Κυκλοφορεί αρρώστια έξω. Μην βγαίνετε έξω. Ειδικά το βράδυ. Απαγορεύεται. Απολύτως. Κυκλοφορεί αρρώστια έξω. Που δεν θα κυκλοφορούσε αν δεν κυκλοφορούσατε κι εσείς. Σας έχει ανάγκη η αρρώστια για να μεταδοθεί. Aν δεν υπήρχατε εσείς, δεν θα υπήρχε η αρρώστια. Είστε η αρρώστια. Είμαστε η εξουσία. Κυβερνούμε άρρωστους. Εξηγούμε πώς έχουν τα πράγματα σε αρρώστους. Όσο πιο απλά μπορούμε, μπας και τα καταλάβουν. Δεν καταλαβαίνουν. Κλείνουμε τους αρρώστους σπίτια τους κι αυτοί ξαναβγαίνουν.. Mας κούρασε η τόση αρρώστια των αρρώστων. Ένα πράγμα τους αξίζει κατά βάθος. Να σταματήσουμε τις απαγορεύσεις και να τους αμολήσουμε πάλι όλους έξω. Ti άλλο να κάνουμε; Ας τους να κολλάνε ο ένας τον άλλο, ας τους να πάνε την αρρώστια τους ως το τέλος, ας τους να πεθάνουν. Ως πότε και ως τι βαθμό να τους προστατεύουμε απ’ τους ίδιους, απ’ την φύση τους, απ’ την αρρώστια τους;
Και δώστου να τους λέμε και να τους ξαναλέμε για τις γιορτές. Με ποιον τρόπο να γιορτάσουν φέτος οι άρρωστοι; Eκεί έχει φτάσει η γελοιότητα του πράγματος. Να συζητάμε για το πώς θα γιορτάσουν μέσα στην πανδημία. Αλλά έτσι πάνε αυτά. Παραχωρήσαμε πολλά ως εξουσία στη διάρκεια των αιώνων και των χιλιετιών. Ίσως όχι τόσο πολύ στην ουσία, αλλά πάρα πολύ στην εικόνα. Κυρίως στην εικόνα της μεταξύ μας σχέσης, κυρίως στην εικόνα που έχουν σχηματίσει οι άρρωστοι για τη σχέση τους με την εξουσία. Πίστεψαν πάρα πολύ οι άρρωστοι στα δικαιώματά τους, έφτασαν να θεωρούν πολλά απ’ αυτά αναπαλλοτρίωτα, έφτασαν επίσης όχι απλά να μας βγάζουν γλώσσα σαν κακομαθημένα παιδιά, αλλά και να νομίζουν ότι την εξουσία μπορούν να την ελέγχουν, μπορούν να τη συνδιαμορφώνουν, μπορούν να την φέρνουν στα δικά τους μέτρα.
Και να σου οι θεωρίες συνωμοσίας ότι ψαχνόμασταν να τους μαντρώσουμε. Άλλη σκασίλα δεν είχαμε. Τόσο τους κόβει. Μπήκαμε ξαφνικά στο τριπάκι να περιορίσουμε τις ελευθερίες τους. Γιατί όταν τις είχαν απεριόριστες, τις ασκούσαν με τρόπο που πολύ μας κλόνιζε, ναι. Για το καλό τους τούς μαντρώσαμε, αλλά ακόμη και το πιο αυτονόητο πράγμα πρέπει να το εξετάζουν απ’ την ανάποδη.
Μπορούμε να τους ισοπεδώσουμε με όποιον τρόπο θέλουμε, ό,τι ώρα θέλουμε. Και δεν το κάνουμε. Γιατί μολονότι θα είχαμε κάθε λόγο, δεν είμαστε μισάνθρωποι. Δεν μισούμε τους ανθρώπους που για τόσο είναι, έχουμε κατανόηση ότι για τόσο είναι κι ότι ως εκεί μπορούν να φτάσουν, ως το να είναι άρρωστοι. Εξουσία ασκούμε. Να περνάμε καλά θέλουμε. Όχι χωρίς σκοτούρες. Καλά. Είναι διαφορετικό. Σκοτούρες έχουμε συχνά. Κι άλλης τάξης μεγέθους απ’ τις δικές τους. Σημαντικότερες. Γιατί αφορούν κι εσάς. Διαλέξαμε στρατόπεδα. Έχουμε πάντα χώρο ως εξουσία για όσους διψούν για την άσκησή της. Πολλοί από εμάς την κληρονομούν, αλλά και πάρα πολλοί έρχονται και την διεκδικούν και την στελεχώνουν. Εκείνος που θέλει να έρθει με μας, αν όντως το έχει μέσα του, θα βρει ένα ρόλο στις τάξεις μας. Αυτή είναι η αληθινή αξιοκρατία και αριστεία και δημοκρατία ακόμα ακόμα. Δεν αποκλείουμε εξ ορισμού κανέναν. Επιλέγει κανείς: θέλει να περάσει τα του βίου του ασχολούμενος με την οικονομική του επιβίωση και την μικροκλίμακά του; Ή θέλει να ασχολείται με το μεγάλο παιχνίδι, με τις ζωές όλων των άλλων, με τις τύχες της κοινωνίας; Μπορεί στο τέλος του δρόμου κι εμάς να μας περιμένει ο ίδιος θάνατος που περιμένει τους άρρωστους, αλλα ως τότε έχουμε άλλη σχέση με το χρόνο, περνάμε αλλιώς την κάθε μας μέρα, την γεμίζουμε όχι με μεροδούλι μεροφάι, όχι με ρουτίνες καθημερινότητας, αλλά με εντάσεις κι εξάψεις που αφορούν τα μερίδιά μας στην πίτα, τους μεταξύ μας ανταγωνισμούς, το παρόν και το μέλλον όλων.
Αυτή είναι η αληθινή αξιοκρατία και αριστεία και δημοκρατία ακόμα ακόμα. Δεν αποκλείουμε εξ ορισμού κανέναν. Επιλέγει κανείς: θέλει να περάσει τα του βίου του ασχολούμενος με την οικονομική του επιβίωση και την μικροκλίμακά του; Ή θέλει να ασχολείται με το μεγάλο παιχνίδι, με τις ζωές όλων των άλλων, με τις τύχες της κοινωνίας;
Δεν ήμασταν εντελώς ειλικρινείς όμως νωρίτερα. Σίγουρα μας ζόρισε η πανδημία, σίγουρα μας προκάλεσε προβλήματα και ζημιές, σίγουρα δεν είχαμε καμία καούρα να αλλάξουμε από μόνοι μας εξουσιαστική πίστα και να προβούμε σε κοινωνικά πειράματα πειθάρχησης, από τη στιγμή όμως που ήρθε στη ζωή μας ο ιός, μπορέσαμε να τεστάρουμε πράγματα και αντοχές, και, εντάξει, έχει και την απολαυστική πλευρά της η άσκηση τόσο μεγάλου ελέγχου πάνω στους αρρώστους. Είχαμε άλλωστε το πιο τέλειο άλλοθι: λέγαμε την αλήθεια. Εν πάση περιπτώσει, το μέρος της αλήθειας που αντιστοιχούσε στον κίνδυνο του ιού και τους θανάτους. Το άλλο μέρος της αλήθειας, που αντιστοιχούσε στο τι κερδίζει και τι χάνει μια κοινωνία από λοκντάουν, ήταν επίσης εκεί έξω. Και δεν χρειάστηκαν καν πολυσύνθετες προπαγανδιστικές στρατηγικές για να το βάλουμε σε δεύτερη μοίρα. Ψαρώνουν πάρα πολύ εύκολα οι άρρωστοι. Μια «προστασία της ανθρώπινης ζωής» κι ένα «η υγεία είναι το σημαντικότερο αγαθό» και όλα τα υπόλοιπα υποχωρούν. Αν οι άρρωστοι δεν ανέλυαν ούτως ή άλλως τον κόσμο με όρους άσπρου – μαύρου και καλού – κακού, δεν θα είχαν παραμείνει άρρωστοι, θα είχαν ασχοληθεί επιμελέστερα με τον μηχανισμό λειτουργίας του μεγάλου παιχνιδιού.
Και πάντως, το όποιο πείραμα προέκυψε να κάνουμε, το κάναμε Μάρτη – Απρίλη. Είδαμε ότι γίνεται, είδαμε ότι περνάει χωρίς να ανοίξει μύτη, δεν θα προχωρούσαμε σε δεύτερο. Θα το αποφεύγαμε το δεύτερο αν μπορούσαμε, αλλά θα έχανε τη συνεκτικότητά της η αφήγησή μας. Όχι πως κατεξοχήν πεδίο μας δεν είναι η αλλαγή της αφήγησης και η διαρκής προσαρμογή της, αλλά εν πάση περιπτώσει παραήταν γρήγορα για να το κάναμε. Και τελικά, ναι, μας οδηγούν και τα πράγματα. Δεν εφηύραμε τον ιό, δεν θελήσαμε τον ιό, δεν θελήσαμε να κάνουμε πειράματα, οι συνθήκες μας έφεραν στη θέση να τα κάνουμε, βγάλαμε τα συμπεράσματά μας, οπότε σταματήστε επιτέλους την μίρλα και την μπουρδολογία. Θα σας ξαναβγάλουμε όταν είναι ασφαλές να ξαναβγείτε. Και μπορεί του χρόνου οι γιορτές να ξαναθυμίζουν γιορτές. Να είστε σίγουροι ότι εμείς θα τις γιορτάσουμε πολύ πιο φαντασμαγορικά από εσάς, να μην ξεχνάτε ότι στερούμαστε κι εμείς εκφάνσεις της φαντασμαγορίας μας και του κόσμου μας, που εσείς δεν θα στερηθείτε ποτέ, γιατί πολύ απλά ούτε τις είχατε ποτέ ούτε θα μπορούσατε να τις έχετε ποτέ, αφού επιλέξατε στρατόπεδο στον πόλεμο των ανθρώπινων κοινωνιών, επιλέξατε όταν δεν συνειδητοποιήσατε καν ότι υπάρχουν δυο στρατόπεδα, επιλέξατε όταν δεν συνειδητοποιήσατε πως, σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο, όπου υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν και δύο στρατόπεδα: από την μια η εξουσία και από την άλλη οι άρρωστοι, από την μια αυτοί που ασχολούνται με την μεγάλη πίτα κι από την άλλη εκείνοι που ασχολούνται με το τι θα βάλουν στο πιάτο τους.
