Στην ανακοίνωση της απόφασης του Εφετείου, ο κόσμος που έχει γεμίσει την Αλεξάνδρας και τις κάθετες αρχίζει και χειροκροτά. Χειροκροτώ κι εγώ συγκινημένος, δακρυσμένος, αλλά κι απορημένος μαζί: έχουμε τελικά ως λαός στην ιδιοσυγκρασία μας κι αυτήν την αντίδραση; Θέλω να πω δεν θα με ξάφνιαζαν πανηγυρισμοί, δεν θα με ξάφνιαζαν κραυγές, δεν θα με ξάφνιαζαν συνθήματα, δεν θα με ξάφνιαζαν παρά τον κόβιντ ακόμη κι αγκαλιές και φιλιά πάνω απ’ τις μάσκες, δεν θα με ξάφνιαζαν άλλες μορφές εκτόνωσης του συναισθήματος. Αλλά χειροκρότημα; Προσπαθώ να το ερμηνεύσω: τι μπορεί να σημαίνει ως πρώτη, αυθόρμητη αντίδραση δεκάδων χιλιάδων συγκεντρωμένων ανθρώπων το παρατεταμένο χειροκρότημα;
Ίσως μια αναγνώριση πως, όταν αποδίδεται αληθινή και ουσιαστική και ιστορικής εμβέλειας δικαιοσύνη, επιτέλους το σύστημα λειτουργεί για μια φορά με τον τρόπο που θα έπρεπε να λειτουργήσει. Με αδικαιολόγητη καθυστέρηση, ναι, με πάρα πολλές κωλυσιεργίες, ναι, με πάρα πολλές εσωτερικές αμφιταλαντεύσεις για το αν με αυτούς τους τύπους θα αποφασίσουμε να συμπορευτούμε με κάποιον τρόπο Τάκη Μπαλτάκο ή θα τους κλείσουμε φυλακή Νίκο Δένδια, ναι, αλλά στο τέλος της μέρας, στο τέλος μιας πάρα πολύ μακριάς μέρας που κράτησε πάρα πολλά γεμάτα ολοσκότεινες νύχτες χρόνια, επιτέλους και με βούλα δικαστικής απόφασης η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση και όχι πολιτικό κόμμα, επιτέλους τα πρωτοπαλίκαρά της δεν είναι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες, αλλά (εκτός από νεοναζί και) εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Ίσως μια αναγνώριση πως στην σύγκρουση με τη συγκεκριμένη αποτρόπαια εκδοχή του φασισμού που ενσάρκωνε η Χρυσή Αυγή, η Ελληνική Δημοκρατία αποφάσισε να πει ως εδώ η ανοχή και να τη συντρίψει θεσμικά. Αυτονόητη επιλογή; Θα έπρεπε να είναι, αλλά δεν ήταν.
Ίσως μια αναγνώριση πως τουλάχιστον αυτή τη φορά η εξουσία και οι θεσμοί αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους, προκειμένου να πατήσουν στο κεφάλι όχι τον αδύναμο ούτε τον αντιεξουσιαστή, αλλά τον φασίστα που σκορπά ρατσιστικό δηλητήριο και φτιάχνει μια συμμορία λυσσασμένων σκυλιών που ενεργούν ως δολοφονικά τάγματα εφόδου.
Ίσως μια αναγνώριση πως ένας πολύ συγκεκριμένος εφιάλτης, ο οποίος πριν λίγα χρόνια ολοένα και μεγάλωνε και γινόταν ολοένα και πιο αληθινός και πιο τρομακτικός, επιτέλους τελειώνει με τον πιο πανηγυρικό και τον πιο ταιριαστό τρόπο.
Ίσως μια αναγνώριση πως υπήρξε ένα όριο ντροπής, ένα όριο ζόφου, ένα όριο εκτροπής, ένα όριο αποκτήνωσης, το οποίο όταν ξεπεράστηκε η Ελληνική Δημοκρατία αποφάσισε ότι θα κάνει αυτό που πρέπει, για να πάψει να την κηλιδώνει, για να πάψει να την χαρακτηρίζει, για να πάψει να την ακολουθεί ως στίγμα.
Επιτέλους και με βούλα δικαστικής απόφασης η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση και όχι πολιτικό κόμμα, επιτέλους τα πρωτοπαλίκαρά της δεν είναι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες, αλλά (εκτός από νεοναζί και) εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Το χειροκρότημα αυτό ήταν σαν να λέει, επιτέλους λίγη δικαιοσύνη διάολε. Επιτέλους, δεν ζητάμε θαύματα από τους θεσμούς, ξέρουμε πόσο στημένο είναι συνολικά το παιχνίδι, ξέρουμε πόσο κενά γράμματα είναι οι κανόνες και οι διακηρύξεις, ξέρουμε πως απέχουμε πάρα πολύ από ουσιαστική δημοκρατία, ουσιαστική ισονομία, ουσιαστική κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά τουλάχιστον σε αυτή την εντελώς συγκεκριμένη περίπτωση αυτού του εντελώς συγκεκριμένου καρκινώματος τα πράγματα ειπώθηκαν με το ουσιαστικό τους όνομα: είναι εγκληματίες και ο φυσικός τους χώρος δεν είναι η Βουλή αλλά η φυλακή.
Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής
Ας χειροκροτήσουμε λοιπόν. Κι ας μοιραστούμε αυτή τη σιωπηλή συγκίνηση. Για όσο χρόνο μας αναλογεί. Δεν θα είναι πολύς, είναι σαφές. Πρέπει κι αυτή η συγκέντρωση να διαλυθεί αμέσως, είναι σαφές. Το κράτος τιμωρεί τους φασίστες παραδειγματικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα γλυκοκοιτάξει τους αντιφασίστες. Και πάντως όχι η αστυνομία του. Και πάντως όχι αυτός ο συγκεκριμένος θεσμός με την πολύ συγκεκριμένη λειτουργία. Και πάντως όχι τα ΜΑΤ και οι άλλες ειδικές δυνάμεις. Αν ψήφιζαν μόνο αυτές, η Χρυσή Αυγή μπορεί να ήταν και Κυβέρνηση.
Το μόνο που μπόρεσαν να διαλύσουν όμως είναι η συγκέντρωση. Η συγκίνηση του χειροκροτήματος δεν μπορεί να αναιρεθεί. Όπως και η ιστορικότητα της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων. Μπορεί φασιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις να έχουν κάνει ένα σωρό μεταστάσεις στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας και να έχουν μάλιστα σε έναν βαθμό κανονικοποιηθεί, μπορεί επίσης το μισό εκατομμύριο άνθρωποι που έφτασαν να ψηφίζουν Χρυσή Αυγή να εξακολουθούν να ζουν ανάμεσά μας με τα ίδια πάνω – κάτω μυαλά που είχαν και πριν, μπορεί λόγοι για γενικότερη αισιοδοξία να μη συντρέχουν, ωστόσο υπάρχει λόγος σοβαρός για να νιώθει κανείς από το μεσημέρι της 7ης Οκτωβρίου 2020 χαρούμενος και λυτρωμένος: η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση και αυτοί που την διηύθυναν ανήκουν στην φυλακή.
