Και σκυλάραπας και gay. Η επάρατη απειλή της φιλοευρωπαϊκής ελληνικής λεβέντικης χριστιανοδημοκρατίας.
Αυτό to tweet – απάντηση στο επίμαχο τιτίβισμα του Νίκου Νικολόπουλου φτάνει και περρισσεύει για να ακυρώσει μεμιάς όλες τις αντιδράσεις που προέκυψαν σε παραδοσιακά μέσα και κοινωνικά δίκτυα με αφορμή την «…Ευρώπη των πουσταριών» (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε συμφωνώ με κάθε λέξη από όσες έγραψε ο Διοσκουρίδης εδώ). Μπορώ να φανταστώ την σκηνή: κάποιος ανακαλύπτει την γκέλα του πεφωτισμένου χριστιανοδημοκράτη σε ένα περιοδικό, μια διαφημιστική, ένα δημιουργικό γραφείο ή οπουδήποτε αλλού τέλος πάντων οι εργαζόμενοι περνάνε περισσότερη ώρα στο Facebook παρά δουλεύοντας. Πέφτουν κάνα δυο φωναχτά μπινελίκια ομόφωνης καταδίκης και στη συνέχεια ξεχύνονται όλοι στη λεωφόρο των social media μαρσάροντας σε μια κόντρα ανεύρεσης της εξυπνότερης ατάκας. Στη συνέχεια αλληλοσυγχαίρονται και δρέπουν τους καρπούς των likes, RTs, emoticons επιδοκιμασίας σε chat παράθυρα. Το ξέρω καλά γιατί είμαι ο πρώτος που το κάνω.
Την ίδια στιγμή κάποιος γράφει για τους «σκυλάραπες», κάποιος καλεί τον πρόεδρο να θυμηθεί και το «ζεύγος Βεστερβέλε», τον καλό φίλο του πρωθυπουργού τον βλέπετε στην φωτό από πάνω να κάνει επίδειξη ανδρισμού στο facebook διαπράττοντας το νιοστό ομοφοβικό του παραλήρημα και ο γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, οριζοντιοποιεί κάπως τα πράγματα μεταφέροντας το μεσαιωνικό πέπλο και προς τα αριστερά όταν επαναλαμβάνει την αντίθεση του Κόμματος στο Σύμφωνο Συμβίωσης και την υιοθεσία από ομοφυλόφιλους. Στο πλαίσιο τηλεοπτικής του συνέντευξης που άγγιξε και το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Και φυσικά, όχι ακριβώς την ίδια στιγμή, λίγες μέρες νωρίτερα 15 ξυρισμένα ντούκια επιτέθηκαν σε δύο νεαρούς γκέι. Όχι στον ξεχασμένο Άγιο Παντελεήμονα, αλλά στην Πλατεία Βαρνάβα του hip Παγκρατίου, ελάχιστα μέτρα από εκεί που οι twiteratti πίνουμε τα ποτά και τρώμε τα μπέργκερ μας. Στο χθεσινό δε ρεπορτάζ της Καθημερινής διαβάζουμε ότι επιτέλους ανθίζει και στη χώρα μας το σπορ του queer bashing.
Ξέρετε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Το ξέρετε, το ξέρουμε δηλαδή, καλά. Γιατί αυτά που γράφουμε στα σόσιαλ μίντια, αυτοί οι προοδευτικοί οργασμοί που εκτοξεύουν πίδακες δημοκρατικότητας (αλλά και τα περισσότερα που γράφουμε και στις εφημερίδες, τα περιοδικά ή τα sites) δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Είναι για εσωτερική κατανάλωση, κατά κανόνα απευθύνονται σε διαμορφωμένο κοινό που έτσι κι αλλιώς συμφωνεί και εξυπηρετούν, πολύ φοβάμαι, τίποτα παραπάνω από την προσωπική ματαιοδοξία και την μιντιακή εμπορικότητα.
Ήθελα να το βάλω μέσα στο κείμενο αλλά δε μου κόλλησε κάπου. Όποτε διάλειμμα κι εδώ το συγκλονιστικό tweet με το οποίο ο υφυπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Κούρκουλας, διόρθωσε τις σχέσεις μας με το Λουξεμβούργο. Σκεφτείτε να είστε ο πρωθυπουργός μια χώρας που σχεδόν ξέρετε όλους τους πολίτες με το μικρό τους όνομα και που ζείτε μια δύσκολη ζωή με κατά κεφαλήν εισόδημα στο 263% του μέσου όρου της Ε.Ε. Και ξαφνικά μπλέκετε με έναν περίεργο που σας επιτίθεται ομοφοβικά. Το σώζετε με τακτ, λέτε όλα ΟΚ και μετά τα σχεδόν πλέον αρμόδια χείλη σας απευθύνονται στα greeklish
Τα φαινόμενα του ρατσισμού, της ομοφοβίας, του κοινωνικού χουλιγκανισμού και οποιοδήποτε άλλου κομματιού του φασιστικού παζλ που συναρμολόγησε η κρίση βάζοντας τα σκατά μας στον ανεμιστήρα μοιάζουν λίγο με την ιστορία των ναρκωτικών. Όσο ηθικολογείς «μη παίρνετε γιατί κάνουν κακό», απλά αποφεύγεις το πρόβλημα με ευχολόγια. Όταν αποδέχεσαι την αναπόφευκτη ύπαρξή του και κοιτάς να μειώσεις/ελέγξεις τις συνέπειες, κάνεις τουλάχιστον. Έτσι και με το λόγο trash πολιτικών τύπου Νικολόπουλου. Φυσικά και υπάρχει κοινό να υποδεχθεί με ενθουσιασμό τη μισαλλοδοξία. Πάντα θα υπάρχει. Κι όταν δεν έχει λεφτά, θα μεγαλώνει κιόλας. Αν αποδέχεσαι λοιπόν την ύπαρξη αυτού του λόγου ως αναγκαίου κακού της δημοσιολογίας, τον απομονώνεις και χτυπάς το οριζόντιο «μαύρο κόμμα» στη ρίζα του χωρίς να κάνεις ψηφοθηρικό παιχνίδακι. Ως «μαύρο κόμμα» για τους υπουργούς των οροθετικών, τους παρά τω πρωθυπουργώ συμβούλους που ξαναχτίζουν το βράδυ τις χρυσαυγίτικες γέφυρες που ολημερίς γκρεμίζονται, τους συριζαίους που ψηφίζουν κατά της άρσης ασυλίας χρυσαυγιτών με κάτι γελοίες δικαιολογίες που ξεφτιλίζουν το πολιτικό τους διαβατήριο. Και ο κατάλογος δεν σταματά.
Γιατί στη βάση της πελατειακής ψηφοθηρίας είναι που κάτι φαιδρές πολιτικές καρικατούρες αποκτούν υπόσταση, φτιάχνουν τοπικά μαγαζάκια και γίνονται ξαφνικά απαραίτητοι φελλοί. Και κάπως έτσι κι ο Αλέξης ονομάζει τον γιο Ερνέστο, παρακολουθεί υπερήφανος τη Ρένα να ορκίζεται πολιτικά κι όχι θρησκευτικά, αλλά μια χαρά τον βρίσκει τον δρόμο για το Άγιο Όρος.
