![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
Στις 15 Ιουλίου του 2015, δέκα μέρες μετά το Δημοψήφισμα που έβγαλε το «ΟΧΙ» και ούτε τρεις μετά την, «ωρομίσθια» κατά Μεϊμαράκη, διαπραγμάτευση του Αλέξη Τσίπρα βρέθηκα στο Κοινοβούλιο βοηθώντας τους αμερικάνους ανταποκριτές της Washington Post στην κάλυψη μιας κρίσιμης συνεδρίας-ψηφοφορίας. Ήταν το περίφημο νομοσχέδιο για τα «προαπαιτούμενα» που θα έδινε λίγο ακόμα οξυγόνο σε ευρώ στη χώρα και χρειαζόταν ευρύτερη κοινοβουλευτική έγκριση (την οποία με στήριξη της αντιπολίτευσης πήρε, στερώντας όμως από τον ΣΥΡΙΖΑ τη δεδηλωμένη κι ανοίγοντας τον δρόμο για τις εκλογές του Σεπτέμβρη). Αγκυροβολημένος στο περιστύλιο, παρακολουθούσα αυτό που ξέρει όποιος έχει στοιχειώδη γνώση των κοινοβουλευτικών πεπραγμένων. Οι αντίπαλοι βουλευτές, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν – αστειεύονται, κουτσομπολεύουν, με τους «απέναντι», καμιά φορά νιώθουν ότι εκείνοι τους καταλαβαίνουν καλύτερα. Μετά μπαίνουν μέσα για μάχη.
Είδα όμως και μια εικόνα που με ξένισε. Μπαίνοντας, λίγο έξω από το κυλικείο, ο Ηλίας Κασιδιάρης έπεσε πάνω σε γυναίκα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Πήρε ένα πολύ διαφορετικό ύφος, ας πούμε από αυτό που είχε χθες φωνάζοντας «γ….σα μια α…φή», και σαν ταπεινό ανηψάκι χαιρέτησε με κεφάλι κάτω κι ένα σεμνό «γεια σας, τι κάνετε;». Εκείνη του απάντησε με τον ανάλογα εγκάρδιο τρόπο της μεγαλύτερης θείας και η κοινοβουλευτική ζωή συνεχίστηκε. Εγώ βέβαια εντυπωσιάστηκα αρνητικά γιατί αφελώς πίστευα ότι με τους ναζί δεν έχεις ούτε τα ανθρωπίνως βασικά, ειδικά όταν στέκεσαι εντελώς απέναντι.
Ας μην ξεχνάμε ότι η μόνη καταγεγραμμένη φιλική κουβέντα της Χρυσής Αυγής με εκπρόσωπο του δημοκρατικού τόξου ήταν το περίφημο παζάρι Κασιδιάρη – Μπαλτάκου κάτω από τις εικόνες της Παναγίας μετά τη δολοφονία Φύσσα που κόστισε στο τότε δεξί χέρι του Αντώνη Σαμαρά τη θέση του. Ας μην το ξεχνάμε κι εμείς, όπως η ΝΔ που από χθες διαπράττει ένα εγκληματικό αυτογκόλ δημοκρατίας με την οργανωμένη αντίδρασή της στον τραμπουκισμό που δέχθηκε ο Νίκος Δένδιας από τον υπόδικο που έχει χαστουκίσει on camera τη Λιάνα Κανέλλη, έχει κλοτσήσει on camera δημοσιογράφους και οπερατέρ και δε θέλομε να ξέρουμε τι έχει κάνει off camera.
Ναι, η δολοφονία Φύσσα κατέστρεψε το σενάριο της «σοβαρής Χρυσής Αυγής» πάνω που γίνόταν το test drive κυβερνητικής αξιοποίησης της στη μιντιακή πίστα. Ναι, η ΝΔ δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την ακροδεξιά/ φιλοχουντική/ βασιλική πτέρυγά της και να γίνει ένα κανονικό κεντροδεξιό κόμμα, γιατί φοβάται την εκλογική αποψίλωση. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε σιωπηλά στο «αντισυστημικό» όργιο της Χρυσής Αυγής όσο ήταν αντιπολίτευση. Ναι, τους ανέχτηκε ως «συναγανακτισμένους» στην πλατεία Συντάγματος το 2011. Ναι, οι φωτογραφίες στο Καστελόριζο τον περασμένο Δεκέμβριο ήταν ένα αντίστοιχο σοκ με την εικόνα που είδα τότε εγώ στο περιστύλιο. Ναι, υποθέσεις όπως εκείνη των «οροθετικών» κι ατάκες περί «μόνου αυθεντικού ακτιβιστικού κινήματος» για την Χρυσή Αυγή από πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν βάλει νερό στο μύλο της κανονικοποίησής της.
Τα ξέρουμε όλα αυτά. Και υπάρχουν πολλά περισσότερα, αν προσθέσει κανείς και το ρόλο των μίντια, Μόνο σε αυτήν εδώ την, απειροελάχιστης σημασίας κι έκτασης στον ωκεανό του διαδικτύου, στήλη έχουν γραφτεί επανειλημμένα.
Η αντίδραση όμως της ΝΔ στο χθεσινό κοινοβουλευτικό επεισόδιο είναι το επόμενο βήμα στην επισημοποίηση κι αποδοχή του ρόλου της Χρυσής Αυγής ως πολιτικό εργαλείο. Πριν δύο χρόνια, σας θυμίζω, είχαμε ξαναδεί αυτό το ιδιότυπο «σύνδρομο της Στοκχόλμης» στον ξυλοδαρμό Κουμουτσάκου από Χρυσαυγίτες έξω από τη Βουλή. Αυτό που είχε και τότε ακολουθήσει δεν ήταν καταδίκη-απομόνωση-μέτρα εναντίον της Χρυσής Αυγής, αλλά ανταλλαγή κατηγοριών περί ηθικής αυτουργίας ακόμα και με τη συμμετοχή του ίδιου του θύματος.
Η Νέα Δημοκρατία, όπως όλοι μας, έχει συσσωρευμένη γνώση στον όγδοο χρόνο Μνημονίων. Ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο να τον ειρωνευθεί επειδή λανσάρει «κάθε φορά με λιγότερο κρότο και πια χωρίς κανένα λυγμό» διαδοχικές νέες εκδόσεις των Μνημονίων που κάποτε θα καταργούσε με «ένα νόμο κι ένα άρθρο». Έχει εμπειρία του τρακαρίσματος με τον τοίχο της «μη εναλλακτικής» (όχι ότι την αναζήτησε κιόλας), γνωρίζει ότι ο δρόμος είναι στρωμένος, δεδομένος και για την ίδια (με τη σαφώς λιγότερη κινηματική διείσδυση) πολύ πιο δύσκολος. Η κατεύθυνση όταν (και αν) θα έρθει στην κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι η ίδια. Λιτότητα, μέτρα, κοινωνική ασφυξία, κατακραυγή. Κι ένα, τώρα που κι ο ΣΥΡΙΖΑ ζυγίστηκε ελαφρύς, μεγάλο ερωτηματικό για το μετά.
Η θεωρία συνωμοσίας ότι το χθεσινό επεισόδιο Κασιδιάρη-Δένδια εξυπηρετεί τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τη κοινοβουλευτική διαδικασία που θα επικυρώσει το Μνημόνιο 4 (ή 3+ αν τα μετράτε σε smartphone κλίμακα) είναι για γέλια. Παρότι, με μπροστάρη τον Άδωνι Γεωργιάδη και πρόθυμο δημοσιογραφικό στρατό να ακολουθεί (πόσο γρήγορα ξεχάστηκε ο θαυμασμός για τους Γάλλους που συμπαρατάχθηκαν με τον Μακρόν για να αποτρέψουν τη Λεπέν, ε;), διακινήθηκε με αξιοθαύμαστη ταχύτητα κι αγαστή αρμονία. Δείχνει μια τρομακτική αδυναμία κοινωνικής παρατήρησης. Κανένας δεν πρόκειται να δώσει δεκάρα για το τι θα συζητηθεί αυτήν την εβδομάδα στη Βουλή. Το Survivor, το F4 του Ολυμπιακού και η πολιτικομιντιακή διαπλοκή μέσω ποδοσφαίρου και Ιβάν Σαββίδη πάλι θα μονοπωλήσουν (αν υποθέσουμε ότι Καμμένος και Τζήμερος θα μείνουν σε καταστολή).
Τα νέα μέτρα φυσικά θα περάσουν εγκαινιάζοντας την περίοδο του ΣΥΡΙΖΕϊκου success story με οπαδούς και στελέχη του να πρωταγωνιστούν στο έργο Πώς Έμαθα να μην Ανησυχώ κι Αγάπησα τα Μνημόνια. Κι από το νέο πανηγύρι των Χρυσαυγιτών θα μείνει μόνο το «Φρουραααααά» ως υλικό για ιντερνετικά memes…
