Δηλαδή αν πριν μερικές μέρες σου έδιναν μια λίστα με ονόματα τριών επιφανών Ελληνίδων, της Γιάννας της Αγγελοπούλου, της Λένας της Κιτσοπούλου και της Νίκης της Κεραμέως, ποιά θα έλεγες ότι κατηγορούν ως εθνομηδενίστρια, ποια θα έλεγες ότι κατηγορούν ως alt right και ποια θα ήταν η αφορισμένη της τριάδος; Είπαμε να υπάρχει μια κάποια ρευστότητα στην ταυτότητα μας, αλλά τόσο πολύ πια; Τα βλέπεις όλα αυτά και σου ‘ρχεται να πάρεις τα βουνά. Αλλά κι αυτά πιασμένα είναι, από τα ένστικτα ανθρώπου και ζώου που ζουν απελευθερωμένα σε αρμονία με τη φύση τους και ως πρότζεκτ του Onassis Stegi. Γιατί εδώ που τα λέμε, ας το απαντήσουμε επιτέλους το ερώτημα: τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι το Νιάρχος, η Στέγη και η Γιάννα; Μήπως πάει έτσι να γίνει νέα πατρίδα μας η ουδετεροπατρία; Και μήπως πάει να γίνει νέα θρησκεία μας η ουδετεροθρησκία, εξού και της Νίκης ο αφορισμός, που επέλεξε να πάει με το κοσμικό κράτος αντί με την ομάδα της καρδιάς της;
Στα αυτιά μας ξανά και ξανά ο Βέγγος του Βούλγαρη: «Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες»; Γιατί να ντουφεκάμε, ο ένας τον άλλο, τους ως χθες ή κι ως σήμερα ομοϊδεάτες μας. με μομφές κι αφορισμούς; Γιατί να γιορτάζουμε το Πάσχα με σαράντα μέρες καθυστέρηση και τα λιγοστά βαρελότα να κάνουν λιγότερο θόρυβο από τις ντουφεκιές της Κιτσοπούλου; Στον Ελαφοκυνηγό του Τσιμίνο οι ήρωες στο τέλος τραγουδούν το “God Bless America”, η Ζαρκαδοκυνηγός της Λάλκα γιατί να μην μας δώσει ένα αντίστοιχο έναυσμα επανεύρεσης του συλλογικού μας ανήκειν;
Οι δυο βαριές βιομηχανίες της χώρας, ο τουρισμός και η μιντιακή πλύση εγκεφάλου. Όχι, όχι, μην επιμένεις. Όσο το χρήμα των τουριστών κυκλοφορεί εκεί έξω, αυτά που λέγαμε πριν να τα ξεχάσεις. Πολεμάμε υβριδικά στα βόρεια σύνορά μας, ζούμε τον μύθο μας στην υπόλοιπη χώρα.
Kι εν πάση περιπτώσει, μήπως το κλειδί για να φτάσουμε στην καρδιά της εθνικής μας ταυτότητας είναι να αποδεχτούμε πλήρως και χωρίς ταμπού ότι παράλληλα με την εθνική ταυτότητα στέκεται περήφανα και η τοπική; Εντάξει, όλοι Έλληνες είμαστε στο τέλος, αλλά εκτός από Έλληνες είμαστε κι Αγιοπαρασκευιώτες. Κι όσο κι αν είμαστε το ίδιο Έλληνες με τους Γλυκονεριώτες, άλλο να είσαι από την Αγία Παρασκευή κι άλλο απ’ τα Γλυκά Νερά. Κι όλη αυτή η ανάμιξη στις ίδιες πλατείες, όλη αυτή η μετακίνηση από γειτονιά σε γειτονιά και από Δήμο σε Δήμο, τι άλλο δείχνει άραγε από μια έλλειψη σεβασμού στο φυσικό χώρο του άλλου, τι άλλο δείχνει άραγε από μια έλλειψη σεβασμού στην ιδιαίτερη πατρίδα του άλλου, τι άλλο δείχνει άραγε απο μια προσβολή της τοπικής ταυτότητας του άλλου; Πόσο κακή ιδέα θα ήταν ένας φράχτης γύρω απ’ την πλατεία Αγίας Παρασκευής; Τι περίεργα παιχνίδια παίζει η κοίτη του ποταμού γύρω απ’ την πλατεία, πως μετακινεί τα σύνορα μια εδώ και μια εκεί;
Κλείνουμε τα σύνορα σε Έβρο και Αγία Παρασκευή, τα ανοίγουμε για τους όπου γης τουρίστες. Οι δυο βαριές βιομηχανίες της χώρας, ο τουρισμός και η μιντιακή πλύση εγκεφάλου. Όχι, όχι, μην επιμένεις. Όσο το χρήμα των τουριστών κυκλοφορεί εκεί έξω, αυτά που λέγαμε πριν να τα ξεχάσεις. Πολεμάμε υβριδικά στα βόρεια σύνορά μας, ζούμε τον μύθο μας στην υπόλοιπη χώρα. Όλα μπορούν να γίνουν παράλληλα, όταν συμβουλεύεσαι τους ειδικούς σε κάθε επιμέρους τομέα κι έχεις πολιτική βούληση. Για αυτό κι όλος ο πλανήτης μας βλέπει πια με άλλο μάτι και μιλά νυχθημερόν για μας με θαυμασμό: πως καταφέραμε και νικήσαμε εδώ τον κόβιντ – πόσο θεσπέσια πρώτοι κλείσαμε και πόσο θεσπέσια πρώτοι ανοίξαμε – πόσο ιδανικός τουριστικός προορισμός είμαστε – πως βρήκαμε το ακριβώς σωστό τάιμινγκ στο κλείσιμο, στο άνοιγμα, στα μέτρα που μας μάντρωναν, στα μέτρα που μας ανοίγουν.
Δεν είμαστε πια το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Είμαστε ο λαός που έμαθε να πειθαρχεί, ο λαός που είχε σχέδιο και το εφάρμοσε πιστά, είμαστε ο λαός ο αλλαγμένος ριζικά. Και του χρόνου κλείνουμε διακόσια χρόνια λευτεριάς. «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» που λέει και το νέο σλόγκαν του Υπουργείου Πολιτισμού. Ένας και να καίει. Ένας, άγιος, ομοούσιος και αδιαίρετος. Ένας πολιτισμός και μια ταυτότητα που μας χωράει όλους: αφορισμένους και μη, εθνομηδενιστές και μη, αλτ ράιτ και μη, αγιοπαρασκευιώτες και μη, διακόσια χρόνια κερνάμε πίκρα τον Τουρκαλά, όποτε χρειάστηκε τον πολεμήσαμε και τον κερδίσαμε χέρι χέρι, με τους μεταξύ μας ντουφεκισμούς να είναι σαν τον Βέγγο στην ταινία του Βουλγάρη: παράταιροι, σε λάθος ρόλο, καλοί μου άνθρωποι, καλοί μου Έλληνες, ό,τι κι αν μας χωρίζει θα μας ενώνει όλους κατά βάθος ο ίδιος απάλευτος εθνικός επαρχιωτισμός, όλος ο υπόλοιπος πλανήτης να καίγεται εμείς με εμάς θα ασχολούμαστε, εμάς θα σχολιάζουμε, μεταξύ μας θα τσακωνόμαστε, αλλά κι όλοι μαζί την κρίσιμη ώρα θα κερδίζουμε τον αόρατο εχθρό και θα παραμιλά μαζί μας από θαυμασμό η πλάση όλη, άνθρωποι, κοίτες ποταμών, ζώντες σκύλοι, σφαγμένα ζαρκάδια, σκουέαρ κράσερς απ’ τα Γλυκά Νερά.
