“There’s somethin’ happenin’ here / What it is ain’t exactly clear”.
Η Ευρώπη μας χτυπιέται, η Ευρώπη που δεν είχε Τραμπ και Μπολσονάρου, η Ευρώπη που δεν έχει ψεκασμένους αλλά φωτισμένους ηγέτες στο τιμόνι της, Μέρκελ και Μακρόν και Μητσοτάκη. Ο ιός χτυπάει πάντα δυο φορές. Πάμε μια δεύτερη γύρα. Πιο σοφοί αυτή τη φορά. Μην τα κλείσουμε πάλι όλα. Όχι ακόμα. Τι να κλείσεις, τι να μην κλείσεις. Ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να εργάζεται και να παράγει την μέρα. Ο κόσμος δεν πρέπει να διασκεδάζει και να κυκλοφορεί την νύχτα. Δεν είναι εποχές ψυχαγωγίας αυτές, εποχές πανδημίας είναι. Μέρα Καλή – Νύχτα Κακή. Φως Καλό – Σκοτάδι Κακό. Εργασία Καλή – Χαλάρωση Κακή. Σπίτι – Δουλειά. Δουλειά – Σπίτι. Η εργασία απελευθερώνει και δεν κολλάει.
Ή και να κολλάει τι να κάνουμε, πρέπει να δουλέψουμε κιόλας. Έχουμε αυτά τα σχολεία, αυτά τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αυτές τις ΜΕΘ, πρέπει να δουλέψουμε με αυτά που έχουμε. Είμαι επιδημιολόγος – λοιμωξιολόγος, μου λέει η Κυβέρνησή μου τι πολιτικές επιλογές κάνει κι εγώ προσαρμόζω την συμπεριφορά μου και πειθαρχώ. Δίνω δηλαδή το καλό παράδειγμα για αυτό που είναι αναγκαίο να κάνουμε όλοι: να προσαρμόσουμε την συμπεριφορά μας και να πειθαρχήσουμε. Για να αντιμετωπίσουμε τον ιό. Βάσει των επιστημονικών δεδομένων και των πολιτικών αποφάσεων που παρουσιάζονται ως εξίσου εκτός ανθρώπινου ελέγχου, σε μια σφαίρα αντικειμενικής πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα για επιδόματα, δεν υπάρχουν σχολειόδεντρα, λεωφορειόδεντρα, γιατρόδεντρα. Μόνο πετσόδεντρα για τα ΜΜΕ υπάρχουν. ΜΜΕ καλά – ΜΜΜ όχι κακά, αλλά όχι τόσο αναγκαία. Μην τα παίρνετε ρε παιδιά κι εσείς, αν γίνεται. Ταλαιπωρηθείτε και λίγο. Τρεις ώρες την ημέρα κοιμάται ο άλλος, κάντε κι εσείς μια αβαρία. Είστε αρκετά δεύτεροι για να μετακινείστε με λεωφορεία και ηλεκτρικούς, τουλάχιστον μην μετατρέπετε την δευτεροσύνη σας σε εστία περαιτέρω μετάδοσης. Περπατήστε, κάντε κουτσό, μπουσουλήστε.
Όχι μόνο πετσόδεντρα βέβαια. Φρεγατόδεντρα και αεροπλανόδεντρα βλασταίνουν επίσης. Ακόμη κι αν οι κόκκινες γραμμές μας πήγαν έξι μίλια πιο πίσω, οι εξοπλισμοί είναι αναγκαίοι. «Μετατρέψαμε μια ελληνοτουρκική διαφορά σε ευρωτουρκική. Δεν το βλέπετε, κύριε Τσίπρα;», λέει από το βήμα της Βουλής ο Πρωθυπουργός. Και ίσως η εικόνα ανοίξει ακόμη περισσότερο και η διαφορά μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, ίσως ωριμάζουν οι συνθήκες η διαφορά να γίνει δυτικοϊσλαμική. Ίσως ήρθε η ώρα να βάλουμε επιτέλους κάτω τους πολιτισμούς μας και τις αξίες μας και να δούμε ποιος θα κερδίσει. Εμείς στη Δύση θα παίξουμε με τα χρώματα τα κοσμικά, με μια απόχρωση μακραίωνης χριστιανικής παράδοσης να μας κλείνει το μάτι και να μας δίνει την ευλογία της, οι υπόλοιποι Μουσουλμάνοι εντός και εκτός της Δύσης ας αποφασίσουν επιτέλους με ποιον είναι, ας αποφασίσουν εν πάση περιπτώσει ως που θέλουν να φτάσουν για τον προφήτη τους, δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να μας σφάζουν και να μας αποκεφαλίζουν.
«Δεν χρειάζεται να πω τίποτα σχετικά με τους ποταπούς που προσβάλλουν τόσο πολύ τον αγαπημένο μου προφήτη», λέει ο Ρετζέπ, ο Ταγίπ, ο Ερντογάν για το σκίτσο του Σαρλί Εμπντό, ένας είναι ο Αλλάχ κι ο Μωάμεθ ο προφήτης του, ένας είναι ο Μωάμεθ και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ο προφήτης του προφήτη, παίρνοντας εμβληματικούς ναούς των αλλοθρήσκων και παραδίδοντάς τους ξανά στον Αλλάχ και τον προφήτη του, αυτός ο ηγέτης που επανεφευρίσκει τον ηγετικό εαυτό του μετά από χρόνια ατέλειωτα στην εξουσία, λανσάροντας την βερσιόν του προφήτη του προφήτη, γιατί ό,τι δεν αλλάζει πεθαίνει, γιατί ό,τι δεν εξελίσσεται μαραίνεται.
Λίγο ειρωνικό όμως. Στην Δύση είχαμε φτάσει τις τελευταίες δεκαετιες και τα τελευταία χρόνια, σε ένα επίπεδο που στον λόγο ανακαλύπταμε διαρκώς προσβολές, προσβολές, προσβολές: όχι, δεν είναι αστείο αυτό – όχι, δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτό το σχήμα λόγου. Η πολιτική ορθότητα ήρθε να προστατεύσει τους αδυνάμους και τις μειονότητες από τον κακοποιητικό εξουσιαστικό λόγο. Μην τα βάζεις με την πολιτική ορθότητα παλιομπούμερ, η πολιτική ορθότητα είναι φίλη μας, με την πολιτική ορθότητα τα βάζει η Αλτ Ράιτ και οι επιφυλλιδογράφοι της Καθημερινής, αυτοί είναι που παριστάνουν τους καταπιεσμένους, με την ομάδα μας παίζει η πολιτική ορθότητα, εκείνος που δεν θέλει να προσβάλλει κανέναν και που σέβεται κάθε έκφανση της ταυτότητας του άλλου δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Η πολιτική ορθότητα απελευθερώνει περισσότερο κι από την εργασία. Μέχρι που το ξανακοιτάμε τώρα λίγο στη Δύση και αποφαινόμαστε προς στιγμήν, ότι τίποτα δεν είναι για μας περισσότερο θεμελιώδες από την απόλυτη ελευθερία του λόγου, ότι στην σάτιρα ξανά επιτρέπονται όλα, όταν έχουμε να κάνουμε με το Ισλάμ τουλάχιστον, όταν έχουμε να κάνουμε με τον προφήτη, ας δείξουμε και ξαναδείξουμε ότι εμείς δεν καταλαβαίνουμε από καταπιέσεις και περιορισμούς στον λόγο, ότι αν το δικό σας ιερό είναι ο προφήτης σας, το δικό μας ιερό είναι η ελευθερία να μιλάμε, να σκιτσάρουμε και να σατιρίζουμε ό,τι έχετε εσείς πιο ιερό. Η μεγάλη σύγκρουση των ιερών μας. Και στην τελική αν διαφωνείτε να το συζητήσουμε. Δεν θα μας σφάξετε κιόλας, δεν θα μας αποκεφαλίσετε κιόλας, μα γιατί μας αποκεφαλίζετε, τι αντίδραση είναι αυτή, τι φρίκη είναι αυτή, τι βαρβαρότητα είναι αυτή, σε ποιον αιώνα ζείτε, μάσκα φοράτε τουλάχιστον όσο λέτε τα Αλλαχού Ακμπάρ σας ή θα κολλήσετε και όσους δεν σκοτώσετε;
“There’s somethin’ happenin’ here / What it is ain’t exactly clear”.
