Υπάρχει η κυρία Σταυρούλα. Έγινε viral χθες με το post που έκανε από το Σύνταγμα. Λίγο αδέξια selfie με φόντο το συγκεντρωμένο πλήθος και σχόλιο για τους πάγκους που «δήθεν ψήνουν λουκάνικα και σουβλάκια», ενώ στην πραγματικότητα «εκπέμπουν χημικά» που ενώνονταν με εκείνα των δακρυγόνων κάνοντας ακόμα πιο αφόρητη την ατμόσφαιρα. Καθηγήτρια Θεολογίας σύμφωνα με το προφίλ της, χωρίς να αποτυπώνεται βέβαια αυτό στην ορθογραφία της.
Το post είναι ξεκαρδιστικό, βούτυρο στο ψωμί των τρολ που καταδιασκέδασαν και χθες (κάνοντάς την τελικά να το σβήσει). Εύκολο κι επόμενο να το χλευάσεις, να το συνδυάσεις με τα αστειάκια των προηγούμενων ημερών για την «σωστή ορθογραφία της λέξης συλλαλητήριο» (όποιος ήξερε να το γράφει, δεν είχε θέση στη διαδήλωση). Το δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσεις ότι η κάθε κυρία Σταυρούλα, σε μια εποχή που αλλάζουν όλα ολοκληρωτικά, βγαίνοντας (;) από μια δεκαετή κρίση νιώθει να απειλείται από παντού και καλά καλά δεν καταλαβαίνει πως λειτουργεί η συσκευή που κρατά στα χέρια της. Η πατρίδα, από το γνωστό τρίπτυχο, πάντα προσφέρει ένα απόθεμα ταυτότητας. Ακόμα κι αν αυτοί που την εμπορεύονται καλουν την κυρία Σταυρούλα να κατέβει στο Σύνταγμα για μια φέτα βαλκανικής γης που μάλλον δεν ξέρει ούτε την ιστορία ούτε το τωρινό διακύβευμά της.
Υπάρχει ο ρεπόρτερ. Χωμένος στο πλήθος, με το μικρόφωνο στο χέρι -αυτή τη φορά δε θα σταματήσει ανάμεσα στα καμμένα για να κάνει αναφορά στον χορηγό- ψάχνει να βρει «αγανακτισμένους» (από τους καλούς, όχι των άλλων) για να τους τρομπάρει… την αγανάκτηση. Από πίσω του, κάποιοι μαυροφορεμένοι φωνάζουν συνθήματα στην άπταιστη χουλιγκανική, εκεί δε χρειάζεται να μιλήσει, συνεσταλμένα παρακαλεί την κάμερα να εστιάσει στις «ειλικρινείς κι αυθόρμητες εκδηλώσεις» του κόσμου. Που συνιστά «μέγα πλήθος, μέγα πάθος», στη διάρκεια της ζωντανής σύνδεσης το ακούμε πάνω από 50 φορές. Όσοι προσήλθαν βέβαια χθες στο Σύνταγμα είναι μάλλον ελάχιστοι για να τους θεωρήσει κανείς «πολιτικό κόστος».
Υπάρχει κι αυτός που απλά διαφωνεί. Μιλήσαμε σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο. Είχε τα δικά του γεωπολιτικά επιχειρήματα, τα αναπτύσσει κόσμια. Αλλά έχει πειραχθεί: «Δεν είμαστε όλοι οι κατά της Συμφωνίας, Γαϊτάνοι», μου είπε. Κι έχει δίκιο. Όμως οι Γαϊτάνοι, και οι Χρυσαυγίτες που εμφανέστατα και χθες περιφρουρούσαν την «εκδήλωση», είναι αυτοί που έδωσαν τον τόνο (ανάμεσα στους συλληφθέντες και κάποιος που είχε επίσης απασχολήσει τις αρχές για επίθεση σε αντιεξουσιαστικό χώρο, όχι ακριβώς «αγνός πατριώτης»). Σε μια φιέστα μίσους με τη «μαγική σημαία του Κατσίφα» παρούσα και την αδερφή του «αδικοχαμένου ήρωα» να ανεβαίνει στο βήμα. Με παπαδαριό και κάθε λογής πατριωτικές οργάνωσεις να κάνουν τους μετρ, με ενορίες και δήμους να έχουν προσφέρει στα logistics των μετακινήσεων με πούλμαν. Όχι, όλοι όσοι είναι κατά της Συμφωνίας δεν είναι «Γαϊτάνοι» ή φασίστες ή Χρυσαυγίτες. Αλλά, όλοι οι «Γαϊτάνοι», οι φασίστες, οι Χρυσαυγίτες είναι κατά της Συμφωνίας και ήταν χθες στο Σύνταγμα, για να παραφράσω αυτό που είχε πει πέρυσι τέτοια εποχή στην Popaganda o Κωστής Παπαϊωάννου.
Είναι κι ο ιδιοκτήτης της μεγάλης ομάδας. Με στόρι απο το αυτοκίνητό του όπως κατεβαίνει στο Συλλαλητήριο για να ενώσει τη φωνή του με τον λαό εναντίον των «προδοτών». Το ίδιο άλλωστε κάνει και το αντίπαλο δέος, έστω και σε άλλο σπορ. Οι στιγμές είναι εθνικά κρίσιμες, δεν υπάρχει καιρός για No Politica, άσε που η λύση του Έλληνα Μπερλουσκόνι όσο δε δοκιμάζεται γίνεται όλο και πιο ελκυστική.
Είναι και η ξενιτεμένη. Κι αυτή πήρε τηλέφωνο στο ραδιόφωνο. «Ίδια γενιά είμαστε», η γενιά του brain drain σκέφτομαι εγώ – «η γενιά του Μπέβερλι Χιλς και της Σάντα Μπάρμπαρα» με διορθώνει χαριτωμένα για να προσθέσει το στιγμιότυπο από όταν βρίσκεται στο ίδιο καλιφορνέζικο τραπέζι με τους «Γάλλους μανατζαραίους, κι αυτοί που δε νοιάζονται για θρησκεία και οικογένεια, κοκορεύονται σοβινιστικά για το πόσο Γάλλοι είναι και μας ρωτάνε αν ξέρουμε αρχαία ελληνικά. Εμείς έτσι όπως πάει δε θα έχουμε σε λίγο τίποτα να τους απαντήσουμε», βάζει κι αυτήν την παράμετρο. Της εθνικής μειονεξίας. Πού είναι οι εποχές της «Ισχυρής Ελλάδας»;
Υπάρχει κι ο γείτονας που βλέπω κάθε μέρα. Ήταν «κάτω» χθες. Περιγράφει γλαφυρά μια σκηνή με χημικά, κλούβες, ένταση και όχλο. «Δεν ήξερα με ποιους να είμαι», είναι η αφοπλιστική ατάκα. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί συνάδελφοί δικοί μας στα μίντια, και συμπολίτες μας γενικότερα, ανακάλυψαν μόλις χθες ότι πέφτουν χημικά στις διαδηλώσεις. Κάποιοι ψυχραιμότεροι απάντησαν ότι ήταν η έσχατη λύση στην απόπειρα εισβολής στη Βουλή. Σε κάθε περίπτωση, τώρα που η ΝΔ διαπίστωσε ότι είναι κακό πράγμα τα χημικά, κι αν στον ΣΥΡΙΖΑ θυμούνται ακόμα ότι κάποτε υπόσχονταν ότι θα τα καταργήσουν, γιατί δεν στήνουν εκεί τη γέφυρα συναίνεσης και να το κάνει ο ένας από τους δύο πράξη; Μη δίνετε σημασία, ήταν η κουτή ρητορική ερώτηση της ημέρας…
Διαφορετικές εκφράσεις, όλες οι παραπάνω, των δικών μας «θυμωμένων λευκών ανδρών και γυναικών». Από συμφέρον ή επειδή έτσι τα έφερε η ζωή. Συγκρότησαν μια ισχυρή πρώτη ύλη για να γίνει πολιτική πρόταση το «αντιμνημονιακό μέτωπο», πάνω στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε για να έρθει στην εξουσία κι έφτιαξε Φρανκεστάιν συμμαχίες για να τη διατηρήσει (Με την υποσημείωση ότι, όντως, οι άνθρωποι την τριετία 2010-12 διαδήλωναν για πιο σοβαρά πράγματα, τη φτωχοποίηση και την απώλεια κεκτημένων δεκαετιών, σε σύγκριση με την άρνησή μας να λέμε Βόρεια Μακεδονία μια χώρα που όλοι λένε Μακεδονία σκέτο.) Τώρα που τα Μνημόνια είναι επικοινωνιακά παρελθόν αυτό το πλήθος συγκροτεί μια μάζα, προφανώς δεξιόστροφη αλλά στην ουσία χειραγωγήσιμη, που προσπαθεί με μέτρια επιτυχία, αν κρίνουμε από τη χθεσινή προσέλευση, να εκμεταλλευθεί το «αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» της αμήχανης ΝΔ και του αυτοκτονικού ΚΙΝΑΛ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να τους αφήνει πίσω του τώρα που -«κεντροαριστερός», μετριοπαθής, Μερκελιστής και καθόλου Ευρωσκεπτικιστής- «βλέπει τένις» (γέλασα κι εγώ πολύ με αυτό το tweet). Όμως, με το να τους αντιμετωπίζουμε με τη λογική «ζούμε ανάμεσά τους», όπως κακά τα ψέματα κάνουμε όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως «προοδευτικοί» φτιάχνοντας τη δική μας ελιτίστικη εκδοχή του “basket of deplorables” της Χίλαρι, στην ουσία τους οδηγούμε στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Της κανονικής ή της «σοβαρής» που πιθανά θα προκύψει από την σύμπλευση ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ και Δύναμης Ελληνισμού στις επόμενες εκλογές. Ενισχύουμε, δηλαδή, ένα κομμάτι που «αναζητά απεγνωσμένα έναν Έλληνα Μπολσονάρο». Με ό,τι περαιτέρω συνέπειες έχει αυτό στην κατεύθυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης, στην ποιότητα της δημοσιογραφίας και του δημόσιου πολιτικού λόγου γενικότερα.
Στην παρούσα συνθήκη συμπίεσης των μικρών κομμάτων, αυτό το πλήθος ίσως σήμερα φαίνεται πολιτικά ασήμαντο. Δεν είναι όμως. Και γιατί αποδυναμώνει την, έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη, «υγειονομική» ζώνη απέναντι στην άκρα δεξιά. Αλλά, και γιατί προκαλεί ανησυχία για το τι μπορεί να ξημερώσει την επόμενη μέρα μιας εκλογικής αναμέτρησης που δε θα βγάλει αυτοδύναμη κυβερνηση…
