Ένα μαθητικό λεύκωμα με σπασμένο λουκέτο μου θύμισε την αγάπη της δικής μου γενιάς για τα δάση και τις εξοχές. Generation-X μας λένε αλλά δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό στα έντεκά μου χρόνια. Τότε που κρατούσα ευλαβικά φυτολόγιο, και συμμετείχα στις σχολικές εκδρομές με προορισμό το δάσος του Σχοινιά, το Καπανδρίτι, την Πάρνηθα και την Πεντέλη. Ήταν 1978 και σε λίγο θα τελειώναμε το δημοτικό. Δύσκολα χρόνια με μπόλικα συλλογικά τραύματα. Αλλά γιατί τα θυμάμαι όλα αυτά απόψε, τη νύχτα της ενδεκάτης προς δωδεκάτης Αυγούστου 2024; Επειδή καίγεται ο τόπος στην Αττική και μια νοσταλγία μου συνθλίβει το μυαλό. Μια λαχτάρα να βρεθώ ξανά εκεί, στον Βαρνάβα, Απρίλη του 1978, τον πιο σκληρό μήνα, για τον T.S Elliot. Και να στρωνόμαστε για πικ-νικ ο Σπύρος, η Νικολίτσα, η Βιργινία και η Αμαλία, ο Ντίνος, ο Νίκος… Οι πευκοβελόνες κεντούσαν τα πόδια μας και ο απριλιάτικος ήλιος ίσα που περνούσε μέσα από τα σφιχταγγαλιασμένα πεύκα.
Δεν υπήρχε οικολογική συνείδηση τότε, μόνο ατόφια και αυτονόητη αγάπη για τη φύση. Τα δάση έμπαιναν στη ζωή μας από μια ανακοίνωση για εκδρομή γραμμένη στον μαυροπίνακα. Την αντέγραφες στο πρόχειρο και το χαρτί μύριζε ήδη ρετσίνι.
Οι οθόνες φλέγονται
Παθητικός θεατής, τζάνκι των κοινωνικών δικτύων εγώ κι εμείς όλοι παρακολουθούμε τη «Μεγαπυρκαγιά» κατά το «Megafire» – ο σύγχρονος όρος τον οποίο χρησιμοποιούν στις μέρες μας οι σύμβουλοι επικοινωνίας για να αποφύγουν τη λέξη «καταστροφή». Στα χείλη μας σχηματίζεται το e-moji της θλίψης για όλους εκείνους που θα ξεσπιτωθούν βραδιάτικα καθώς στο κινητό τους βαράει άλλο ένα μήνυμα από το 112. Και θεωρούμε επιτυχία τεράστια που εκκενώνουμε γιατί αλλιώς θα καούμε.
Τις προάλλες σε παρέα πενηντάρηδων μεσοαστών, με όνειρο ζωής την απόκτηση ηλεκτρικού αυτοκινήτου, ακούστηκε και αυτό: «Και τι με νοιάζει εμένα αν καίγεται η Πεντέλη;».
Πάνε περίπατο οι μεταφορές και παρομοιώσεις που θέλουν τα δάση πνεύμονες των πόλεων. Σβήνουν οι παλιομοδίτικες γνώσεις της φυσικής ιστορίας -ναι είχαμε τέτοιο μάθημα- που στοιχειοθετούσαν την αξία των φυτών στο θαύμα της ζωής.
Ας καεί το Πελεκούδι λοιπόν. Στάχτη και μπούλμπερη. Για να μάθουμε να έχουμε δάση. Το δάσος φταίει κύριε. Γιατί ως γνωστόν το τσιμέντο είναι βραδύκαυστο.
Υ.Γ. Και μιας και μένω στο πεντελικό όρος και γειτονεύω με τον καθηγητή κ. Χρήστο Ζερεφό, ακούει κανείς τις προτάσεις του επιστήμονα; Ή μήπως το κράτος επαφίεται στις τηλε-αναδασώσεις μεγάλων επιχειρήσεων ενημέρωσης, οι οποίες με υπερβάλλοντα ζήλο και υπολειπόμενο σχεδιασμό συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου στα βουνά και τα λαγκάδια της Αττικής; Και τελικά τι έγινε με τις βελανιδιές, που επιβραδύνουν τις πυρκαγιές και γι’ αυτό θα τις χρησιμοποιούσαν στις αναδασώσεις; Με ειλικρινή αγωνία περιμένω τα μελλούμενα όπως αυτά περιγράφονται στο Eγχειρίδιο Εφαρμογής – “Μέθοδοι και Σχεδιασμός Αποκατάστασης των Δασικών Οικοσυστημάτων και Τοπίου μετά από Φυσικές Καταστροφές ή άλλες Επεμβάσεις” του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας.
