Ο Μαρσέλ δεν είναι απλώς η μαϊμού του Ρος. Είναι η Μαϊμού στο Δωμάτιο. Η περίπτωση του μπορεί να συγγενεύει εννοιολογικά με τον αγγλισμό ενός Ελέφαντα στο Δωμάτιο. Όμως, ο Μαρσέλ διαθέτει μεγαλύτερο εκτόπισμα. Σβέλτος και προικισμένος με σχοινοβατικά γονίδια, ο Μαρσέλ του τότε χωρισμένου και θλιμμένου Ρος, εξελίχθηκε από παρηγορητική υιοθεσία κωμικής εκτόνωσης σε ένα αλλόκοτο alter ego ανεκπλήρωτης γενετήσιας ορμής. Και ο Ρος μεταλλάχθηκε για λίγο στον Ρος του Μαρσέλ, σε έναν αφέντη στην υπηρεσία της Μαϊμούς στο Δωμάτιο.
Τα Φιλαράκια, με τη σειρά τους, δεν είναι απλώς το πιο επιτυχημένο sitcom που εδραιώθηκε στα δωμάτια όλου του πλανήτη. Είναι το τηλεοπτικό αντίστοιχο ενός ευδαιμονικού συμπυκνωμένου ζωμού λαχανικών μακράς διαρκείας, τόσο εθιστικού που εντοπίζεται στο ντουλάπι του ορκισμένου vegan και του εργένη παμφάγου. Ένας μαγικός κύβος τεχνητών συστατικών που δεν μυρίζει χημικά, που σε απενοχοποιεί και σε χορταίνει καθησυχαστικά, καθώς διαλύεται στο νερόβραστο φοιτητικό ρύζι, εξοστρακίζοντας μια κι έξω εκείνη τη νοσταλγική μαμαδίστικη σούπα για το παιδικό κρυολόγημα. Τα Φιλαράκια είναι το γυμνό πάτημα μετά από χιλιόμετρα με τα λάθος παπούτσια, το εφεδρικό κλειδί κάτω από τη γλάστρα σε συνδυασμό με τη ρύθμιση του φακού στο κινητό μέσα στη νύχτα, η ευγενική χορηγία από τη γενιά που κρατούσε κούπες καφέ στη γενιά που κρατάει οθόνες στο καφέ.
Σε αυτό το συλλογιστικό κάδρο, η περίπτωση του Μαρσέλ δικαιούται έναν δικό της πρωτοεμφανιζόμενο νεολογισμό που αποτυπώνει τις διαστάσεις του φαινομένου της Μαϊμούς στο Δωμάτιο. Μιας εκ πρώτης όψεως ακαταμάχητα γοητευτικής μαϊμούς που μετά το διάλειμμα για διαφημίσεις εκτονώνεται στο αριστερό σου παπούτσι και με ένα jump cut καβαλάει τον δεξιό σου ώμο. Μία φιλόδοξη μαϊμού που με τις κατάλληλες διασυνδέσεις εξελίσσεται σε μεγαλομανή auteur και δεν διστάζει να σου κλέψει τη σκηνή, να υπογράψει το δικό σου σενάριο, να σκηνοθετήσει, να παίξει καλύτερα από σένα και να σε κόψει στο μοντάζ.
Ο Μαρσέλ του Ρος ήταν στην πραγματικότητα ένας θηλυκός καπουτσίνος, μία Κέιτι με μέτριες διασυνδέσεις, όπως αποδεικνύει η καριέρα των εννέα επεισοδίων, που έληξε με μία σεναριακή αποχώρηση-αναβάθμιση σε δήθεν κινηματογραφικό αστέρα με φορτωμένο πρόγραμμα. Παρασκηνιακά, το καστ των έξι φίλων ομολόγησε ότι δεν την άντεχε και ζήτησε να την ξεφορτωθούν. Ίσως γιατί ένιωσαν ότι μπροστά στον φακό τους έκλεβε την παράσταση. Ίσως γιατί πίσω από τον φακό η Κέιτι ήταν μία πριμαντόνα με άθλιο εκπαιδευτή. Ίσως γιατί σε αντίθεση με την περίπτωση του Ελέφαντα στο Δωμάτιο, τα Φιλαράκια επέλεξαν να μην εθελοτυφλήσουν μπροστά στο πρόβλημα της Μαϊμούς στο Δωμάτιο.
Αν εφαρμόζεις τα Φιλαράκια σαν έναν υπερχρονικό πολύτομο οδηγό επιβίωσης, αν τα ξεφυλλίζεις σαν έναν ποπ Τσελεμεντέ με ιαματικές συνταγές για διφορούμενους χωρισμούς, πελαγωμένες καριέρες και γενικότερες λοξοδρομήσεις χωρίς πυξίδα, τότε ίσως νιώσεις ότι συχνά πυκνά κυκλοφορείς με έναν Μαρσέλ. Έναν Μαρσέλ που μοιάζει αξιολάτρευτος, ενώ καταλήγει καταδυναστευτικός, έναν ετοιμόλογο Μαρσέλ που υπαγορεύει την πλοκή, ενώ τελικά αυτοσχεδιάζει, έναν πιστό Μαρσέλ που σε συνοδεύει παντού, ενώ η πορεία δείχνει ότι τον ακολουθείς κατά πόδας. Μπορεί να είναι ένας ατυχής αντιπερισπασμός, ένα παιδικό απωθημένο από το Βιβλίο της Ζούγκλας, ένα απρόσκλητο σκαρφάλωμα επ’ ώμου που σε γεμίζει γρατζουνιές ή μία πληθωρική προσωπικότητα που είναι λίγο πιο μικρή από το δωμάτιο για να μπορεί να χωρέσει κάπου. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Πάντως, για όσα επεισόδια παίζει η Μαϊμού στο Δωμάτιο, εσύ είσαι σφηνωμένος στη γωνία.
