Ξέρεις ποια είναι η κακιά η ώρα; Όταν γλιστράς στο μπάνιο στην προσπάθεια σου να φτάσεις την πετσέτα. Όταν γυρνάει η σαγιονάρα σου στις σκάλες. Όταν κουτουλάς με φόρα σε μια καλογυαλισμένη τζαμαρία που νόμιζες πως δεν υπάρχει. Όταν πατάς το παιχνίδια του σκύλου σου, νύχτα χωρίς φως. Όταν σε τσιμπάει τσούχτρα στο ελεύθερο και δεν έχεις αμμωνία. Όταν μένεις από καύσιμα στην πλαγιά ενός βουνού. Όταν χάνεις το πορτοφόλι σου στο αεροδρόμιο, πριν την πτήση. Όταν μαθαίνεις ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Όταν «πέφτει» το μόνο κεφάλαιο που δεν είχες διαβάσει στην εξεταστική. Όταν κάνεις 40 πυρετό το πρωί που δίνεις για δίπλωμα οδήγησης. Όταν πέφτεις σε κίνηση και χάνεις τελικά τη συναυλία, της οποίας είχες χρυσοπληρώσει το εισιτήριο. Όταν σπας το πόδι σου λίγο πριν τις διακοπές.
Αυτές και πολλές άλλες, είναι οι κακιές στιγμές που φέρνει η κακιά η ώρα. Ξέρεις όμως τι δεν είναι κακιά στιγμή; Κακιά στιγμή δεν είναι να τσακίζεις τη σύντροφο σου στα βράχια απ’ τα 30 μέτρα, πουλώντας στη συνέχεια θεατρινισμούς, λέγοντας ακατάληπτα πως «χάλασε η φάση», απειλώντας να αυτοκτονήσεις για να μη συλληφθείς. Ποια φάση ακριβώς χάλασε και πώς αυτή η πέρα για πέρα προσβλητική «δικαιολογία» πάνω σε ένα νεκρό σώμα, χωράει σε μια ακόμη γυναικοκτονία; Ποια φάση ακριβώς χαλάει και γυναίκες πνίγονται στον ύπνο τους, μαχαιρώνονται, δέχονται σφαίρες και πετιούνται δίχως το παραμικρό έλεος στη θάλασσα; Ποια φάση ακριβώς χαλάει, όταν οι γυναίκες είναι νεκρές με τους γυναικοκτόνους από πάνω τους να μιλάνε για υπερβολικό πάθος, ζήλια, αγάπη, αλκοόλ, θόλωμα, κρίση και ψυχική πίεση;
Στη Φολέγανδρο, η 26χρονη Γαρυφαλλιά δολοφονήθηκε από τον 30χρονο σύντροφο της και από την κυρίαρχη αντίληψη ότι από τότε που είμαστε κορίτσια τους ανήκουμε, μέχρι το τέλος, που μπορούν και οι ίδιοι να μας επιβάλλουν επειδή απλά, δεν ήταν η στιγμή τους.
Οικογένειες βυθίζονται στο πένθος και στην οδύνη καλούμενες να διαχειριστούν το παράλογο της πατριαρχίας, αυτής που ευθύνεται για κάθε μία από εμάς που δεν γύρισε σπίτι της. Πολλές φορές η αισχρή και ύπουλη «ενοχοποίηση» του θύματος που «απειλούσε με διαζύγιο» ή που «σκόπευε να τον παρατήσει», εγκλωβίζουν σε μια επιβεβλημένη σιωπή και ντροπή εκείνους που θρηνούν, έχοντας να αντιμετωπίσουν απέναντι τους ένα καλοκουρδισμένο και ενορχηστρωμένο σύστημα που δικαιολογεί τον θύτη, στιγματίζοντας το θύμα. Σε αυτήν ακριβώς τη χυδαιότητα, έβαλε τέλος η μητέρα της Γαρυφαλλιάς, όπως είχε κάνει με συγκλονιστικό τρόπο και η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, λέγοντας πως «Θα ήθελα να πω στο παιδί μου μία τελευταία φορά ότι το αγαπώ κι εγώ και η οικογένεια μου κι ότι το λατρεύουμε κι ότι δεν έκανε κάτι λάθος εκείνο».
Γυναίκες δολοφονούνται και το μόνο που έχουν να αναρωτηθούν μερικοί είναι γιατί δεν φύγαμε νωρίτερα, γιατί ερωτευτήκαμε έναν “τέτοιον άνθρωπο”, πώς γίνεται να μην είχαμε δει νωρίτερα τα σημάδια και άλλα τέτοια εύπεπτα και ακραία επικίνδυνα. Λες και οι άνθρωποι που κάνουμε όνειρα μαζί τους, φτιάχνουμε βαλίτσες για καλοκαιρινές διακοπές και αναζητούμε να κρατήσουμε το χέρι τους στη βόλτα, είναι μυθικά τέρατα με δύο κεφάλια και ουρά. Λες και οι άνθρωποι που δώσαμε τα κλειδιά του σπιτιού μας, είχαν μια ταμπέλα που προειδουποιούσε, πως μια μέρα θα χρειαστεί να το σκάσουμε από κάποιο παράθυρο για να γλιτώσουμε από εκείνους.
Όσο η γυναικεία αντίσταση μεγαλώνει και οι φεμινστικές φωνές πληθαίνουν, η πατριαρχία γρυλίζει ζητώντας εκδίκηση για όσα χάνει, προκαλώντας ακόμη και όταν είμαστε ήδη νεκρές. Γι’ αυτό δεν έχουν πρόβλημα να φοράνε μπλούζες με εταιρείες που παράγουν πορνογραφικό υλικό όταν ανεβαίνουν τα σκαλιά του ανακριτή, γι’ αυτό γελάνε την ώρα που συλλαμβάνονται, γι’ αυτό περιφέρουν τα παιδιά μας σαν τρόπαιο, την ώρα της κηδείας μας.
Ήταν η 54χρονη τον Ιανουάριο στα Χανιά, η Κωνσταντίνα τον Απρίλιο στην Μακρινίτσα, η 64χρονη στην Αγία Βαρβάρα και η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά τον Ιούνιο, ήταν η 26χρονη Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο. Γυναίκες που γράφουμε σε χρόνο παρελθοντικό, γιατί στο παρόν υπάρχει η πατριαρχία.
Σταματήστε να μας δίνετε συμβουλές, φταίνε πάντα οι βιαστές, οι κακοποιητές και οι γυναικοκτόνοι.
