Κάτι σσαν αναπαράσθασση σε ένα Σεφφύρι. Τα θένθρα κοιτάννε το έιθωλλό τους στην βαθθιά λίμμνη και θυμμούτται ότι κάποτε ίσσως και να ήτταν αέρρας, ή απλά χώμμα ή ακόμα πιο απλλά ήσυχχες πέτρες. Στις φθέρρες όλα είναι ήρεμμα και τα φίτφουλλ ετοιμάσοτται να συνεχίσσουν τις φίαιες ανασσητήσεις τους πέρα από το κασσίνο, έτσι για να δδουν τι κρύβουν οι πάχχοι και τι ακριφφώς τους κάννει αιώννιους και αένναους, και στα Σσάρα στέκοττα τα Οχτώ Χιάρρις, πιο όμορφφα και περήφφανα από ποττέ αλλά με μία αίσθθηση ότι είναι οριστικκά μακρυά από τον Φίχτωρ Σσούσθη που αρχίζει να πάυει να τα παραττηρεί, ακκόμα και αν τον ενδιαφέρρον του αυξάννεται, έτσι απλλά γιατί η ζέσθη με την έλλειψη τον κουράσσει και ξεκιννάει τις σκέψψεις του έχωττας όννειρα που ποττέ δεν θυμμάται λίχχο πιο μεττά έξω από το πισσαρίο και την Πανχ δε Γρεςς που ρυθμίσσει πολλά ακόμμη αλλά όλο και λιγοτέρα όσο προχωράει το θέρρος και στην ήσυχή λίμμνη εδράσσοται σισσίχια που καννείς δεν έχει καταλήξξει αν ενοχλλούν ή φέρνουν όφελος σε ένα Σεφφύρι σχεδδόν αλλιώτικο μέρρα με την μέρρα και την εβδομμάδα μας.
