Ο αγώνας του πρωταθλήματος ανάμεσα στην Λάρισα και τον Άρη έχει μόλις λήξει. Τελικό σκορ 0-0, δεν είναι ένα ποδοσφαιρικό απόγευμα που θα μείνει στην μνήμη των θεατών· με μια μεγάλη εξαίρεση: ένα αγοράκι πηγαίνει στο αστέρι της Λάρισας, τον Αμρ Ουάρντα, ζητώντας του τη φανέλα με την οποία αγωνίστηκε. Ο Ουάρντα την βγάζει και του τη δίνει. Το παιδί τον αγκαλιάζει. Το πρόσωπό του χάνεται στην αγκαλιά του. Στα μικρά του χέρια που αγκαλιάζουν τον ποδοσφαιριστή, διακρίνονται δυο κομμάτια χαρτί: Give me your t-shirt. Warda 7.
Aρχίζει και τρέχει στο γήπεδο με τα χέρια ανοιχτά, σαν να πετάει, κρατώντας στο ένα χέρι τη φανέλα και στην άλλη τα χαρτιά με το μήνυμα. Πηγαίνει στον πατέρα του, που λίγο πιο πέρα το αγκαλιάζει με τη σειρά του, το φιλά και του φοράει την βυσσινί φανέλα πάνω από το πολύχρωμο μπουφάν του. Αυτή κολλάει στον ώμο και ο πατέρας την τραβά να μπει καλά. Φορώντας την μπλούζα του ειδώλου του, το παιδί προχωρά γεμάτο εκστατικά δάκρυα, σαν να του έχει συμβεί το καλύτερο πράγμα στον κόσμο, σαν να ζει ένα όνειρο που δεν μπορεί να πιστέψει. Είναι σαν να μπήκε μέσα σε μια ταινία της Marvel και να φόρεσε τη στολή του αγαπημένου του υπερήρωα. Εκείνη την ώρα είναι και δεν είναι ο εαυτός του. Η μπλούζα τον μεταμορφώνει, τον αλλάζει, τον μεταφέρει σε ένα φαντασιακό αλλού. Εκείνο που θα μάθει μεγαλώνοντας είναι ότι τέτοιες εκστάσεις δεν είναι τόσο συχνές στη ζωή και για αυτό όσες προλαβαίνουμε και αξιωνόμαστε είναι στιγμές που θα κουβαλάμε μαζί μας μέχρι το τέλος, είναι στιγμές που φορέσαμε την ευτυχία πάνω μας σαν ρούχο μεγαλύτερο απ΄ το μπόι μας και ταυτόχρονα σαν ρούχο φτιαγμένο αποκλειστικά και μόνο για μας.
Ο αγώνας του κυπέλλου ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΣ Γιάννινα έχει μόλις λήξει. Με τρία γκολ στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός γλιτώνει έναν ακόμη πρόωρο και άδοξο αποκλεισμό. Το παιδάκι στη Λάρισα θα είναι οκτώ – εννιά χρονών, ο προπονητής του Παναθηναϊκού Γιώργος Δώνης είναι όμως πατημένα πενήντα. Κι αυτός όμως σε κλάματα θα ξεσπάσει. Boys will be boys; Και ναι αλλά και όχι. Τα δάκρυά του μοιάζουν και δεν μοιάζουν με τα δάκρυα του μικρού φιλάθλου. Δεν κλαίει γιατί αυτή είναι η φύση του παιχνιδιού, δεν κλαίει για τη δουλειά του, δεν κλαίει για να ξεσπάσει από μια επαγγελματικού τύπου πίεση, κλαίει γιατί στη ζωή υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι σε καθορίζουν, υπάρχουν στιγμές που σε κάνουν να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από το δικό τους πρίσμα. Αν ένα παιδί έχει ανάγκη να ταυτιστεί με είδωλα, ένας ενήλικος έχει ανάγκη να ταυτίσει τον εαυτό του, το έργο του, το αποτύπωμά του, με μια αναγνώριση, με μια δικαίωση, με μια απόδειξη ότι κάτι κάνει σωστά, με μια απόδειξη ότι δεν είναι όλα στον αέρα και στο μυαλό του, με μια απόδειξη ότι πατάει γερά τα πόδια του στη γη, με μια απόδειξη ότι οι κόποι του πιάνουν τόπο, με μια απόδειξη ότι μπορεί να καθρεφτιστεί μέσα από το είδωλό της δουλειάς του και της προσπάθειάς του που μεταφράζεται σε αποτέλεσμα.
Ένας αγώνας του αυστραλιανού Open στην Μελβούρνη ξεκινάει κανονικά αλλά δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Η Σλοβένα τενίστρια Νταλίλα Γιακούποβιτς δεν αντέχει άλλο την αποπνικτική ατμόσφαιρα από τις πυρκαγιές, γονατίζει, δεν μπορεί να συνεχίσει, αποσύρεται. Αποχωρεί υποβασταζόμενη, με δάκρυα κι αυτή στα μάτια. Κλαίει από την μεγάλη δυσφορία που ακόμη νιώθει; Κλαίει από στεναχώρια γιατί έτσι αποκλείεται από τη συνέχεια του τουρνουά; Κλαίει μόνο για τον εαυτό της; Κλαίει και γιατί αυτό που την γονάτισε δεν αφορά μόνο τον εαυτό της, αφορά μια ολόκληρη ήπειρο κι έναν ολόκληρο πλανήτη;
Όσο ανυπολόγιστη κι αν είναι η καταστροφή στην Αυστραλία, όσο απέραντες κι αν είναι οι εκτάσεις που έχουν καεί, όσο κι αν διαβάζουμε εκτιμήσεις για πάνω από ένα δισεκατομμύριο νεκρά ζώα, ένας είναι ο κανόνας: η ζωή πρέπει να συνεχίζεται, το θέαμα πρέπει να συνεχίζεται, το σόου πρέπει να συνεχίζεται, the show must go on. Η ζωή πρέπει να συνεχίζεται σαν να μην τρέχει τίποτα και το θέαμα, αθλητικό ή άλλο, είναι o κατεξοχήν τρόπος για να πείθουμε ο ένας τον άλλο ότι δεν τρέχει τίποτα, η κατανάλωση των παραγόμενων θεαμάτων είναι η κατεξοχήν μέθοδος φυγής από την πραγματικότητα. Πρέπει να ξεχνάμε τι συμβαίνει στον πλανήτη, πρέπει να το αρνούμαστε, τα πάντα για να μην αλλάξει ο τρόπος ζωής μας, τα πάντα για να μην αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του κόσμου, ό,τι επιπτώσεις κι αν έχει η κλιματική αλλαγή.
Γι’ αυτό και όταν οι αγώνες διακόπτονται, όταν αρχίζουν να φτάνουν οι επιπτώσεις της καταστροφής και στο θέαμα, τότε τα πράγματα αρχίζουν να μοιάζουν μια σταλιά σοβαρότερα, τότε τα πράγματα αρχίζουν να μοιάζουν σκανδαλώδη ως ανίερα, με την παραβίαση ορίων που έπρεπε να παραμείνουν πάση θυσία απαραβίαστα. Αν εκτός από την πραγματικότητα αρχίζει να επηρεάζεται και ο τρόπος απόδρασής μας από αυτή, τότε δεν θα έχουμε να κρυφτούμε πουθενά και -όπως λέει και το κλισέ- θα είναι πια αργά για δάκρυα.
