Σου έχω μια έκπληξη. Λίγες ημέρες μείνανε και μετά όλα θα φτιάξουν. Το λέει σε λούπα σχεδόν καθημερνά η επιτροπή, το λένε και τα νέα icons εκτός επιτροπής που έβαλαν στο αγκυλωμένο στυλ των ανακοινώσεων ένα life style παλιάς κοπής μεν, αναγκαίας δε, για την κατάποση του χαπιού: «κατανόηση, αποδοχή, εγκλεισμός, αφωνία για πάντα». Το λένε οι εννέα στους δέκα διευθυντές εμπλεκόμενων οργανισμών, το λένε εννέα στους δέκα φιλικά προσκείμενοι εξωπλανητικοί επισκέπτες που μας παρακολουθούν προφανώς από τον Υμηττό, χαρούμενα ξαφνιασμένοι.
Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή Ιατρικής του ΕΚΠΑ και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, Γκίκα Μαγιορκίνη, στην ενημέρωση της Παρασκευής, «αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός των ενεργών κρουσμάτων και η πίεση στο ΕΣΥ». Σύμφωνα με την Βάνα Παπαυαγγέλου, Καθηγήτρια Παιδιατρικής Λοιμωξιολογίας και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, «η κατάσταση στην Αττική προβληματίζει, γιατί δεν παρατηρήθηκε η μείωση του επιδημιολογικού φορτίου που θα ανέμεναν οι λοιμωξιολόγοι έπειτα από την εφαρμογή του lockdown τις τελευταίες δύο εβδομάδες». Σύμφωνα τέλος με τον υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας Νίκο Χαρδαλιά, τα τελευταία στοιχεία του ΕΟΔΥ το ζητούν, το προτείνουν, το απαιτούν αν θες, το lockdown στην Αττική και σε άλλες έξι περιφέρειες θα είναι εδώ και πάλι, δυνατό και σκληρό, όπως του πρέπει.
Μέτρα ως τις 8 Μαρτίου αυτή τη φορά. Μετά έχει ο θεός. Μόνο αυτός βεβαίως γιατί εσύ και γω δύσκολο, δεν προβλέπεται και τόσο. Μας ακούς;
Εγώ και ο σχεδόν τρίχρονος γάτος Μάρκος, σε (σας) ακούμε από τα χαρακώματα του Αγ. Νικολάου, τοποθεσία (σχεδόν) Θυμαράκια, τέταρτος όροφος, θέα σε δέντρα ακάλυπτου με χαρακτήρα Νάπολη του Ιταλικού Νότου, χειμώνα-καλοκαίρι. Ένας χρόνος μετά το «δεν σας φέραμε ιό εμείς, ευλογία από τα Ιεροσόλυμα σας φέραμε» και η επανάληψη της καθημερινότητας αρχίζει και γίνει πολύ, μα πάρα πολύ μονότονη.
Να εξηγηθώ. Είμαι από τους τυχερούς. Κάθε πρωί εδώ και -κάτσε να μετρήσω, Οκτώβρης, Νοέμβρης, Δεκέμβρης, Γενάρης Φλεβάρης- πέντε μήνες, ανεβαίνω στο μηχανάκι, διασχίζω ένα και μόνο κομμάτι της πόλης -Πατήσια, Γαλάτσι, Βεϊκου, Ολυμπιακό Στάδιο, Κηφισιάς, Μαρούσι- και φτάνω στο σταθμό (Joinradio.gr. Η εκδίκηση του καλού webradio. Κάτι δικά μου, άστο). Μία ώρα να πάω, δύο ώρες η εκπομπή, μία ώρα να γυρίσω, όλα καταγεγραμμένα στο χαρτί (ή χαμένα μέσα στο κινητό). Φεύγω το πρωί εννιά, επιστρέφω δύο. Πέντε μέρες τη βδομάδα επί πέντε μήνες, μέτρα τώρα νεύρωση μαζεμένη. Η Μέρα της Μαρμότας χωρίς κανένα περιθώριο βελτίωσης. Και η νεύρωση κάθε μέρα να κερδίζει πόντους. Μη χαθεί ούτε ένα δευτερόλεπτο, μη βρεθείς ξαφνικά εκτός και πέσεις στον κακό πολισμάνο με την ειρωνική ατάκα και το τρακοσάρι έτοιμο να στο καρφώσει στο κούτελο. Στα μεταμοντέρνα μπουζούκια του δρόμου το μόνο που μαζεύεις είναι κλήσεις. Ούτε πεντοχίλιαρα, ούτε πετσετάκια. Μόνο κλήσεις των τριακοσίων.
Να εξηγηθώ. Είμαι από τους άτυχους. Στο σπίτι δεν με περιμένει οχλοβοή, τιτίβισμα, μπλιμπλίκια που λέει και μια φίλη από τα κινητά των παιδιών. Δεν με περιμένουν γονείς. Μια μάνα εγκλωβισμένη στην Χαλκίδα πάνω από το κινητό για ξεγέλασμα επαφής και λούσιμο αγάπης, μόνο. Και μια αδερφή με οικογένεια στην ίδια πόλη. Όλοι εγκλωβισμένοι αγκαλιά με ένα τηλέφωνο. Δεν με περιμένει συγκάτοικος ή σύντροφος. Ούτε καν σε ολόγραμμα. Μόνο ένα σταθερό μιάου μιάου περιμένει, έτοιμο να μεταφραστεί κατά το δοκούν, κάθε φορά που ο ήχος από το κλειδί σπάει την ησυχία στον διάδρομο. Μεταφράζω: α) ευχάριστη έκπληξη (α, γύρισες), δυσάρεστη έκπληξη (α, γύρισες), αδιαφορία (α, γύρισες). Αν είχες ξεχάσει να γεμίσεις το μπολάκι βεβαίως, το μιάου μιάου είναι δύο και δέκα τόνους εντονότερο, οπότε ξεκάθαρα καταλαβαίνεις πως έχεις κάνει μαλακία. Και προχωράς στο παρασύνθημα, δηλαδή το γεμίζεις αμέσως.
Εγώ και ο σχεδόν τρίχρονος γάτος Μάρκος, πέντε μήνες μετά, δηλώνουμε έτοιμοι να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο. Στα παλιά κανονικά του, όταν δεν κοιμάται και τρώει, προτιμά να κυνηγά τα χειμωνιάτικα κουνούπια (σκάνε ξαφνικά σαν τον κλόουν στο It) ή να ξύνει τα νύχια του στα τελευταία εναπομείναντα καθαρά εκατοστά του μονόχρωμου και ταλαιπωρημένου καναπέ. Τώρα προτιμά απλά να ασχολείται με το πόδι μου (α.κ.α δεκαπέντε χιλιάδες τρόποι για να δαγκώσεις ένα δάχτυλο). Στα παλιά κανονικά μου, μπορώ να κάτσω σπίτι, ώρες, μέρες, αιώνες. Να παίζω με το ένα χέρι με το κοντρόλ και με το άλλο με την κατσαρόλα. Ή με το κινητό στην τοποθεσία παραγγελία efood. Τώρα θέλω απλά να αρχίζω να βαράω τους τοίχους. Και να μπω στους διπλανούς. Να τους σφίξω το χέρι για την δύναμη της φωνής τους (τα ακούω όλα αγαπημένη μου μεσοτοιχία), να πηδήξω από το μπαλκόνι τους στο δέντρο από κάτω (κλαδί γερό που ακουμπά στον τοίχο) και να το βάλω στα πόδια. Χωρίς 13033. Χωρίς χαρτί. Χωρίς ταυτότητα. Να επαναστατήσω. Να πάρω σβάρνα τα πάρκα, να φτάσω στη θάλασσα, να μπω ως τη μέση, να σηκώσω τα χέρια ψηλά και να φωνάξω ένα τεράστιο ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ. Και μετά να βρω ένα καρτοτηλέφωνο να ειδοποιήσω τους αποκάτω πως αναλαμβάνουν την φροντίδα του τρίχρονου γουνόμπαλου. Και να ξεκινήσω να πάω με τα πόδια στο hometown μπας και καταφέρω να δω τη μάνα.
Δηλώνω ευθαρσώς πως δεν πάμε καλά. Και εγώ και ο γάτος. Έχουμε πάρει κιλά, πέντε εγώ, δύο αυτός. Έχουμε βρει νέες κρυψώνες που δηλώνουν «χρειάζομαι λίγο χρόνο για τον εαυτό μου», κάτω από την παπουτσοθήκη αυτός, έξω στο μινιόν μπαλκόνι εγώ. Έχουμε ρίξει κουρτίνες. Εγώ στο μπάνιο, αυτός στο υπνοδωμάτιο. Από βαθιά ανία. Έχουμε τσακωθεί. Έχουμε αγαπηθεί. Έχουμε ξανά τσακωθεί. Έχω βγάλει κηλίδες στο δέρμα, έχει βγάλει λέπια στα μουστάκια. Έχω καλωσορίσει δέκα αυτοάνοσα, έχει αποδεχτεί την σταθερότητα στη φθηνή οικονομική ξηροτροφή. Έχουμε αποδεχτεί πως λίγες μέρες ακόμη δεν φτάνουν, μπορούμε να διαπραγματευτούμε πλέον με καθαρή απόγνωση μια τελική έξοδο το 2023, να ‘χουν στρώσει και τα άστρα πάνω από τα κεφάλια μας (μια ματιά στα τελευταία ΦΕΚ αν ρίξεις θα πετύχεις παράταση της τηλεργασίας έως τις 31/3. Και ξέρεις πόσο αυτή αγαπά να συνδυάζεται με τη κλεισούρα, οπότε βάλε, τσούκου- τσούκου, ένα lockdown ως τα τέλη Μάρτη, για να ‘σαι μέσα). Μέχρι τότε μπορούμε με απαραίτητο σεβασμό και αναμενόμενη ταπεινότητα να ψάχνουμε τις λέξεις οικονομία και υγεία με φαράσι στους κάδους της πλούσιας και ανέμελης γειτόνισσας.
ΥΣ. Χθες το βράδι είδα στον ύπνο μου πως μια φανταστική (κυριολεκτικά) πελάτισσα μου επέστρεψε τα λεφτά που μου χρωστούσε εδώ και δύο χρόνια (για κάτι ξεχασμένα ντιτζειλίκια). Δεν είναι πολλά, αλλά χαλάλι σας, καλοί μου δανειστές. Μετά τις έξι, Κυριακή απόγευμα, δεχόμεθα επισκέψεις, για κλείσιμο των όποιων «συναλλαγών» και «υποχρεώσεων» μας!
