Άπιστη (Adrian Lyne, 2010)
Η έρευνα είναι λίγο πολύ γνωστή. Αναπαράχθηκε κατά κόρον τα τελευταία 24ωρα, σχεδόν παντού με μονοσήμαντο τρόπο, δίνοντας έμφαση στο σκέλος της «γυναικείας απιστίας». Σε περίπτωση που δεν την έχετε υπ’ όψιν σας, μπορείτε να διαβάστε τα βασικά ευρήματα της έρευνας του Ανδρολογικού Ινστιτούτου εδώ. Τα περισσότερα από τα στοίχεια της έγιναν αντικείμενο σάτιρας, ραδιοφωνικώνα αναφορών, σοσιαλμιντιακού χαβαλέ, προσωπικών ξεσπασμάτων ή απλά συζητήσεων.
Αφού, λοιπόν, «Η φάση είναι “Διάβασα κι Εγώ την ‘Ερευνα για τη Γυναικεία Απιστία”», ας δούμε και τι έχουν να πουν δύο καλές φίλες/συνεργάτιδες της Popaganda…
Closer (Mike Nichols, 2004)
… Και δεν μου έκανε κάτι εντύπωση όσον αφορά στα ευρήματα φυσικά, αυτό είναι μία άλλη μεγάαααλη συζήτηση που αφορά στα πλαίσια της ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, το προσωπικό του σύστημα αξιών, τις οικογενειακές του καταβολές, το πώς ορίζει τη μονογαμία το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο εκείνος δημιουργεί σχέσεις κι αναπτύσσεται και πολλών άλλων προσωπικών παραγόντων που πάνω από όλα δεν είμαι ειδική εγώ για να αναλύσω.
Μου έκανε όμως τεράστια εντύπωση η σύνταξη των αποτελεσμάτων της έρευνας αυτής που δόθηκαν προς δημοσίευση ως κάτι ωραίο, μεγάλο και αληθινό, το tonality, το υποβόσκον ύφος που σε κάθε γραμμή υπαγορεύει γυναικεία πονηριά και ανδρική αθωότητα – ή αν όχι αθωότητα ένα, «έτσι είναι μωρέ οι άνδρες, ξέρεις, με το κάτω κεφάλι».
Μπορεί να είναι και η ιδέα μου, να είμαι από αυτές τις αγέλαστες που τα παίρνουν όλα στραβά και βλέπουν στον ύπνο τους σεξιστικά φαντάσματα, το τελευταίο σας διαβεβαιώνω πώς όχι, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα μου φαίνονται θεόστραβα τελευταία, ΓΙΑΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ 2016 ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ε και να, λίγο προσοχή σε αυτά που λέγονται δημόσια για να μη μας γυρνάνε 200 χρόνια πίσω δε βλάπτει. Λέω γω.
Η (πανούργα) γυναίκα επιλέγει ποιον θα βάλει στο κρεβάτι της, ερχμ, δεν περιμένει να τη βαρέσει κάποιος στο κεφάλι με ένα ρόπαλο δηλαδή και να του φτιάξει και καφεδάκι όταν θα ξυπνήσει κι όταν έχει ωορρηξία σηκώνει το πόδι της και κάνει spray σαν τα γατιά στις τουαλέτες του γραφείου, οπότε ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΗΝ. Αν είστε μοντέρνος απλά βάλτε τον ντετέκτιβ Ουζούνη να την παρακολουθεί για να την τιμωρήσετε αν «ατακτήσει», αν είστε λίγο πιο παραδοσιακός κλειδώστε τη στη ντουλάπα μέχρι να της πέσει η θερμοκρασία – βέβαια εκεί μέσα μπορεί και να αυνανίζεται και δε ξέρω αν είμαστε ok με αυτό. Η επιστημονική/συντακτική ομάδα θα ξέρει.
Τουλάχιστον όμως η γυναικεία απιστία είναι σοφή ρε παιδιά, είναι μελετημένη στρατηγικά – δηλαδή αν δεν έχει και αυτό αρνητικό connotation να σκίσουμε τα πτυχία μας (και καλά). Και γι’ αυτό οι άνδρες θέλουν να τη σκοτώσουν τη γυναίκα που απάτησε, κάπως έτσι θα συμβαίνει στις μέρες μας και σε κάποιες βαθιά φανατισμένες κοινωνίες, ευτυχώς εξηγήθηκε και αυτό και δε μας μένουν κατάλοιπα. Γενικά, γιατί θα κουραστούμε αν τα πάρω όλα ένα προς ένα, η επιθυμία της γυναίκας να κάνει σεξ με έναν άλλον άντρα εκτός από το σύντροφό της περιστρέφεται πάντα γύρω από αυτόν τον ΕΝΑ. Τον τιμωρεί ή τον λατρεύει, τον ταπεινώνει ή τον απογειώνει, έτσι όπως υποθέτω βάφεται και ντύνεται κάθε μέρα για να ικανοποιεί αυτόν τον ΕΝΑ και όχι τον εαυτό της.
Ο άνδρας βέβαια ό,τι και να κάνει ρε παιδιά, ξαναγυρίζει, βγείτε από τα ντουλάπια και μη του κρατάτε κακία. Η ΚΟΤΑ. Που ψάχνει ασφάλεια, παστίτσιο και σεξ το πρωί αν έχει νεύρα – τι να κάνω δε μου έρχεται κάτι άλλο με τη λέξη «χρήσιμη» ρε γαμώτο, ας μιλήσουν οι συντάκτες, ένα μυαλό και εγώ πρωί βράδυ, παντελώς άχρηστη έγινα. Ο άνδρας βέβαια είναι χρήσιμος διαχρονικά, ψαράς, κυνηγός, πάροχος you name it και ταυτόχρονα ένας εύθραυστος σουλτάνος που ψάχνει επιβεβαίωση όχι επειδή συνειδητά θέλει να πληγώσει, μόνο επειδή θέλει να ανταγωνιστεί τα άλλα αρσενικά.
Να τις βάλουμε κάτω να τις μετρήσουμε ρε, με πόσες; Αυτό.
Τέλος πάντων η διάθεση του κειμένου είναι προφανώς χιουμοριστική. Και είναι έτσι επειδή η γράφουσα (formal) έχει κριτική σκέψη και ζει σε ένα μικρόκοσμο όπου όλοι έχουν την πολυτέλεια να κάνουν χιούμορ με τέτοιου είδους διατυπώσεις, να τις ξεπερνάνε με ευκολία και να τις κάνουν αφετηρία πολύ πιο δημιουργικών συζητήσεων. Δεν είμαι σίγουρη όμως για το πόσο ακίνδυνη είναι η διατύπωση του ότι «στις μέρες μας οι γυναίκες αποδεικνύονται περισσότερο χρήσιμες και παίρνουν σωστές αποφάσεις», έξω από αυτόν το μικρόκοσμο. Πόσο απλό είναι για ένα νέο κορίτσι να εκτίθεται σε σχόλια του τύπου «σε τιμωρώ με την απιστία γιατί ήσουν κακό παιδί», και «οι άνδρες ευνουχίζονται με την απιστία της γυναίκας γιατί τη θεωρούν σοβαρή υπόθεση, όχι σαν τη δική τους που θεωρείται αθώα και μηχανιστική» και αντίστοιχα πόσο σοβαρό είναι να φτιάχνει τη ζωή της με γνώμονα ένα επισφαλές ανδρικό πρότυπο. Α, ναι, το οποίο έχει και δύο κεφάλια σε περίπτωση που δεν τα ξέρατε δηλαδή, είναι γενετικά μεταλλαγμένο και από ότι με πληροφορεί η έρευνα η γυναίκα έχει ένα ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΥΤΟ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ.
Τι μαθαίνεις ρε φίλε….
Last Night (Massy Tadjedin. 2010)
… και δεν κατάλαβα γιατί εστίασε στη γυναίκα από τη στιγμή που, σύμφωνα με την έρευνα, το συμπέρασμα είναι πως Ο Άνθρωπος ομολογεί κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε: ότι δεν είναι μονογαμικό ον. Γιατί να είναι αντικείμενο μιας επίσημης έρευνας η γυναίκα εξαρχής, ερωτώ πονηρά. Επειδή για τον άντρα το γνωρίζαμε (σκουντιά με τον αγκώνα); Επειδή η γυναίκα είναι σύζυγος, μανούλα, εργαζόμενη και με τόσα στο κεφάλι της κανονικά δεν θα έπρεπε να είχε χρόνο να σκεφτεί αν έχει και μια κάποια σεξουαλικότητα; Γιατί θέλουμε να ερευνήσουμε τη γυναικεία σεξουαλική συμπεριφορά, θα απαντήσει ο Επιστήμων, ο Ερευνητής. Λοιπόν; Ερευνήθηκε; Και τι βρήκαμε; ότι το πονηρό θηλυκό κατεργάρα γυναίκα έχει έναν λόγο για ό,τι κάνει γιατί «ααααχ, η γυναίκα είναι περίπλοκη, ο άντρας είναι αθώος, τι να κάνει, θα ξενοπηδήξει, αλλά μόνο λόγω ταπεινών ενστίκτων, δεν θα ψάξει κάτι παραπάνω. Ενώ η άλλη; Η άλλη το έχει οργανώσει» – γιατί η γυναίκα δεν σκέφτεται τη σκέτη απόλαυση, όχι, όλα έχουν ένα συναισθηματικό κίνητρο, μια αίσθηση/απειλή μονιμότητας από πίσω: η γυναίκα βρίσκει την ολοκλήρωση σε κάποια σχέση, είτε αυτή είναι συντροφική, είναι μητρική, γιατί μια γυναίκα απαλλαγμένη από τέτοιες «ολοκληρώσεις», μια γυναίκα άτεκνη και κυνηγός, είναι απειλή για τον, βαθιά πατριαρχικό, κοινωνικό ιστό.
Και κάτι τελευταίο – προσωπικά, περιμένοντας την κοινωνία που θα έρθει με την παραδοχή ότι η μονογαμία είναι κάτι ουτοπικό, είτε αυτή είναι μια νεοχίπι, είτε μια ηδονιστική, είτε μια, απλώς, πιο ειλικρινής κοινωνία δομημένη πάνω σε διαφορετικές βάσεις, θέλω να ακυρώσω και τον όρο απιστία: πιστοί είμαστε μόνο απέναντι στις επιθυμίες μας, και αυτό δεν είναι καθόλου θέμα φύλου.
