MICHELANGELO, The Last Judgment, 1536-1541
«Εγώ, ο Ιωάννης, ο αδερφός σας, ο σύντροφος σας, δυστυχής και κατακαημένος, βρέθηκα εξόριστος στην Πάτμο, στο ξερονήσι., γιατί πολύ πίστευα στα Λόγια του Αθέατου Πατέρα και στα σημάδια του Ξανθού Θεού. Και βρέθηκα μια Κυριακή μαστουρωμένος, κι άκουσα πίσω μου, άκουσα Φωνή, σαν τρομπέτα δυνατή, κι έλεγε: Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο Πρώτος και ο Τελευταίος και αυτό που βλέπεις γράψε το σε βιβλίο και αμόλα το στα Εφτά Τάγματα της χώρας, Τρίπολη και Καβάλα και Λάρισα και Βόλο και Ξάνθη και Κόρινθο και Μεσολόγγι.» Ηλίας Πετρόπουλος. Μετάφραση της Αποκάλυψης του Ιωάννη.
«Όταν η ζωή κάποιου συνοδεύεται πολύ νωρίς από μια τρομαχτική συμφορά με τη μορφή μεγάλης αδικίας, έρχεται η μεγάλη αναστάτωση που επιβάλλει ένα ριζικά νέο τρόπο θεώρησης των πραγμάτων. Αν η ευτυχία που αισθάνεται κανείς μέσα σ’ ένα πλαίσιο άδολης χαράς και ασφάλειας, διαταραχτεί και στραπατσαριστεί βάναυσα από τη ζωή, η ψυχή εκπίπτει σ’ έναν κόσμο αναίτιας και γι’ αυτό αναπάντητης δυστυχίας, που είναι η σκληρότερη.» Αγγελική Κωσταβάρα για τον Ηλία Πετρόπουλο.
«Στην φυλακή λύθηκε η ψυχή μου. Στη φυλακή κατέκτησα την ελευθερία μου. Στέκω πλάι στους συκοφαντημένους ανθρώπους του υποκόσμου, όπως στέκομαι πλάι σε κάθε λογής καρπαζοεισπράκτορα. Αγαπώ τα τσογλάνια και τους κλέφτες και τις πουτάνες και τους χασικλήδες και τους ρεμπέτες και τους πούστηδες και τους τεμπέληδες γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας. Και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στον ποινικό νόμο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών, κόντρα στον φλογερό εαυτό τους.» Ηλίας Πετρόπουλος.
Διάβασα το βιβλίο «Ηλίας Πετρόπουλος ο Τεχνίτης της Διαστροφής», εκδόσεις Οδός Πανός, Σεπτέμβριος 2018 και κράτησα πιο πάνω κάποια αποσπάσματα τα οποία είχε κρατήσει και ο συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου Γιάννης Βασιλακάκος για την περίπτωση του μεγάλου αιρεσιάρχη τριακοστού τρίτου βαθμού των υπερρεαλιστών και τρελών γραφιάδων αυτού του κόσμου. Του Ηλία Πετρόπουλου. Η ψυχή μου σκίρτησε και κινήθηκε πιο πολύ προς την νουθεσία μου για να φτιάξω κι εγώ σημειώσεις γύρω απ’ αυτά τα κατατεθειμένα χωρία στην μελέτη του Γιάννη Βασιλακάκου. Φιλοδοξώ να δώσω σχήμα στις αποκλίσεις της λογικής γνωστών και αγνώστων. Ας πάρουμε ως αρχή πως δεν υπάρχει τρέλα για εμένα. Τρέλα είναι η λογική που απέχει παρασάγγας απ’ την κοινή λογική που δίνει μορφή σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον. Γι’ αυτό και καταδίωκαν ανέκαθεν την τρέλα. Ενώ κάποιες εκφάνσεις της θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν δίνοντας άλλους τρόπους προσέγγισης σε μεγάλα μας προβλήματα, η μόνη λόξα που αξιοποιήθηκε είναι αυτή κάποιων καλλιτεχνών. Μια τέτοια δημιουργική τρέλα ήταν κι αυτή του Ιωάννη της Αποκάλυψης. Έχουν εμφανιστεί πολλά κείμενα τον 21ο αιώνα που κάνουν λόγο για το έργο ενός παράφρονος. Και η εκκλησία άργησε περίπου εφτά αιώνες να αποδεχτεί το κείμενο του Ιωάννη ως θεόπνευστο και να το εντάξει μαζί με τα άλλα κείμενα που συναπαρτίζουν την Καινή διαθήκη. Βέβαια, διαβάζοντας κανείς της εσχατολογική Αποκάλυψη, μένει με την αίσθηση πιο πολύ πως έρχεται σε επαφή με τα γραψίματα κάποιου που έχει πάρει κάτι σαν LSD της εποχής. Ο Ιωάννης και η εξολοθρευτική του μανία αναμοχλεύουν προς την μνήμη μου αναγνώσματα εφηβικά. Λάβκραφτ, Ντε Σαντ, Μάχεν, Πόε και άλλα τέτοια τρομακτικά ονόματα. Όσοι κουοτάρετε στα τατουάζ σας Ιωάννη και είστε ακόλουθοι αυτού του χριστιανικού Νέρωνα, δεν έχετε καταφέρει παρά να φέρετε πάνω στο δέρμα σας μερικά ανεξίτηλα ψεύδη. Οι τρόποι εξόντωσης του ανθρώπου που ταξινομεί ο Ιωάννης είναι απ’ τους πιο ειδεχθείς που έχουν ακουστεί, απεικονιστεί και γραφτεί. Εδώ η αγάπη πάει περίπατο και την θέση της παίρνει ένα εωσφορικής πιθανότατα προέλευσης λογοτεχνικό κείμενο. Γιατί ας μην τρελαινόμαστε και πολύ η Αποκάλυψη του Ιωάννη κάλυψε το κενό που υπήρχε για την περιγραφή της Ημέρας της Κρίσης. Εργαλειοποιήθηκε, προκαλώντας πάντα αμηχανία στους αναγνώστες της. Απ’ την άλλη είναι τόσο πολλοί οι άνθρωποι που πιστεύουν σ’ αυτή. Αν δώσω βάση στον σολιψισμό, πρέπει να σεβαστώ και την Αποκάλυψη ως αναμφίλεκτη αλήθεια των πιστών της.
Πλατεία Συντάγματος. Ήταν ένας που καθόταν και έβλεπε, με μάτια γρυλωμένα απ’ την λύσσα της στέρησης του σεξ, τις γυναίκες του χώρου. Φώναζε δυνατά κι ας τον άκουγε όλο το fast food στο οποίο βρισκόταν για κάποια ώρα και μάλιστα δίπλα μου. Κοίταζε προς την πλευρά των υπαλλήλων. Αποκλειστικά γυναίκες. Σχεδόν ημίγυμνος και περήφανος για το μυώδες σώμα του. Φώναζε τις επιθυμίες του. Μια, δύο, τρεις , θα σας ξεσκίσω όλες , έλεγε και έδειχνε το προσωπικό του μαγαζιού. Είχε μια αψάδα στις εκφράσεις του. Δεν μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω τις προσλαμβάνουσες που τον ηρεμούσαν, ούτε τις άλλες που τον εξαγρίωναν. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις κάποιον που έχει εξοκείλει ολοκληρωτικά απ’ την κοινή λογική. Έσφιγγε τους μύες στα μπράτσα του, ξεφυσούσε με οργή, έπιανε το πέος του με σκοπό να φανεί το μέγεθος του πάνω στο καβάλο του καυτού σορτς που φορούσε. Είχε όμορφο πρόσωπο αλλά οι σπασμοί απ’ την ένταση των νεύρων του τό έκαναν τρομακτικό. Δυνητικά επικίνδυνος. Το γεγονός ότι έμενε μέσα στο μαγαζί έδειχνε πως επρόκειτο για γνωστή περίπτωση του συγκεκριμένου χώρου. Δεν αλληλεπιδρούσε με κανένα. Ήξερε να κρατιέται σταθερός σ’ αυτή την ισορροπία τρόμου ανάμεσα στην ακινδυνότητα και την υιοθέτηση επιθετικών πρακτικών. Όρθιος πάντα προς την πλευρά της ακινδυνότητας. Ήταν στα σίγουρα μια καλή αφροδισιακή εικόνα. Γιατί πραγματικά μπορεί να αναχαίτιζε την εκδήλωση μιας εξωστρέφειας σου προς αυτόν, απ’ την άλλη σου υπέβαλλε -μέσα στο λιοπύρι- τη λάγνα διάθεση του. Όσο τον παρατηρούσες τόσο γινόταν μέσα σου η φλογερή ενστάλαξη κάποιου στο τέλος ξεσηκωμού σου προς άγρα ενός τεκνού. Ίσως αυτός ο άγνωστος να ήταν κάποιος διαβάτης θεός του έρωτα. Σάρκα ολόκληρος. Ακόμη και αυτά που έλεγε ήταν ένας οργίλος λόγος γεμάτος πάθος για σεξ. Λέξεις ειπωμένες με τέτοια χροιά μιλιάς που σαν να ‘τανε κομμάτια απ’ τις ερωτογενείς του σωματικές περιοχές. Απ’ την άλλη ίσως απλώς να ήταν ένας τραυματισμένος απ’ τη ζωή. Επένδυσε συναισθηματικά στον εθισμό στην ερωτική φαντασίωση για να μην ασχολείται αποκλειστικά με το τραύμα. Η απόσχιση απ’ την πραγματικότητα είναι κάποτε μια άμυνα κι ας ορίζεται μόνο σαν παράνοια. Για ‘μένα πάντως πιο πολύ ήταν ένας θεός.
Είμαι στην Κω. Σκέφτομαι ότι πολύ περισσότερα πράγματα στο νησί συνιστούν διαστροφή ή παράνοια. Κάποια γυναίκα που πριν ήταν άντρας, πώς τα κατάφερε και άντεξε σ’ ενάντιους ανέμους σε επαρχία και όχι σε πόλη; Στην πόλη η ορμή του κόσμου χάνεται στις πολλαπλές όψεις της ελευθερίας των μεγάλων μεγεθών του χώρου και του πλήθους. Τον έλεγαν Γιάννη και τώρα Γιάννα. Τον έχω στη σκέψη μου. Παλιά, όταν πήγαινε σχολείο, τον πείραζαν στον δρόμο σαν να ήταν το πιο παράταιρο παιδί στον κόσμο. Πάνω στο λίκνισμα της μέσης του αυτοί έβρισκαν την αιτία για να του επιτεθούν λεκτικά και να τον κυνηγήσουν. Στα μακριά του ξανθά μαλλιά του έβλεπαν την παράνοια της αντίφασης ανάμεσα στο βιολογικό φύλο και την ταυτότητα φύλου. Γι’ αυτούς η Γιάννα ήταν μια τρελή. Πάντως να ξέρετε δεν είναι και πολύ χαζοί. Ψυχανεμίζονται πράγματα κι ας είναι το λεξιλόγιο τους αυτό της Χρυσής Αυγής. Είναι απλά επικίνδυνοι.
