πίσω την απόφασή της για την απόσυρση του έργου.
Γιατί εκείν@ που αμαυρώνονται πραγματικά δεν είναι οι ήρωες που αγωνίστηκαν για την πατρίδα, ούτε το εθνικό μας σύμβολο που συνεχίζει να κυματίζει αγέρωχα, αλλά οι ηρωίδες του σήμερα που παλεύουν να επουλώσουν τα τραύματά τους και αντ’ αυτού απαξιώνονται κι επανατραυματίζονται από το ίδιο το κράτος και τους ενσαρκωτές της ματσίλας στα έδρανα.
