Στις 7 Οκτωβρίου 2020, στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε η τελική δίκη της ηγεσίας ενός νεοναζιστικού παραστρατιωτικού μορφώματος. Διήρκεσε περισσότερο από πέντε χρόνια και τελικά η απόφαση όρισε την καταδίκη κάποιων στελεχών του για σύσταση και δράση εγκληματικής οργάνωσης, που συμπεριλαμβάνει δολοφονίες και βίαιες επιθέσεις. Επήλθε έτσι και η ετεροχρονισμένη δικαίωση τόσο των θυμάτων, όσο και των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους μονάκριβους. Δεν γνωρίζουμε ακόμη το διάστημα που θα περάσουν στην φυλακή και θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν θα καταδικαστούν με τη μέγιστη ποινή φυλάκισης ή θα βγουν ξανά να απολαύσουν την ελευθερία τους σε ελάχιστα χρόνια. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι το πιο ουσιώδες θέμα που θα πρέπει να μας απασχολεί.
Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι αυτά που πρεσβεύουν κυκλοφορούν ακόμη ελεύθερα και δυστυχώς είναι αρκετοί εκεί έξω, που ακόμα τα ασπάζονται, τόσο σε ελληνικό όσο και σε ευρωπαϊκό, αλλά ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολλοί από εκείνους που θα μπουν στη φυλακή (ή άλλοι όμοιοί τους που δεν θα μπουν), κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα εμφανιστούν ξανά στο προσκήνιο. Και θα βγουν ενδεχομένως με το γνωστό θράσος, την παραπληροφόρηση και την εκμετάλλευση κάποιων δυσμενών συνθηκών, αφού βέβαια αρχικά ακολουθήσουν την πάγια τακτική της κάλυψης-απόκρυψης (για να χρησιμοποιήσουμε και στρατιωτικούς όρους). Όλο αυτό επομένως οφείλουμε να το γνωρίζουμε, να το περιμένουμε και να μην επιτρέπουμε να συνεχίσουν να απλώνουν ρίζες και να δηλητηριάζουν κι άλλα ανθρώπινα μυαλά.
Η μέρα, λοιπόν, της καταδίκης κάποιων ηγετικών στελεχών μιας φασιστικής/νεοναζιστικής οργάνωσης αποτελεί μια σημαντική και ιστορική συγκυρία, αλλά πρέπει να την δει κανείς και σαν ευκαιρία και σαν κίνητρο ώστε να πέσει περισσότερο φως σε ορισμένα ήδη υπάρχοντα κρίσιμα ερωτήματα.
Πώς κατάφερε να υπάρξει και να δημιουργηθεί μια τέτοια παραστρατιωτική οργάνωση; Ποιος τους υποστήριξε; Ποιους εξυπηρετούσε; Ποιος τους ευνόησε; Ποιος τους ενέκρινε; Ποιος τους επιδοκίμασε και ποιος τους ψήφισε, επιτρέποντάς τους να μπουν τόσο στο ελληνικό όσο και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο; Ποιος ήταν ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης και αρκετών επωνύμων που ξέπλεναν τα εγκλήματά τους; Ποιοι έκαναν (και κάνουν) πλύση εγκεφάλου στον κόσμο και ποιοι ενθάρρυναν το να θεωρείται η φράση «εγώ δεν είμαι φασίστας/ρατσιστής, αλλά…» ως κανονική και λογική; Και γιατί έπρεπε να περάσει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα για να γίνει αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο στις μέρες μας;
Υπάρχουν ακόμα πιο πολλές ερωτήσεις από αυτές. Και υπάρχουν επίσης αρκετοί σε ολόκληρο τον πλανήτη που είναι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία, να επωφεληθούν από οποιαδήποτε αδυναμία στην κοινωνία και οποιαδήποτε στιγμή αστάθειας, προκειμένου να ρυπάνουν την καθημερινότητα με τον φασιστικό και ρατσιστικό τους ιδεασμό. Αυτός είναι κατά βάση ο λόγος για τον οποίο όλοι οφείλουμε να κρατάμε τον εαυτό μας σε εγρήγορση και να επιδιώκουμε να εξελίσσουμε την κριτική μας σκέψη, ώστε να αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε στιγμή όλους εκείνους που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, που προάγουν τη φυλετική υπεροχή και τις διακρίσεις, που «ασελγούν» πάνω στη φύση και κακοποιούν ζώα και συνανθρώπους, εκείνους που προωθούν τον φόβο και το μίσος, αλλά και εκείνους που δεν παίρνουν θέση και εκείνους που αδιαφορούν. Από εμάς εξαρτάται.
Κατά παρόμοιο τρόπο, από εμάς εξαρτάται και η στάση που τηρούν και ο λόγος που χρησιμοποιούν όσοι έχουμε εκλέξει για να μας εκπροσωπούν σε πολιτικό επίπεδο. Δυστυχώς, στην συγκεκριμένη περίπτωση είδαμε και πάλι αρκετούς επαγγελματίες πολιτικούς να αναλώνονται στο ποιος έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στο να λάβει χώρα και στο να επισπευσθεί (;) αυτή η δίκη… Συνεχής καπήλευση γεγονότων, ανούσιες αλληλοκατηγορίες και υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών. Φαίνεται να μην καταλαβαίνουν πολλοί ότι όλη αυτή η στάση, όλα αυτά τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση είναι που φέρνει αηδία στον σκεπτόμενο κόσμο, ενώ ταυτόχρονα οδηγεί μαθηματικά χιλιάδες ανθρώπους μακριά από τις κάλπες, διευκολύνοντας την παρουσία και την ενδυνάμωση του φασιστικού και ρατσιστικού παραληρήματος. Ποιος θα βγει να πει με σοβαρότητα την αλήθεια, να παραδεχθεί λάθη και αδυναμίες με οποιοδήποτε κόστος και να πάρει αποφάσεις που πραγματικά ωφελούν και διευκολύνουν την καθημερινότητα των ανθρώπων; Και δεν κάνουμε λόγο φυσικά μόνο για το συγκεκριμένο θέμα, μιλάμε για όσα εμπεριέχονται στο πολιτικό φάσμα γενικά. Ένα άλλο κεφάλαιο ερωτημάτων που χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης.
Προς το παρόν, όπως είπαμε και παραπάνω… Θα επιστρέψουν. Τώρα απλά χρόνο κερδίζουμε. Και σε αυτό τον χρόνο που έχουμε οφείλουμε να δούμε μέσα μας και δίπλα μας τι είναι αυτό που μας έφτασε ως εδώ και να το αλλάξουμε. Δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξος, όμως δυστυχώς δεν είμαι σίγουρος αν το μήνυμα της ημέρας της καταδίκης μιας φασιστικής οργάνωσης το έχουν λάβει όλοι όσοι πρέπει. Πολλοί θα κρυφτούν από φόβο μην αποκαλυφθεί το ότι τους υποστήριξαν, άλλοι ίσως ξανασκεφτούν και αναθεωρήσουν. Το ζητούμενο είναι ο καθένας να έχει τη θέληση να προσπαθήσει να διώξει τον μικρό φασίστα και ρατσιστή που βρίσκεται μέσα σου. Και μπορεί να ξεκινήσει από τα πολύ απλά, τα καθημερινά, την οικογένεια, τους φίλους, το περιβάλλον, τον συνάνθρωπο.
