Τον Νίκο τον Καρανίκα τον γνωρίζω πάνω από είκοσι χρόνια. Δεν είναι κολλητός μου, δεν κάνουμε παρέα, δεν επικοινωνούμε καν σε τακτική βάση, αλλά τον Νίκο τον γνωρίζω. Πρώτη φορά «γνωριστήκαμε» νοερά σε κάποια συναυλία συμπαράστασης του ως αντιρρησία συνείδησης-σύμβολο των αντιρρησιών στα 90s στη Θεσσαλονίκη. Τρύπες, πιθανόν Γκούλαγκ και δεν θυμάμαι ποιοι άλλοι. Δεν μιλήσαμε φυσικά. Ο Νίκος μπορεί και να ήταν κρατούμενος τότε. Αργότερα γνωριστήκαμε και κανονικά, βρεθήκαμε, μιλήσαμε, βρισκόμασταν μέσω των κοινών μας φίλων, μετά δεν βρισκόμασταν και δεν ξαναμιλήσαμε έκτοτε.
Τον βρήκα και πάλι στο facebook πρόσφατα, όπως συνηθίζεται πλέον, και περισσότερο με ξενέρωσε, παρά με εκνεύρισε, όλη αυτή η άκριτη και αυθαίρετα ιδεοληπτική στήριξη του στον Τσίπρα. Έμαθα ότι ο Καρανίκας με τον Τσίπρα υπήρξαν και είναι κολλητοί. Στην υπόθεση «δείξε μου τους φίλους σου…» δυσκολεύτηκα να διαλέξω πλευρά για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω το πόρισμα της ρήσης.
Σε μια τελευταία μεταμεσονύχτια και υπεραλκοολική συνάντηση, που είχαμε με τον απόλυτο κοινό μας φίλο, τον Γιώργο, μου είπε περί Καρανίκα και Τσίπρα, και ότι ο τελευταίος είπε στον πρώτο «ετοιμάσου να σε ξεσκίσουν». Είχα πιει και πολύ, αλλά και πάλι δεν θα το είχα συνδυάσει. Ο Καρανίκας σύμβουλος πρωθυπουργού; Κάτι θα πρέπει να κάνει λάθος ο Νίκος. Αναπαράγει μεν σε fast forward τον Λένιν και το Μαρξ για εμάς τους αρχάριους, αλλά ποια η χρηστική αξία μιας τέτοιας ικανότητας στο και πέντε της εξουσίας; Το «ετοιμάσου να σε ξεσκίσουν» από τα χείλη του Τσίπρα ισοδυναμεί πλέον με «μας ξεσκίζουν καθημερινά μεγάλε, αλλά τα κέρδη είναι υπέρτερα, οπότε άντεξε το και δεν θα χάσεις». Δεν την έπιασε αυτή τη χυδαιότητα ο Καρανίκ;
Ο Καρανίκας ως πρόσωπο της ημέρας και ολοσέλιδη καταχώρηση στην «Μακεδονία» για τους λάθος λόγους από αυτούς που περιμέναμε. Πριν δύο χρόνια η κυβέρνηση Σαμαρά τον είχε καλέσει πάλι στον στρατό στα 40κάτι του, θέλοντας προφανώς να αποδείξει ότι το κράτος δεν ξεχνά τους εχθρούς του. Μέχρι που οι εχθροί γίνονται κράτος κ.ο.κ.
Όταν τον σέρνανε στα στρατοδικεία, δεν το κατάφερε το πρωτοσέλιδο. Εξυπηρέτησε τελικά τους σκοπούς της κατεστημένης τάξης περισσότερο ως θύτης παρά ως θύμα. Αναρτήσεις στα social media περί του Καρανίκα από κάθε συνήθη ύποπτο, από τον Τσιτσόπουλο μέχρι τον Κανέκο. Δεν θεωρώ ότι έχει άδικο κανείς από τους τρεις (βάζω και τον Καρανίκα μέσα). Το να είσαι ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, όχι μόνον δεν καθαγιάζεται από το όποιο παρελθόν σου, αλλά πρωτίστως σε βουτάει βίαια σε έναν άνευ εξόδου λάκκο απορριμμάτων και αν καταφέρεις να βγεις από εκεί, θα έχεις κάνει σίγουρα την σπουδαιότερη καριέρα από όλους.
Ο Καρανίκας δεν έχει κάποια ελπίδα ή βάση στο να αντικρούσει πειστικά ακόμη και τις αβάσιμες και κουτοπόνηρες, επιθέσεις εναντίον του. Ακόμη και απέναντι στις γελοιότητες των εθνικιστούληδων περί στρατού, χαμένος θα βγει σε αυτή τη φάση. Μόνη του ελπίδα είναι μάλλον το να σηκωθεί να φύγει έγκαιρα, και από αρνητής στράτευσης να γίνει -όψιμος έστω- αρνητής της εξουσίας, που αληθινά του παραδόθηκε και αυτού, όπως κλαιγόταν κάποτε και ο Σαββόπουλος.
Θεωρώ ότι ο Νίκος έπρεπε να το σκεφτεί σοβαρά αυτό. Υποψιάζομαι ότι παραμένει ένας ειλικρινής σε προθέσεις αντιεξουσιαστής, που νομίζει ότι θα ξεγελάσει το σύστημα, παρότι υποχρεώνομαι να ανησυχήσω για το αν βρίσκεται πλέον σε αμηχανία ή σε αλλαγή πλεύσης. Με χίλια ζόρια και με δέκα χιλιάδες σφάλματα, όμορφα πάντως τοποθετημένα στην άρτια θεωρητική του κατάρτιση, ο Νίκος εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα προς όφελος Τσίπρα, αλλά δεν το καταφέρνει και δεν πείθει. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Καταλήγει σε διαλεκτική τύπου ΚΝΕ και ξαφνικά χάνει και την γοητεία της αυτόματης αριστερής σκέψης του. Αλλά από εκεί μέχρι το σύμβουλος πρωθυπουργού δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος.
Ο «Νίκος Καρανίκας που είναι σήμερα εδώ παραδίπλα κρατούμενος και απόψε θα τραγουδήσουμε για αυτόν» (δια στόματος Γιάννη Αγγελάκα) δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να καταντήσει ίδια περίπτωση με την Βαλαβάνη, που επειδή έφαγε κάποτε ξύλο από την Χούντα, σήμερα η μάνα της έβγαλε ένα εκατομμύριο από την Τράπεζα, για να μην περιμένει αύριο στην ουρά γριά γυναίκα. Τυχαίνει και αυτή γειτόνισσα στο γραφείο, και η μαυρίλα στη φάτσα της εύκολα πήρε το χρώμα του χρήματος που έκρυβε στο σεντούκι, παρά της όποιας σκοτεινής γοητείας μπορεί να κουβαλάνε οι άνθρωποι των αγώνων.
Ο Καρανίκας δεν έχει σίγουρα ένα εκατομμύριο στην τράπεζα, αλλά πάντως είναι ένας ωραίος μποέμ τύπος, που μέχρι χθες τουλάχιστον πάλευε για την καθημερινότητα του, με λιγότερα μέσα, προσδοκίες και ματαιοδοξία από ότι ο καθένας μας. Βγείτε για ποτά μαζί του και θα με καταλάβετε. Τον θυμάμαι ακόμη χαρακτηριστικά προ εικοσαετίας και βάλε, να πίνει «τσιγάρα» κατά συρροή και παράλληλα να «κουνάει» ένα μεγάλο μπουκάλι κόκα κόλα για να ξεθυμάνει από το ανθρακικό, γιατί έτσι «κολλάει καλύτερα η φάση στο τέλος». Σύμβουλος πρωθυπουργού ο Καρανίκας; Εκτιμώνται αυτές οι γνώσεις από την κεντρική εξουσία ή κόβονται στη λογοκρισία; Αν τυχόν ζούμε το δικό μας Μάη του 68, σε σενάριο βιντεοκασέτας, ας το ξέρουμε τουλάχιστον με ασφάλεια.
Η ατάκα περί χολέρας και καριέρας με ξενερώνει και με εκνευρίζει και εμένα ασφαλώς, όχι μόνο επειδή κυνηγάω και εγώ καριέρα αλλά επειδή αυταπόδεικτα εμπεριέχει στοιχεία κοινωνικής ηττοπάθειας, που πλέον προκαλούν και αντιδράσεις φθηνής πρακτικής ψυχολογίας. Παρόλα αυτά, θα μπορούσε και να με προβληματίζει με ικανό τρόπο κάθε φορά που κάνω μια στάση για να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς κυνηγάω. Άσε που δεν είναι και copyrighted από τον Καρανίκα η εν λόγω φράση, εδώ που τα λέμε.
Ο Καρανίκας έκανε καριέρα τελικά; Δεν ξέρω αν το συνειδητοποίησε ποτέ, ή αν το είδε ως χολέρα και το αποστράφηκε. Έκανε καριέρα ως επαγγελματίας μιας πολιτικής και κοινωνικής σκέψης, που αντιμετωπίζει το άτομο ως υποκείμενο διεργασιών, που δήθεν μπορούν να επιδράσουν στο περιβάλλον του, χωρίς να επιδράσουν επάνω του; Αστεία πράγματα.
Ως ένα σημείο, ίσως και να νόμισε ότι το κατάφερε, κινούμενος σε έναν μικρόκοσμο επαρχιακού κομματισμού, και προφανώς αρνούμενος να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος γύρω του (ο κολλητός του ο Αλέξης και οι πέριξ αυτού στο πεδίο δράσης πέριξ της πρωτευούσης) κινούνται ήδη προς κάπου αλλού. Τελικά απέτυχε στο να μην κάνει καριέρα, αλλά και επιβεβαιώθηκε ως προς τις συνέπειες της. Η καριέρα, και δη η πολιτική καριέρα, σε θέλει να είσαι κάργα λέρα για να φτάσεις μέχρι το πολυπόθητο τέρμα. Γνωστά αυτά ασφαλώς. Και λέρα στην πολιτική γίνεσαι ακόμη και εκ του αποτελέσματος, ακόμη και από ελαφρά-ελαφρότατη αμέλεια. Δεν απαιτείται καμία γνώση ή δόλος. Σε αυτό ας είμαστε ειλικρινείς.
Ο Νίκος Καρανίκας έχει καταγωγή από τον Γιδά της Ημαθίας. Δηλαδή την Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Ο σπουδαίος Θεσσαλονικιός συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου έχει επαρκώς και με ευστοχία χλευάσει την όψιμη πρόθεση των κατοίκων της εν λόγω κωμόπολης, να ξεχαστεί η ονομασία «Γιδάς». Λαμβανομένων υπόψη και άλλων τινών, θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον, να ζούσε σήμερα ο Γιώργος Ιωάννου, να γνώριζε τον Νίκο Καρανίκα, και να πάρει μια θέση για όλα τα παραπάνω, όπως επιλεκτικά έπαιρνε θέση για την επικαιρότητα της εποχής του.
Δεν θεωρώ ότι ο Καρανίκας έχει κάποια ελπίδα ή βάση στο να αντικρούσει πειστικά ακόμη και τις αβάσιμες και κουτοπόνηρες, επιθέσεις εναντίον του. Ακόμη και απέναντι στις γελοιότητες των εθνικιστούληδων περί στρατού, χαμένος θα βγει σε αυτή τη φάση. Μόνη του ελπίδα είναι μάλλον το να σηκωθεί να φύγει έγκαιρα, και από αρνητής στράτευσης να γίνει -όψιμος έστω- αρνητής της εξουσίας, που αληθινά του παραδόθηκε και αυτού, όπως κλαιγόταν κάποτε και ο Σαββόπουλος. Ως τότε, καλωσορίζουμε και τον Καρανίκα, στην παρέα με τις λέρες, στην οποία πάντως με πλήρη συνείδηση μετέχουμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια, και μάλιστα με τους δικούς μας κανόνες.
Υ.Γ.- Αυτό είναι το δεύτερο κείμενο που γράφω εδώ και 16 χρόνια και δεν αφορά μουσική, δίσκους, συγκροτήματα, το τέλμα του ροκ κλπ. Το αμέσως προηγούμενο –προ δεκαετίας- κόντεψε να με αποκλείσει από τα μισά μπαρ της Θεσσαλονίκης. Συνεπώς, ελπίζω ότι δεν θα υπάρξει και τρίτο.
