Σκηνή από την εξαιρετική ρουμάνικη ταινία «Αφερίμ».
Κοιτώντας δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, ευθεία, στις μετρήσεις τις AGB, της Bari Focus, της ΕΝΕΔ, της Alexa, της Ευρώπης, της Άργος του Τύπου και δεν ξέρω εγώ που αλλού θα δούμε ότι το κακώς εννοούμενο lifestyle όχι απλά δεν πέθανε αλλά έχει εξελιχθεί σ’ ένα κράμα μπούστων, ακροδεξιών περσόνων και μιας γιγάντιας κλειδαρότρυπας. Μπροστά σε αυτό η μιντιακή δραστηριότητα του Πέτρου Κωστόπουλου θυμίζει τους New York Times.
Ειδικά αυτές τις μέρες όπου ο όμιλος Φιλιππάκη μοιράζει τα best of της Χούντας σε οπτικοακουστικό υλικό χωρίς καμία ντροπή.
Έχει όμως πολλούς συμβολισμούς η δήλωση που έχει ένα μικρό ενδιαφέρον να σχολιασθούν όχι όμως ως μια άλλη αφορμή να καταχεριάσουμε το lifestyle ως μια εναλλακτική δημοσιογραφία που απέχει απ´όλα αυτά. Όπως δεν υπάρχει 100% αντικειμενική δημοσιογραφία, έτσι δεν υπάρχει μέσο, οπουδήποτε και να εμφανίζεται αυτό που στο τέλος της ημέρας να μην υπηρετεί κάποιο lifestyle. Αν δεν στρουθοκαμηλίζεις συνέχεια, στο τέλος μπορεί να κάνεις και καλύτερα τη δουλειά σου.
Πέρα από το χιουμοριστικό του ζητήματος, η δήλωση Κωστόπουλου, τον έφερε πάλι στην μέση μιας κουβέντας ότι το lifestyle του ‘90 και του 2000 κυρίως ευθύνεται για την χρεοκοπία της χώρας. Ο Κωστόπουλος επειδή χρεοκόπησε πρώτος (μετά τα λάθη του τα απέφυγαν Λυμπέρης, Ψυχάρης, οι ιδιοκτήτες του Mega και διάφοροι άλλοι επιφανείς επιχειρηματίες), θεωρήθηκε ότι συμβάδισε με την ιστορική στιγμή της αλλαγής σελίδας της χώρας. Το τέλος του αχαλίνωτου καταναλωτισμού, η αλλαγή των προτεραιοτήτων, οι λιγότερες μέρες των μπουζουκιών και το σκοτείνιασμα της χλιδής κυριάρχησαν σαν έννοιες στον Τύπο. Και, ναι η Ελλάδα θα σταματούσε να λειτουργεί επιτέλους με τους όρους του σκυλάδικου.
Λειτουργεί όμως με τους όρους τους φρενοκομείου. Ας το παραδεχτούμε, όμως μετά από 10 χρόνια κρίσης, για αυτό μικρή ευθύνη έχει ο όποιος Κωστόπουλος. Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε γιατί είχε αφιέρωμα στα 50 σχήματα του πέους το Nitro, ή γιατί διαφήμιζε τα Καγιέν ως το απόλυτο αφροδισιακό αλλά γιατί δεν είχαμε δημόσια διοίκηση, δικαιοσύνη και σχέδιο. Τα άλλα όλα είναι ευκολίες και ωραίες μιντιακές ιστορίες.
Έχει όμως πλάκα που μπήκε ξανά στο παιχνίδι ο όρος του «βλάχου». Οι Βλάχοι σύμφωνα με τη Wikipedia είναι «οι ομιλούντες την Βλάχικη γλώσσα ή τους ομιλούντες την Βλαχομογλενίτικη. Με την υποχώρηση της γλώσσας που παρατηρήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, η λέξη αναφέρεται πλέον και σε όσους προέρχονται από βλαχόφωνες οικογένειες χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουν και να ομιλούν τη βλάχικη. Σε κάποιες περιοχές των Βαλκανίων η λέξη Βλάχος σήμαινε γενικά τον ορθόδοξο χριστιανό, ανεξαρτήτως γλώσσας.»
Δηλαδή, ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία για την περιγραφή κάποιων πληθυσμών. Μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και κυρίως στη νεότερη ιστορία κατά την περίοδο της έντονης αστικοποίησης, ο όρος «βλάχος» εμφανίστηκε σαν μια κατασκευή για να ειρωνευτεί/ διακωμωδήσει τους επαρχιώτες απέναντι στους κατοίκους των μεγάλων πόλεων. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι περιπτώσεις του Κώστα Χατζηχρήστου που παρίστανε τον στερεοελλαδίτη, του Γιώργου Παπαζήση που έκανε τον κρητικό ή κάτι αρσενικών συγγενών που ερχόντουσαν να συνετίσουν τον πρωτευουσιάνο γαμπρό που ξελόγιαζε την αδερφή τους. Στην πορεία η περσόνα του βλάχου πέρασε και στην επιθεώρηση ή την τηλεοπτική σάτιρα με ποιο τρανά παραδείγματα αυτά των Χάρυ Κλυν και Λάκη Λαζόπουλου.
Η ντοπιολαλιά, ο φόβος απέναντι στο καινούριο και το διαφορετικό, η εμμονή στις παραδοσιακές αξίες και ο απαρχαιωμένος τρόπος ζωής παραμένουν ακόμα τα κλισέ που χωρίζει ας πούμε τον «βλάχο» από τον «μοντέρνο», τον «Ευρωπαίο». Άρα, και το ρήμα «ξεβλάχεψα» του Πέτρου Κωστόπουλου στην ουσία σημαίνει αυτό: ότι έβγαλα ένα κομμάτι του πληθυσμού από την κατάσταση που περιγράφω στην αρχή της παραγράφου. τον οδήγησε στη γη της επαγγελίας και στα ευρωπαϊκά σαλόνια όπου το απόγευμα πίνει τσάι με μπισκοτάκι και το βράδυ μολτ ουίσκι συζητώντας για την επίδραση του T.S Eliot στον Γιώργο Σεφέρη ενώ παράλληλα κάθε χρόνο φροντίζει να αποδίδει τους φόρους του και να συμμετέχει σε 450 εκδηλώσεις της τοπικής κοινότητας για το πως θα γίνει η γειτονιά του ομορφότερη χωρίς την παρέμβαση τους κράτους.
Αν πιστεύει ότι έκανε αυτό ο Πέτρος Κωστόπουλος, τότε πιθανότητα ζει σε άλλη χώρα. Καταρχάς αν κάποιος μπορεί να μας «ξεβλάχεψε» είναι τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των δανείων και οι ελληνικές κυβερνήσεις που τα μοίραζαν λες και είμαστε πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Κατά δεύτερον η μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου από το ‘80 και έπειτα μόνο να «ξεβλαχέψει» δεν ήθελε. Ειδικά, μια γενιά διευθυντών και εκδοτών με προεξάρχοντα τον Κωστόπουλο καλλιέργησαν την κουλτούρα του «βλάχος» είναι όποιος τον πιάνουν μαλάκα, όποιος περιμένει στην ουρά, όποιος τηρεί τον νόμο, όποιος δουλεύει πολύ σε σχέση με αυτόν που δουλεύει λίγο. Αλλά εδώ άρχισαν να γίνονται λίγο βαρετά τα λεγόμενα μου αφού όλα αυτά έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές.
Το ερώτημα είναι αν τελικά «ξεβλαχέψαμε;»
Ούτε στο ελάχιστο.
Παρένθεση, για να μην παρεξηγηθούμε και πάλι, στο παρόν κείμενο ο όρος χρησιμοποιείται ως κατασκευή και δεν έχει κανένα τοπικιστικό χαρακτηριστικό. Κλείνει η παρένθεση και έρχεται η απάντηση.
Έτσι, όπως το Nitro για παράδειγμα μπορεί να «παρασύρθηκε» όταν είδε ότι πουλάνε περισσότερο οι «βυζάρες» στο εξώφυλλο παρά ο Λευτέρης Βογιατζής έτσι και όλο το ελληνικό διαδίκτυο (και εμείς ανάμεσα) σε καθημερινή βάση παρασύρεται από «αυτά θέλει ο κόσμος». Αν η τηλεόραση ήταν ο καθρέφτης της κοινωνίας, το διαδίκτυο είναι η κοινωνία η ίδια.
Σεξ, αίμα, σπέρμα και ψέμα κυριαρχούν παντού. Τα media αντί να διαμορφώνουν, διαμορφώνονται εξολοκλήρου από τα trends της Google και από την απήχηση στο Facebook. Προφανώς και δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά επειδή στην Ελλάδα η αγορά είναι μικρή και δεν αφήνει καθόλου χώρο σε οτιδήποτε άλλο. Είναι σχεδόν απελπιστικό.
Η «βλαχιά» του Πολάκη, του Άδωνι, του Καμμένου, του Κατσίκη, η «βλαχιά» του Μακελειού, του Πρώτου Θέματος, του Zougla, της Μπαμ, της Εspresso, της Ελεύθερης Ώρας, των οπαδικων site, πολιτικών και αθλητικών, η βλαχιά στα πρωτοσέλιδα των «σοβαρών» εφημερίδων, η «βλαχιά» στο ξεκατίνιασμα στα Survivor, ακόμα και στα Master Chef, η βλαχιά στις εκπομπές εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης όπως της Πάνια, η «βλαχιά» της κλειδαρότρυπας στα «Αποκαλυπτικά», όπως του Μένιου Φουρθιώτη, που δίνει συνέντευξη ο αγαπητός Πέτρος, είναι εδώ, ανίκητη, προχωρά. Οπότε από τι «ξεβλαχωθήκαμε». Από το Γάλα Βλάχας Εβαπορέ, μάλλον.
