Η παρατεταμένη οικονομική κρίση κατάπιε πολλά. Μέσα σ’ αυτά και το ΠΑΣΟΚ. Σωστά ή άδικα η ¨μεγάλη δημοκρατική παράταξη” είναι ένα από τα θύματα του μνημονίου. Και εδώ που τα λέμε καλά να πάθει. Δεν θα λυπηθούμε κιόλας για ένα κόμμα που κυβέρνησε για 20 χρόνια, ακολούθησε την πορεία των πραγμάτων, έφερε κάποιες σημαντικές αλλαγές στη χώρα (που αναγκαστικά θα ερχόντουσαν εφόσον είμαστε μέλη της Ε.Ε) και στο τέλος δεν κατάφερε να προστατεύσει την κοινωνία αλλά και τους χιλιάδες ψηφοφόρούς του από τα σημερινά βάσανα. Δεν είναι ένας αλλά χιλιάδες οι λόγοι που το ΠΑΣΟΚ πρέπει να βάλει λουκέτο. Όσο και αν ο πρόεδρος του πιστεύει πως η άνοδος της χώρας θα σημάνει και την άνοδο του κινήματος.
Αναγκαστικά δημιουργείται ένα κενό. Αυτό για να το ονομάσουμε κάπως το λέμε “Κεντροαριστερά”. Το τι σημαίνει ακριβώς η λέξη και που διαφέρει από την αριστερά νομίζω πως μόνο με οικονομικούς όρους μπορούμε να το ορίσουμε. Ή καλύτερα με το πως ορίζουμε την παρέμβαση του Κράτους στη λειτουργία της αγοράς.
Το οξύμωρο της υπόθεσης για όποιον παρακολουθεί τα της οποιασδήποτε αριστεράς είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να γίνει ένας και αδιαίρετος παρά τους “Λαφαζάνηδες” και το κέντρο ή πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατία έχει διαλυθεί σε ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ανεξάρτητα στελέχη και “Λοβέρδους”. Οπότε αντί για τον προσδιορισμό “Ελιά “θα μπορούσαμε να λέμε χαριτολογώντας πως οι κεντρώοι αναζητούν τον “Συνασπισμό”τους.
Η αλήθεια είναι πως αν συμμετείχα στους “58” δεν θα ήθελα να με συγκρίνουν, όπως γίνεται κατά κόρον, με την ιταλική Ελιά, που δεν αποτέλεσε ουσιαστικά τίποτα άλλο από διάφορα μικρά διαλείμματα στη διακυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Οι εσωτερικές διαφωνίες στο παράξενο ιταλικό πολιτικό σύστημα δεν επέτρεψαν ποτέ να δημιουργηθεί μια μασίφ κεντροαριστερή κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια. Φαντάζομαι πως κάτι διαφορετικό οραματίζονται οι “58”…
Η κύρια κριτική στην κίνηση των “58” ύστερα και από την βραδιά στο θέατρο Ακροπόλ περιορίζεται στο ποιοι παρευρέθησαν. Σημίτης, Βενιζέλος, το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ, άνθρωποι που μεσουράνησαν στα μέσα, συγγραφείς με έντονο πολιτικό λόγο, ολόκληρος ο εκδοτικός κατάλογος των εκδόσεων Πόλις, ο Γιάννης Μπέζος και πολλοί άλλοι. Ασφαλώς και δεν βρίσκομαι στο μυαλό του κεντρικού ομιλητή Γιάννη Βούλγαρη (με εξαιρετική βιβλιογραφία και αρθρογραφία πάνω στις πολιτικές επιστήμες και στην κοινωνιολογία) για να δω τι σκεφτόταν τις δηλώσεις του πρόεδρου για κοινό ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να ένιωθε ικανοποίηση ή να ανατρίχιασε. Από την άλλη, όμως, οι εικόνες από τη βραδιά δεν έδειχναν πως οδεύουμε στη δημιουργία κάτι καινούριου, φρέσκου, άφθαρτου που θα ενεργοποιήσει το δυναμικό αλλά ανένταχτο κομμάτι του πληθυσμού. Οι ίδιοι και οι ίδιοι που επί πολλά χρόνια τώρα έχουν υποστηρίξει πολλά σωστά αλλά και πολλά λάθος “μονοπάτια”. Και συγχωράτε με, αλλά το λάθος είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Και συγχωράτε με, δεύτερη φορά, αλλά είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό να βρισκόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με την αγωνία μονάδων και εκδοτικών συγκροτημάτων για το πότε θα επανέλθουν στα πράγματα και θα ανακτήσουν την χαμένη ισχύ τους. Πότε θα καταλάβουν ότι λίγο πια αφορούν τα πρόσωπα και περισσότερο τα πράγματα.
Δεν θα είχε μεγαλύτερο νόημα αν η κίνηση των “58” συνοδευόταν από ένα γεμάτο αμφιθέατρο από πρόσωπα που δεν είχαν εμπλακεί ξανά με την πολιτική με οποιονδήποτε τρόπο; Από άγνωστες φάτσες; Εκεί, δεν θα μας έπιανε η περιέργεια να δούμε “ποιοι είναι αυτοί και τι θέλουν να μας πούνε;”.
Ας μην είμαστε άδικοι, όμως. Μια πολιτική κινητοποίηση, ειδικά όταν και περιλαμβάνει αξιόλογους ανθρώπους στο εσωτερικό της, μπορεί να έχει και θετικά αποτελέσματα. Εδώ θα είμαστε και θα τα περιμένουμε. Να δούμε πως στέκονται απέναντι στους δανειστές, στην Ευρώπη, στους συνδικαλιστές, το κράτος, την εκκλησία, αν θα μπορούν να προτείνουν ή τουλάχιστον να επηρεάσουν την κεντρική εξουσία. Η απλά θα είναι άλλη μια ομάδα που υπέγραψε ένα κείμενο για να κάνει το κομμάτι της και μετά να χαθεί στην ιστορία.
Και εδώ θα είμαστε για να καταλάβουμε γιατί ο χώρος της ΔΗΜΑΡ που έχει και συνέδριο μεθαύριο δεν είναι ο κατάλληλος ώστε να διοχετεύσουν τις ιδέες τους; Μπας και τους φοβίζει ο Φώτης Κουβέλης; Ότι μπορεί να τους καπελώσει η ηγετική του παρουσία; Εδώ δεν φοβήθηκαν ολόκληρο Βενιζέλο.
