Ανακουφιστήκαμε.
Το έντεκα μηνών βρέφος απλά πέθανε. Αυτό ήταν τελικά όλο κι όλο που έπαθε. Δεν το βίασε κανείς. Ακόμη κι αν και στη σύντομη ζωή του υπέφερε λόγω της ασθένειάς του, ακόμη κι αν δεν είχε καλή ζωή και καλό θάνατο, το χειρότερο κι εφιαλτικότερο σενάριο, το σενάριο που είχε δει το φως της δημοσιότητας ως επίσημη επιστημονική θέση του αρμοδίου κρατικού φορέα, το σενάριο που για μια δυο μέρες τριγυρνούσε πάνω απ’ τα κεφάλια μας ως η επιτομή της φρίκης κι ως η επέκταση της φρίκης σε μονοπάτια που δεν χωράει ο νους, αποδείχθηκε μη αληθινό. Ακόμη κι έτσι, ό,τι πλανήθηκε αρχικά στον αέρα ως αλήθεια, άφησε μέσα μας ένα κατάλοιπο αποτροπιασμού, το οποίο δεν είναι ικανό να σβήσει εντελώς με την εκ των υστέρων αποκατάσταση της αληθινής αλήθειας. Για μια – δυο μέρες τα μυαλά μας και οι καρδιές μας μολύνθηκαν με την εικόνα που δεν μπορούσε να γίνει εικόνα, με το σκοτάδι στην θέση της εικόνας, με την εσωτερική κραυγή στην θέση της εικόνας, με την εικόνα – μη εικόνα του βιασμού ενός βρέφους. Αλλά ευτυχώς, το μεγαλύτερο όλων των κακών αποφεύχθηκε. Το παιδάκι απλά και μόνο πέθανε. Στην περίπτωσή του το ιερότερο αγαθό παρέμεινε απαραβίαστο. Η ιεροσυλία δεν διαπράχθηκε. Δεν το βίασε κανείς στα αλήθεια, βιάστηκε μόνο στο μυαλό του ιατροδικαστή κι από εκεί δια μέσου των δημοσιογράφων στο μυαλό όλων μας.
Κάτι έχει συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες και ξαφνικά βλέπουμε παντού πιθανούς παιδόφιλους. Κυκλοφορούν τέρατα ανάμεσά μας. Κίνδυνοι καιροφυλακτούν παντού. Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν ελαφρά τη καρδία. Και κάπως έτσι, κάπως υπόγεια, κάπως χωρίς να καταλαβαίνουμε τα αποτελέσματα αυτής της συλλογικής φοβίας, τα παιδιά μας έπαψαν να είναι απλά και μόνο παιδιά και μετατράπηκαν σε θηράματα. Αφού η ύπαρξή τους και το σώμα τους έχει σεξουαλικοποιηθεί τόσο πολύ στο μυαλό μας, παύουν να είναι κι αυτά σκέτα αθώα παιδιά. Κουβαλούν πάνω τους ένα διακύβευμα που τα ξεπερνά. Κουβαλούν πάνω τους την πρόκληση, την αμαρτία, τον σκανδαλισμό. Κι ας μην αφορά ο σκανδαλισμός εμάς αλλά τον κρυμμένο παιδόφιλο – τέρας δίπλα μας, το αποτέλεσμα το ίδιο είναι. Το βλέμμα μας πάνω τους παύει να είναι αθώο. Ενστερνιστήκαμε συλλογικά το βλέμμα του παιδόφιλου. Το ενστερνιστήκαμε ως εκδοχή, ως πιθανότητα, ως διάχυτη υποψία.
Είναι τόσο μιαρό αυτό που κάνει, ώστε κατακτά με την μιαρότητά του κυρίαρχη θέση στο μυαλό μας. Δεν μπορούμε να το θεωρήσουμε εξαίρεση, δεν μπορούμε να μην του δίνουμε διαρκώς πρωτεύουσα σημασία. Πρέπει να το αποτρέπουμε με κάθε τρόπο. Κι αν πρέπει να αποτρέψεις πάση θυσία να συμβεί στα παιδιά το καταλυτικότερο κακό, αν πρέπει να έχεις διαρκώς τον νου σου εκεί, ο νους σου είναι εκεί, σε έναν κόσμο ανθρώπων που βλέπουν τα παιδιά με τρόπο σεξουαλικό, άρα τελικά σε έναν κόσμο που τα παιδιά είναι και μια διαρκής σεξουαλική πρόκληση. Όχι κι ο ιδανικότερος κόσμος να βρίσκεται ο νους, όχι κι ο ιδανικότερος τρόπος να αντιμετωπίζεις τη ζωή.
Ενστερνιστήκαμε συλλογικά το βλέμμα του παιδόφιλου. Το ενστερνιστήκαμε ως εκδοχή, ως πιθανότητα, ως διάχυτη υποψία.
Ίσως η ιεροποίηση των παιδιών και της παιδικής ηλικίας, έχει να κάνει και με το ότι τα παιδιά είναι το τελευταίο εναπομείναν νόημα που εξακολουθεί να μας βγάζει από την ατομικότητά μας. Έχουμε πάψει να πιστεύουμε και να αναφερόμαστε σε οτιδήποτε μεγαλύτερο από μας, σε οτιδήποτε μας ξεπερνά, σε οτιδήποτε βγαίνει από το εγώ μας και η παιδικότητα είναι ένα έσχατο αποκούμπι, μια έσχατη πίστη. Αν υπάρχει κάτι που αξίζει ακόμη να προστατευθεί και να διασωθεί, αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει ακόμη να κάνουμε θυσίες και να του αφιερωθούμε, είναι τα παιδιά μας.
Πίστη σε Θεούς και ανώτερες δυνάμεις; Εντάξει, άμα αρρωστήσουμε, άμα μας συμβεί κάτι πολύ ακραίο, ίσως τους ανακαλέσουμε από την εφεδρεία και να τους επικαλεστούμε τόσο όσο. Πατρίδα; Καλή είναι ως ιδανικό που σε συνεγείρει σε συλλαλητήρια όταν έχεις απέναντί σου αδύναμους Σκοπιανούς, αλλά με την Τουρκία δεν είμαστε και για πολλούς τσαμπουκάδες, γιατί εκεί παίζει να βιώσουμε ζόρια μεγάλα με συρράξεις και γιατί να πάμε εκεί όταν μπορούμε να το αποφύγουμε, ε; Οικογένεια; Μια γενιά που κατηγορεί τους γονείς της για τα άπειρα αληθινά ή φανταστικά ψυχικά δεινά που της προκάλεσε, μια γενιά με σχέση αγαπομίσους με τους γονείς, με μισοσπασμένους κυνόδοντες, μια γενιά που με τους συζύγους είσαι μαζί μόνο όσο γουστάρεις μετά αν δεν γουστάρεις παύεις να είσαι κανείς δεν σε κρατάει, τι μένει άρα; Τα παιδιά. Τα δικά σου αν έχεις και για τους πάρα πολλούς που πια δεν κάνουν, τα παιδιά των άλλων, τα παιδιά εν γένει. Άντε και δίπλα στα παιδιά αποθετήρια αγάπης, στοργής, φροντίδας σκυλιά γατιά.
Η παιδικότητα είναι ένα έσχατο αποκούμπι, μια έσχατη πίστη. Αν υπάρχει κάτι που αξίζει ακόμη να προστατευθεί και να διασωθεί, αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει ακόμη να κάνουμε θυσίες και να του αφιερωθούμε, είναι τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν και πολλά έξω από εμάς. Εμείς είμαστε το θέμα. Να την βγάλουμε όσο γίνεται καθαρή. Να είμαστε όσο μπορούμε καλά. Αν δεν μπορούμε να είμαστε και τόσο καλά, να περνάμε τουλάχιστον που και που καλά, εν πάση περιπτώσει το πνεύμα είναι ατομικό και όχι συλλογικό. Συλλογικά νοήματα, αλληλεγγύες, κινήματα, υπαρκτά και πολύτιμα, αλλά για πόσους, για πόσο, ως που, έχοντας ποια διάσταση και επιτελώντας τι ρόλο στη ζωή όσων συμμετέχουν;
Τίποτα, έξω από εμάς και το εγώ μας, αν μένει ένα τελικό νόημα είναι τα παιδιά. Να μην πειράξει κανείς τα παιδιά. Να μην μολύνει κανείς τα παιδιά. Τα παιδιά μας. Μικροί κινούμενοι φορείς του ασπίλου. Μικρές κινούμενες ατομικές βόμβες. Αν είναι να πάθουν κάτι, χίλιες φορές να πεθάνουν παρά να τους κάνει κάτι βρώμικο κανείς. Γιατί το βρώμικο δεν αφορά μόνο τα ίδια, αφορά κυρίως τα ίδια ως φορείς της ιερότητας, ως κάτι που ξεπερνά και τα ίδια κι εμάς.
