Το βράδυ του Σαββάτου μαζευτήκαμε να δούμε Eurovision. Μεγάλη παρέα, τηλεόραση στη βεράντα, άπειρα φαγητά που μας έφεραν σε σημείο σκασμού (και για να μην το ξεχάσω, κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να λέμε: «ας μαζευτούμε να φάμε και επί τη ευκαιρία ας δούμε και Eurovision» παρά το αντίστροφο), τσιρίδες συνοδευόμενες με ατάκες όπως: «έλα μωρή Ελενάρα τρέλα» και, βεβαίως, τα γνωστά καυστικά σχόλια, ανάλογα με την εκάστοτε σκηνική παρουσία. Όταν βγήκε η Netta, ήμασταν διχασμένοι. Σε αυτούς που γούσταραν την υπερβολή της επάνω στη σκηνή αλλά και το μήνυμα που ήθελε να περάσει και σε εκείνους που δεν ήθελαν να βλέπουν μια κοπέλα να αναλώνεται σε γκριμάτσες που ασχημαίνουν, παρά κολακεύουν, για να περάσει κάποιο μήνυμα.
Βρίσκομαι στη δεύτερη κατηγορία και θα εξηγήσω γιατί. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως τροφαντή, θυμάμαι και τις αντιδράσεις του κόσμου γύρω μου. Κάθε φορά που είχα αέρα γκόμενας, πάντα θα βρισκόταν κάποιος να μου πετάξει ένα «χοντρή» ή «φάλαινα» στα μούτρα. Όταν όμως έπαιρνα το ρόλο της καρικατούρας του εαυτού μου και έκανα υπερβολές αυτοσαρκασμού και διακωμωδούσα ολόκληρη την ύπαρξή μου, όλοι ενθουσιάζονταν και βιάζονταν να με ανακηρύξουν σε επίγεια θεά. Φαντάζομαι ότι δεν είμαι η μόνη που έχω βιώσει κάτι τέτοιο. Για πάρα πολλά χρόνια η εικόνα της ευτραφούς γυναίκας ήταν συνυφασμένη με το γέλιο και τον αυτοσαρκασμό. Γυναίκες που διέπρεψαν στο Χόλυγουντ με παραπάνω κιλά από τον -κοινωνικώς αποδεκτό- μέσο όρο, ήταν στην πλειοψηφία τους κωμικοί που έπαιζαν ρόλους αυτοσαρκασμού. Σα να λέμε: «γελάω εγώ με τον εαυτό μου, πριν γελάσετε εσείς πρώτοι». Ακόμη και στη χώρα μας, κάθε φορά που μια ζουμερή γυναίκα περνούσε από την τηλεόραση ή το θέατρο, έπρεπε να κάνει το ίδιο πράγμα. Έτσι ο κόσμος την αγαπούσε και την αποδεχόταν ως έναν κωμικό ρόλο και δεν έμπαινε καν στη διαδικασία να την αντιμετωπίσει εξαρχής ως μια γοητευτική και σέξυ γυναίκα.
Κάπως έτσι αισθάνθηκα εχτές το βράδυ για τη Netta Barzilai από το Ισραήλ. Παρακολουθώντας την εμφάνισή της αναρωτήθηκα αν το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο σε περίπτωση που είχε βγει να παρουσιάσει το -γεμάτο κοινωνικά μηνύματα- τραγούδι της “Toy”, σαν μία άλλη Φουρέιρα, με αέρα σέξυ γυναικάρας που «παίζει τους άντρες στα δάχτυλά της» και δεν είναι κανενός το παιχνίδι σε αυτό το σύστημα επιφανειακών προτύπων. Μάλλον όχι, αν κρίνω από τις αντιδράσεις στα σόσιαλ μήντια κατά τη διάρκεια της εμφάνισης της Αυστραλέζας, Jessica Mauboy. Ένα ζουμερό κορίτσι που, ναι μεν ήταν άρρυθμο, είχε πρόχειρη σκηνική παρουσία και ξεκάθαρα δεν ήταν για τις πρώτες θέσεις, αλλά βγήκε νιώθοντας σέξι και γκομενάρα, κέρδισε σχόλια όπως: «Αυστραλία τρως», «Η Αυστραλία κατάπιε τη Jennifer Lopez» και «Η Beyonce χοντρή». Ω, ναι. Οι ίδιοι άνθρωποι που γελούσαν με τη Netta και έγραφαν «γλυκούλα, θεότητα, πες τα χρυσόστομη», είχαν προηγουμένως κράξει την -πολύ πιο μικρόσωμη- Jessica, επείδή είχε το θράσος να εμφανιστεί γκομενάρα.
https://www.youtube.com/watch?v=84LBjXaeKk4
Πάει καιρός που παλεύουμε πολλές ζουμερές γυναίκες ανά τον κόσμο να αποδείξουμε ότι πέρα από το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό μας διαθέτουμε και σεξ απίλ. Η Ashley Graham είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα μιας γυναίκας που αισθάνεται σέξυ και το δείχνει και χάρη σε αυτή της την αυτοπεποίθηση έχει κάνει μια καριέρα την οποία ζηλεύουν πολλές πιο αδύνατες κοπέλες στον χώρο του μόντελινγκ. Κάθε φορά όμως που κάτι τέτοιο συμβαίνει στα δικά μας χωράφια, το πλήθος τρέχει να κατασπαράξει. Η Κατερίνα Ζαρίφη ήταν πάντα για τους περισσότερους μια «πάρα πολύ αστεία θεότητα» μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να κάνει σέξυ φωτογράφιση με εσώρουχα σε εβδομαδιαίο περιοδικό. Εκείνες τις ημέρες πολλά στόματα έσταξαν φαρμάκι. Και δεν χρειάζεται να πάω καν εκεί, μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου. Κάθε φορά που ανεβάζω κάτι αυτοσαρκαστικό στα σόσιαλ μήντια δεν βρίσκεται ούτε ένας άνθρωπος να πει κάτι αρνητικό για την εμφάνισή μου. Όταν όμως αποφασίσω να δείξω πόσο καλά αισθάνομαι με το σώμα μου, την εικόνα μου, τη σεξουαλικότητά μου και τη γύμνια μου, πάντα θα βρεθούν πολλοί κακεντρεχείς να πουν κάτι.
Θέλω λοιπόν να ζω σε έναν κόσμο που δεν θα κρίνει τα κιλά κάποιου που κέρδισε μια πρωτιά ή που προσπαθεί να ξεχωρίσει σε αυτό που κάνει ή που απλώς ζει και υπάρχει και χαίρεται με τον εαυτό του και για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι που αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς τέτοιου είδους bullying να νιώσουμε πραγματικά καλά με τον εαυτό μας.
Ένιωσα άβολα εχθές το βράδυ παρακολουθώντας τη Netta να κάνει γκριμάτσες και παράξενες χειρονομίες καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής της προσπαθώντας να το παρουσιάσει όλο αυτό ως μια κωμωδία. Κυρίως, μάλιστα, όταν το νόημα που προσπαθεί να περάσει με το τραγούδι της είναι: «κάτω το bullying». Και μπήκα σε σκέψεις: Μήπως τελικά φταίει και η άλλη πλευρά που συντηρεί αυτό το πρότυπο «αστείας περσόνας» και όχι μόνο ο κόσμος που το αποδέχεται και διασκεδάζει με αυτό; Άραγε χωρίς όλη αυτή την παρέλαση κιτς κουστουμιών και την παρωδία επί σκηνής αλλά με μία πραγματικά γοητευτική, δυναμική και σέξυ εμφάνιση, ως μία άλλη Rihanna (που τους γράφει όλους εκεί που ξέρει και απολαμβάνει το σώμα της όπου και αν βρεθεί κατά καιρούς ο δείκτης της ζυγαριάς της) ή έχοντας ως παράδειγμα εκείνη την απίστευτα ταλαντούχα, πληθωρική και καυτή χορεύτρια στο video clip του “Hung Up” της Madonna που κάνει τους άντρες μέσα στο μετρό να την κοιτούν με ανοιχτό το στόμα ή ακόμη και διατηρώντας πιο ήπιους τόνους ως μία άλλη Adele, θα κατάφερνε εχθές η Netta να κερδίσει με το ίδιο τραγούδι και μάλιστα σε έναν διαγωνισμό που έχει αποδείξει άπειρες φορές στο παρελθόν ότι λατρεύει το κιτς; Σαφώς δεν είναι αυτό το θέμα αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε.
Ποιος δεν θαύμασε εχθές τις ζουμερές χορεύτριες της Φουρέιρα; Ήταν πραγματικά όλες τους φωτιά και λαύρα και έδεναν τόσο μα τόσο αρμονικά και υπέροχα με την ψηλόλιγνη φιγούρα της ερμηνεύτριας. Θέλω λοιπόν να ζω σε έναν κόσμο που δεν θα κρίνει τα κιλά κάποιου που κέρδισε μια πρωτιά ή που προσπαθεί να ξεχωρίσει σε αυτό που κάνει ή που απλώς ζει και υπάρχει και χαίρεται με τον εαυτό του και για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι που αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς τέτοιου είδους bullying να νιώσουμε πραγματικά καλά με τον εαυτό μας και να μην τον καμουφλάρουμε με στοιχεία κωμικών εντυπωσιασμών. Αυτό σαφώς δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάσουμε το χιούμορ μας ή να γίνουμε σοβαροφανείς αλλά, από την άλλη, δεν χρειάζεται ολόκληρη η ύπαρξή μας να χαρακτηρίζεται από αυτούς τους αυτοσαρκαστικούς, κωμικούς εντυπωσιασμούς.
Σήμερα ξύπνησα και στη βόλτα μου στα σόσιαλ έβλεπα γνωστούς να βρίζουν δικούς τους γνωστούς που σχολίαζαν τα κιλά της Netta και της Jessica και όχι το κατά πόσο ήταν καλά ή όχι τα τραγούδια τους. Ίσως λοιπόν ο τρόπος για να αλλάξουμε τους κοντόφθαλμους είναι να τους «γεμίσουμε το μάτι» με την αυτοπεποίθηση που πηγάζει μέσα από τη γοητεία μας. Ας δείξουμε επιτέλους τη φωτιά που κρύβουμε μέσα μας.
