Αυτή τη στιγμή που η πραγματικότητα έχει για τα καλά χτυπήσει, για να μην πω γκρεμίσει, τη συλλογική μας πόρτα και έχει για τα καλά διπλοκλειδώσει την ιδιωτική, δεν τρέφω αυταπάτες ότι η φαντασία μου μπορεί να την ξεπεράσει. Ανέκαθεν αυτό που με συγκινούσε στο θέατρο είναι ότι αν και συνομιλεί με τα άυλα κι ανείπωτα, τα εργαλεία του παραμένουν απόλυτα υλικά, σωματικά, σχεδόν ακατέργαστα.
Και σίγουρα αμετάκλητα.
Μια χειραψία, ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα είναι μια εμπειρία που δεν μπορείς να την πάρεις πίσω.
Συνέβη.
Κάπως έτσι λοιπόν και το θέατρο «σου συμβαίνει». Η συνάντηση με τον Άλλο είναι το ζωτικό υλικό του. Και αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι να γίνεις περισσότερο διαθέσιμος και ανοιχτός. Περιμένω λοιπόν να δω πώς θα είναι όταν «μου ξανασυμβεί» είτε ως θεατής είτε ως ηθοποιός.
Υπάρχει όμως και κάτι που ήταν ήδη ανησυχητικό και που πλέον λόγω αυτού που ζούμε, φαντάζει τρομακτικό. Οι εργασιακές συνθήκες των ανθρώπων που ασχολούνται όχι μόνο με το θέατρο αλλά και γενικότερα με την τέχνη, χρειάζονται άμεσα να προστατευτούν με θεσμικές πρωτοβουλίες γιατί η κατάσταση πλέον είναι το λιγότερο που μπορώ να πω οριακή.
