Ο Κώστας Κωστάκος παραδέχεται ότι και ενόψει 2019 είναι αναγκασμένος να ζει με τον εαυτό του

Αδικεί κατάφωρα τα ρεζολούσιονς το γεγονός ότι ηχητικά θυμίζουν τα ρεζιλίκια. Δεν είναι από την ίδια ρίζα. Και δεν βγάζουν και τους ίδιους καρπούς. Γιατί ο σκοπός τους δεν είναι να πραγματοποιηθούν. Ο σκοπός των resolutions εκπληρώνεται από τη στιγμή που τα ανακοινώνουμε στον εαυτό μας, από τη στιγμή που δεσμευόμαστε στον εαυτό μας ότι θα τα τηρήσουμε. Ήδη, από εκείνη τη στιγμή, ο επόμενος χρόνος έχει πάψει να μοιάζει με τον προηγούμενο, ήδη, από εκείνη τη στιγμή, η επόμενη χρονιά έχει μεταμορφωθεί στη χρονιά που επιτέλους θα γίνουν τα πράγματα αλλιώς, στη χρονιά που επιτέλους θα γίνουν τα πράγματα σωστά.

Είμαστε αναγκασμένοι να συγκατοικούμε με τον εαυτό μας στο παρόν και στην πραγματικότητα, αλλά ούτε η πραγματικότητα ούτε το παρόν μπορούν να χαλάσουν την ωραία ιστορία που έχουμε φτιάξει στο κεφάλι μας για το ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα (το οποίο ακόμη κι αν δεν φαίνεται τώρα, είναι σίγουρο ότι θα φανεί στο μέλλον, το σύντομο μέλλον). Γιατί τα resolutions του τέλους κάθε έτους είναι απλά η πιο πανηγυρική έκφανση ενός εαυτού ευρισκόμενου σε κατάσταση παγίων μετακυλιόμενων resolutions, με τα οποία δεσμεύεται ότι άμεσα, ίσως αύριο κιόλας, αν όχι αύριο πάντως την επόμενη εβδομάδα μόλις ξεμπερδέψει με κάτι επείγουσες υποχρεώσεις και τρεξίματα, θα αρχίσει να κάνει επιτέλους τα πράγματα αλλιώς, θα αρχίσει να κάνει επιτέλους τα πράγματα σωστά.

Προσωπικά το 2019 θα οργανώσω τον χρόνο μου αλλιώς, ώστε να αφοσιωθώ επιτέλους στο γράψιμο. Είναι καιρός να δουλέψω συστηματικά, είναι καιρός να δουλέψω οργανωμένα, είναι καιρός να μην αφήσω τον χρόνο να φεύγει και να κυλά και να χάνεται άλλο, αλλά να τον αξιοποιήσω στερεοποιώντας, ουσιαστικοποιώντας, πλουτίζοντας αλλά και αφαιρώντας ό,τι δεν λειτουργεί από ένα σχέδιο κινηματογραφικού σεναρίου που πιλατεύω καλοκαίρι παρά καλοκαίρι και μετά το παρατάω. Και γιατί όχι, αφού την απόφαση την πήρα πια και θα το κάνω από την αρχή του έτους και η δημιουργική αξιοποίηση του χρόνου θα φέρει την αφθονία του, μόλις τελειώσω τις αλλαγές και το φτάσω στην τελειότητα, να αρχίσω να γράφω κι ένα δεύτερο σενάριο. Ή να δουλεύω και τα δυο παράλληλα, ώστε μες την τέχνη πάλι, να ξεκουράζομαι από την δούλεψή της.

Γιατί όχι και τρία; Κεντρικές ιδέες υπάρχουν. Ναι, ας πάρω την απόφαση για τρία, ώστε -άνθρωποι είμαστε- αν κάτι πάει στραβά, να αφοσιωθώ τουλάχιστον στα δύο.