‘Αδωνις Γεωργιάδης, αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, υπουργός, άρτι επισκεφθείς το Άουσβιτς και συγκλονισθείς από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ειλικρινά μεταμεληθείς για την παλαιότερη ρατσιστική στάση του, ένα ποστ του είναι πιο αποτελεσματικό από εκατό αντιφασιστικά συλλαλητήρια, όταν λέει τα παραπάνω λόγια περί κλειστών κέντρων και κουνουπιών, ανεβοκατεβάζει τα χέρια του με έμφαση και παλμό, δονούμενος από την καθαρότητα του ιδεολογικού προϊόντος που εκείνη την ώρα τηλεπουλάει.
Άλλοι -οι πολλοί περισσότεροι- παγιδευμένοι στην Τουρκία. Άλλοι παγιδευμένοι σε ελάχιστα ελληνικά νησιά. Αντιμέτωποι με τα ως εδώ ήταν, με τα πιο πέρα δεν πάτε. Διακρατικές συμφωνίες. Κλειστά σύνορα. Παζάρια για το ακριβές σημείο που θα σταματήσει το ταξίδι τους, για ακριβές μέρος που θα αποθηκευτούν σε άθλιες συνθήκες, μέχρι να καταλάβουν ότι εδώ είναι μια άλλη εκδοχή του εφιάλτη από τον οποίο έφυγαν, μπας και μείνουν στον δικό τους εφιάλτη μέχρι τελικής τους πτώσεως. Το θέμα είναι να μένουν μακριά από μας. Δεν θα φτάσουν εκεί που ήθελαν. Θα μείνουν παγιδευμένοι. Κι ανεπιθύμητοι. Δεν τους θέλουν στα νησιά που έχουν εγκλωβιστεί. Δεν τους θέλουν σε άλλα μέρη των ίδιων νησιών. Δεν τους θέλουν στην υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν τους θέλουν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Βίσεγκραντ εξωτερικά και εσωτερικά. Συμφωνίες κι ανταρσίες. Διεθνείς συνθήκες και συνθήκες διαβίωσης στις Μόριες. Η Ελλάδα είναι ο μαλάκας της Ευρώπης. Πέντε νησιά της ο μαλάκας της Ελλάδας. Η κρίση και τα μνημόνια γέννησαν το ένα αυγό του φιδιού, ας γεννηθεί ένα ακόμα με νησιά – ευρωπαϊκές αποθήκες προσφύγων και μεταναστών.
Η Νέα Δημοκρατία, αφού ως Αξιωματική Αντιπολίτευση σπεκουλάρισε χρόνια και στο προσφυγικό θεωρώντας ότι είναι προνομιακό της πεδίο, αντιλαμβάνεται ως κυβέρνηση ότι η διαχείριση των προβλημάτων δεν μπορεί να συνεχίσει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο με όρους σπέκουλας. Χρειάζεται να τα δει και λίγο στην πραγματική τους διάσταση. Παράλληλα όμως εξίσου μεγάλο βάρος θα συνεχίσει να πέφτει προς την επικοινωνιακή διαχείριση. Το σπινάρισμα της κάθε είδησης προς τα εκεί που μας βολεύει. Εντάξει, προφανώς και η πραγματικότητα παραμένει πραγματική, προφανώς και η επικοινωνία δεν μπορεί να την αναιρεί εντελώς, μπορεί όμως να μεταβάλλει σε καθοριστικό βαθμό τον τρόπο πρόσληψής της και να επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τον τρόπο αντίδρασης απέναντί της.
Η Ελλάδα είναι ο μαλάκας της Ευρώπης. Πέντε νησιά της ο μαλάκας της Ελλάδας. Η κρίση και τα μνημόνια γέννησαν το ένα αυγό του φιδιού, ας γεννηθεί ένα ακόμα με νησιά – ευρωπαϊκές αποθήκες προσφύγων και μεταναστών.
Προς τα που να σπινάρουμε τώρα λοιπόν, που δεν μπορούμε να πουλήσουμε άλλη «Κυρά Τασία» κι άλλο «λιάζονται» (παρεμπιπτόντως μια από τις πιο διαστρεβλωμένες επικοινωνιακά λέξεις των τελευταίων ετών); Τι να βρούμε να πούμε τώρα που οι τοπικές κοινωνίες μας την βγαίνουν από τα δεξιά; Αρχικά και για λίγο ας βρούμε έναν νέο κακό να προσφέρουμε στο πλήθος: οι ΜΚΟ, ο ύποπτος ρόλος πολλών εξ’ αυτών. Αλλά αυτό δεν μπορεί να κρατήσει πολύ. Χρειάζεται κάτι επικοινωνιακά δραστικότερο.
Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο λοιπόν; Τουλάχιστον μπορούμε να κάνουμε αυτό: να τους φυλακίσουμε. Τουλάχιστον ας προσφέρουμε στους ψηφοφόρους μας το ιδανικό της τιμωρίας των «εισβολέων». Τουλάχιστον ας το φωνάζουμε κιόλας: Ε, εμείς δεν είμαστε σαν τους προηγούμενους. Εμείς μιλάμε με όρους όπως «αλλοίωση του πολιτισμού μας» και «καταστροφή της χώρας». Εμείς δεν τους κοιτάζουμε με συμπάθεια. Για μας είναι λάθρο. Εμείς τους μπαγλαρώνουμε. Ας μην λύσουν τίποτα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θα σας προσφέρει τουλάχιστον, ψηφοφόροι μας, μια ικανοποίηση το σχέδιο δημιουργίας τους. Δεν μπορώ να σε κρατήσω μακριά από τη χώρα, δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις από τη χώρα και να πας στην Ευρώπη, μπορώ όμως να σε φυλακίσω.
Απευθυνόμενοι στο φαντασιακό της, προσφέρουμε κολαστήρια για να την βρει η μεσαία τάξη.
Μπορώ; Βασικά όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν πολυμπορώ. Δεν βγαίνουν τα νούμερα, δεν βγαίνει η πραγματικότητα, δεν. Μπορώ όμως να το λέω σε όλους τους τόνους και με όλο και μεγαλύτερη χαρά. Μπορώ να προσφέρω την υπόσχεση της φυλακής, το ιδανικό του κολασμού. Μπορώ να λέω ότι αυτό θέλω, αυτό γουστάρω, αυτό είμαι εγώ ιδεολογικά. Για την συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων άλλωστε, το θέμα δεν έχει κάποια άμεση επίπτωση στην καθημερινότητά τους, φαντασιακά τους απασχολεί. Απευθυνόμενοι στο φαντασιακό της, προσφέρουμε κολαστήρια για να την βρει η μεσαία τάξη.
Η ρητορική μας είναι διαφορετική. Οι ανθρωπιστές, οι αλληλέγγυοι, οι δικαιωματιστές, εκείνοι που στεναχωριούνταν για τις Μόριες -που όμως επί των ημερών τους δημιουργήθηκαν– έχουν φύγει. Εμείς δεν τους κοιτάζουμε με συμπάθεια, εμείς δεν θα χρησιμοποιήσουμε ρητορική ανθρωπισμού. Εμείς στεναχωριόμαστε για σένα Έλληνα. Για την Ελλάδα μας. Για τα σύνορά μας. Για τον πολιτισμό μας. Κι εμείς τους σιχαινόμαστε όσο εσείς. Τόσο κι άλλο τόσο. Μαζί είμαστε σε αυτό. Δεν έχουμε να σας προσφέρουμε καμία λύση. Έχουμε όμως να σας προσφέρουμε αυτή τη φαντασίωση. Φυλάκα. Μπουζού. Ούτε αλληλεγγύες, ούτε ανθρωπισμοί.
Μην μας την βγαίνετε από τα δεξιά. Όπως και στο Μακεδονικό, δεν θα πέσουμε στην παγίδα. Θα συμπλεύσουμε μαζί σας. Θα πούμε αυτό που θέλετε να ακούσετε. Είμαστε η σοβαρή ευρωπαϊκή παράταξη. Δεν κάνουμε τέτοια στρατηγικά λάθη. Δεν θα αφήσουμε τη χώρα να πάει πιο ακροδεξιά, πιο εθνικιστικά, πιο μισαλλόδοξα, πιο λαϊκιστικά. Θα συνεχίσουμε να ενσωματώνουμε τα χαρακτηριστικά αυτά εμείς στον λόγο μας και να μιλάμε εμείς έτσι. Άλλωστε το μέλλον μας είναι Γεωργιάδης – Βορίδης εντός ή εκτός Νέας Δημοκρατίας. Ως δημοκράτες πολίτες πρέπει να επιλέγουμε τη νεοδημοκρατική εκδοχή τους, είμαστε όλοι περισσότερο ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας έτσι, είναι πολύ πιο ασφαλές έτσι, είναι πολύ πιο ελεγχόμενο έτσι, όλα υπό έλεγχο είναι.
