Το «we delivered» που μεσοβδόμαδα αναφώνησε ο Αντώνης Σαμαράς στο Στρασβούργο, ενώπιον των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έδωσε το «πάτημα» για το χαρακτηρισμό του ως «ντελιβερά». Το οξυδερκές λογοπαίγνιο, δημοσιευμένο στο χώρο μίας εκ των πιο αξιόλογων προσπαθειών του ελληνικού Τύπου, δίνει τροφή για σκέψη και σε συνδυασμό με την πρόσφατη δήλωση του Όλι Ρεν περί προσχεδιασμένης «θυσίας» της Ελλάδας για τη διάσωση της ευρωζώνης , μας επιτρέπει να φανταστούμε τη χώρα στη θέση του άτυχου διανομέα πίτσας, που έπειτα από ατύχημα εν ώρα εργασίας άκουσε την προϊστάμενή του να τον ρωτά εάν «οι πίτσες… διασώθηκαν από την πτώση [του]».
«Έπρεπε να αγοράσουμε χρόνο» υποστήριξε ο Επίτροπος αρμόδιος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, εννοώντας χρόνο που θα επέτρεπε στο κοινό νόμισμα να «επιβιώσει», έστω και εις βάρος των ανθρώπων που θα υφίσταντο τις μνημονιακές πολιτικές. Τις συνέπειες της μετατροπής της Ελλάδας σε «βαλβίδα ασφαλείας» της ΟΝΕ αποτυπώνει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο ο έλληνας πρωθυπουργός, ο άνθρωπος δηλαδή που καυχιέται ότι πετύχαμε να ικανοποιήσουμε τις δεσμεύσεις τις οποίες είχαμε αναλάβει, σημειώνοντας πως «το τελευταίο διάστημα, η Ελλάδα… υπέστη μείωση του ΑΕΠ της κατά 25%, τη μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ που έχει υπάρξει ποτέ διεθνώς από την μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του 30! Σε έξι συνεχόμενα χρόνια ύφεσης, ο μέσος Έλληνας έχασε το 38% περίπου του βιοτικού τους επιπέδου σε σύγκριση με το 2007. Η ανεργία από 7% ξεπέρασε το 27%. Και στους νέους κάτω των 25 ετών έφτασε στο 60%…».
Σύμφωνα με την καταγγελία για το ατύχημα που είχε ο εργαζόμενος σε γνωστή αλυσίδα γρήγορου φαγητού και την αντιμετώπιση που του επιφύλαξε η υπεύθυνη του καταστήματος, η τελευταία, όταν συνάδελφος του μεταφορέα έσπευσε προς συμπαράσταση, δε δίστασε να πει «φύγε από εκεί, κρυώνουν οι πίτσες» και «οι πελάτες κάνουν παράπονα». Μεταφερόμενοι στην πολιτική πραγματικότητα, πλέον γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα, στο παιχνίδι του χρόνου των διεθνών οικονομικών συνθηκών, ανέλαβε παράλογες δεσμεύσεις τις οποίες επιχείρησε να φέρει εις πέρας «τρέχοντας». Όπως φαίνεται, εκ των προτέρων ήταν δεδομένο ότι θα υπάρξει ατύχημα, όμως μπροστά στη βιασύνη των αγορών, των πελατών δηλαδή της ιστορίας μας, η «σωματική ακεραιότητα» του διανομέα ήταν δευτερεύουσας σημασίας. Ο «καταναλωτής» ήταν ανυπόμονος και για να φανεί διατεθειμένος να συνεχίσει να εμπιστεύεται το «προϊόν», το κοινό νόμισμα, έπρεπε να δει την «πίτσα» του να φθάνει με ταχύτητα, έστω κι αν την παραλάμβανε «κουνημένη» από την πιθανή πτώση του μεταφορέα.
Η πρόβλεψη του ατυχήματος ίσως ήταν και η μόνη επιτυχημένη απ’ όσες αντίστοιχες επιχειρήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Εν τέλει, όπως -με φουσκωμένα από την περηφάνια στήθη- σημείωσε ο Αντώνης Σαμαράς, «we delivered». Η παράδοση έγινε, γιατί ο «διανομέας» σηκώθηκε, αφού έπεσε, αλλά όχι για να αποζητήσει την επούλωση των τραυμάτων του, μα, εσωτερικεύοντας τη φωνή συμμόρφωσης των «υπευθύνων» του, για να συνεχίσει τη διαδρομή του. «Οι πίτσες είναι εντάξει;» τον ρώτησαν, για να λάβουν θετική απάντηση κι εκείνος ν’ ακολουθήσει την πορεία που είχε χαραχθεί. Εξάλλου οι πελάτες περίμεναν…
